Blogi

Wiele razy słyszałem to tak samo popularne jak i powierzchowne porzekadło, wypowiadane czy to przez ludzi w podeszłym wieku czy czasami młodych, którym przypadło opiekować się osobami starszymi, zwłaszcza nieuleczalnie chorymi. Na blogu cytowałem kiedyś zdanie 80 letniego K. Kutza, który o starości napisał tak: „Człowiek nie lubi mówić o sobie źle, a innej wersji starości nie ma. Starość jest okropna, obrzydliwa nieestetyczna. Oznacza, że już nigdy nie będzie fajnie i że już nigdy nie będziemy fajni. Ludzie od tej świadomości próbują uciec, ale to jest oszukiwanie samego siebie”.

Na październikowe wojowanie

W 1974 r. Ojciec Święty Paweł VI w adhortacji apostolskiej o kulcie Najświętszej Maryi Panny („Marialis cultus”), istotnie podkreślił znaczenie modlitwy różańcowej w życiu chrześcijan, nazywając ją „streszczeniem Ewangelii”. A Jan Paweł II, dla którego różaniec był ulubioną modlitwą, poświęcił jej osobny dokument, zaczynający się od słów „Rosarium Virginis Mariae”.

Ponieważ nie znalazłem nigdzie tekstu przemówienia bpa Leona Wetmańskiego wygłoszonego w czasie poświęcenia mostu drogowo-kolejowego im. Legionów Józefa Piłsudskiego w dniu 19 grudnia 1938 r., to staram się odgadnąć, co myślał Błogosławiony Biskup, kiedy słuchał przemawiających przed nim mówców. Ówczesny prezydent Płocka, Stanisław Wasiak, mówił: „Most w Płocku, toć to tysiącletnie marzenia płocczan! Historia nam wskazuje, że Płock nigdy nie posiadał mostu stałego, a i ten stary, wybudowany przez okupantów niemieckich, był tylko prowizorycznym i z roku na rok była obawa, iż przy lada większej wodzie zostanie zniesiony. Dziś wolna Ojczyzna daje nam most – most wybudowany przez polskiego konstruktora, polskiego inżyniera, polskiego robotnika – most który może być chlubą Polski” (Piotr Gryszpanowicz, Płockie mosty na Wiśle, TNP Płock 2017, s.71).

Od stycznia czekaliśmy na przyjazd do naszej misji sióstr zakonnych z Meksyku. Dom zakonny wymalowany i posprzątany czekał na przyjęcie nowych mieszkańców. Jednak z powodu przedłużających się procedur uzyskania wizy religijnej przyjazd misjonarek przeciągnął się aż do połowy czerwca.

Najważniejszym dniem uczczenia i rozważania tajemnicy krzyża Chrystusa Pana jest dla chrześcijan Wielki Piątek. Ale od wieków ich pobożność na Zachodzie i na Wschodzie w wieloraki sposób zaznaczała swój kult wobec drzewa, na którym Chrystus zgładził grzech i zwyciężył śmierć.

Tytuł co najmniej dekady: „Ojciec wybrał politykę, a syn sznur”. Taki bonus podarował tabloid „Fakt” swoim czytelnikom na ostatni weekend, żeby gawiedź miała co czytać. Tabloid wydawany przez koncern Ringier Axel Springer Polska pobił rekord rekordów. Ale skoro najpierw niemal wszystkie polskie media rzuciły się jak hieny na temat samobójczej śmierci syna Leszka Millera, to nic dziwnego, że „Fakt” postarał się je przebić. Skutecznie.

Nie szemrajcie między sobą...!

Poza duchowo-liturgiczną przestrzenią odpustów w wiejskich parafiach ważne jest spotkanie księży na wspólnym obiedzie. Zwykle są to sąsiedzi z dekanatu, doskonale się znający, często zaprzyjaźnieni, zdani na wzajemną pomoc nie tylko w pracy duszpasterskiej.

To kolejna polska zmarnowana szansa, tym razem w dziedzinie patriotycznej refleksji społecznej, pogłębionej dyskusji o demokracji, w szkole dojrzałego wyrażenia własnych opinii, wyartykułowanych nie w kłótni, nie w mowie nienawiści i w przekrzykiwaniu się w studiach telewizyjnych. Szansa była na wyciągnięcie ręki, bardzo wierzyłem, że nie zmarnuje jej Senat RP, ta izba polskiego parlamentu, w której – wydawało się - zasiadają ludzie stateczni, zatroskani o dobro wspólne.

Jadąc niedawno ulicą Kwiatka w Płocku, tuż przed dawną bóżnicą, dzisiaj Muzeum Żydów Mazowieckich, w słynnym pasażu łączącym ulice Kwiatka z Sienkiewicza, ujrzałem wysoką, szczupłą siostrę zakonną, która powoli, jakby czegoś szukając. szła łącznikiem między ulicami, które przed wojną zamieszkiwali nasi starsi bracia w wierze. Łącznik nie jest niestety eleganckim pasażem, ale pełną dziur szeroką ścieżką, przy której z jednej strony mieszczą się pozamykane na kłódki schowki, z drugiej, ubogie niskie zabudowania mieszkalne.

Kilka dni temu uczestniczyłam w Mszy św. z okazji jubileuszu mojej rodzinnej parafii Żychlin w diecezji łowickiej. Obchody odbywały się aż przez cztery dni i nie ma w tym nic dziwnego, bo parafia Żychlin istnieje ponad sześćset lat, więc należało to odpowiednio uczcić. Wielowiekowa wspólnota ma godnych patronów: świętych apostołów Piotra i Pawła, czyli „opokę i szaleństwo”.