Blogi

Tegoroczne Boże Ciało przeżyłem w parafii św. Ojca Pio w Płońsku. Parafia została utworzona zaledwie rok temu, a może już poszczycić się nieźle zorganizowaną strukturą duszpasterską. Jest prowizoryczna, ale funkcjonalna kaplica, działają grupy parafialne, łącznie z radami parafialnymi, służbą liturgiczną, stowarzyszeniami wiernych świeckich i prawie 30 ministrantami. Rzuca się w oczy aktywność parafian i życzliwość wobec poczynań miejscowych duszpasterzy.

Opowieści Starego Testamentu o wodzie lokują się między upadkiem i ratunkiem, między śmiercią i życiem. I w każdym wypadku człowiek jest ratowany ze śmiertelnego niebezpieczeństwa. Życie jest bowiem silniejsze od śmierci.

„Roma locuta, causa finita”, Rzym powiedział, sprawa skończona - głosi łacińskie powiedzenie. W tych dniach Rzym ostatecznie rozwiał wątpliwości co do kapłaństwa kobiet – w Kościele katolickim go nie będzie. Prefekt Kongregacji Nauki Wiary abp Luis Francisco Ladaria Ferrer SJ w „L’Osservatore Romano” potwierdził, że nauczanie na temat udzielania święceń kapłańskich wyłącznie mężczyznom ma charakter ostateczny. Ucieszyło mnie to definitywne orzeczenie, bo cenię wartość doktryny.

7. „Ale nas zbaw ode złego”

Bóg, który jest naszym Ojcem, jest jednocześnie Bogiem Zbawicielem, który dzieci swoje uwalnia od zła. Z zaufaniem w wyzwalającą moc Boga, woła psalmista: „Jak długo jeszcze będziesz zwlekał, Panie?/ Powróć, o Panie, ocal moją duszę/ wybaw mnie przez Twe miłosierdzie” (Ps 6,5; zob. też Ps 7,2; Ps 140,2). Jest to wołanie o wyzwolenie od zła, np. od przemocy, choroby, cierpienia, niesprawedliwości.

Duch Święty wieje, kędy chce, dlatego w tegoroczną Pięćdziesiątnicę efektem Jego pracy było ogłoszenie nowych kardynałów w Kościele. Z satysfakcją dowiedzieliśmy się o kolejnym Polaku w tym gronie – abp. Konradzie Krajewskim z Łodzi, ale najciekawsze CV w gronie przyszłych purpuratów ma jednak arcybiskup z Boliwii.

Zaciekawiła mnie krótka notatka z „Gościa Niedzielnego” o tegorocznych obchodach Dni Macieja Kazimierza . Sarbiewskiego w Rostkowie. Wspomniano tam o Hymnie, który napisał Sarbiewski, urodzony nota bene na Mazowszu 27 lat po śmierci Stanisława Kostki.

Wprawdzie jeszcze nie lato, ale coraz częściej słyszę w radiu a to Alicję Majewską śpiewającą Taki piękny świat, a to Louisa Armstronga z jego charakterystycznym zachwytem w What a Wonderfull World (Cóż za wspaniały świat). Majewska śpiewa: „Gdy wiatr gęstniejąc od woni/ Lipowe pieści aleje/ Przystaje dusza w codziennej pogoni/ Nagle pięknieje, pięknieje// Dziecięce światem olśnienia/ Przeżywa w dawnym zachwycie /Bo przyszło lato i w słońca promieniach/ Wszystko w poezję się zmienia/ przywraca apetyt na życie// Nie potrzebny budzik nikomu/ Gdy zatańczą na powiekach złote skry/ Zieleń w butach pcha się do domu/ Ptasi chór za oknem brzmi (…)”

W Peru animatorzy są osobami odpowiedzialnymi za wspólnoty katolicki w wioskach oddalonych od misji: celebrują niedzielną Liturgię Słowa, przygotowują do przyjęcia sakramentów, zwłaszcza dzieci do chrztu. Utrzymują także stały kontakt z ekipą misyjną, koordynują wizyty duszpasterskie misjonarzy na swoich wioskach oraz organizują ważne wydarzenia dla wspólnoty chrześcijańskiej. Kilka razy w roku animatorzy przyjeżdżają na kilkudniowe spotkania formacyjne do misji. W czasie ich pobytu w Pebas budynek zwany ¨Centro Cultural¨ służy jednocześnie jako miejsce wykładów, ćwiczeń, posiłków i nocnego odpoczynku.

6. „I nie wódź nas na pokuszenie”

Oto jedyna z próśb Modlitwy Pańskiej, która ma brzmienie negatywne. Jest prośbą specyficzną, wymagająca zatem głębokiego zrozumienia: przede wszystkim należy odrzucić myśl, że Bóg może być sprawcą pokusy. On nie kusi nigdy i nikogo.

Po śmierci ks. prał. Władysława Stradzy wiele osób, duchownych i świeckich, znanych mi i nieznanych powtarzało słowa: dobry ksiądz. Najpierw pomyślałem, że to przecież oczywiste, jaki inny mógłby być ksiądz. Nawet przyszło mi do głowy, że można by napisać ksiądz dobry, aby lepiej wyrazić ów rodzaj kapłaństwa, którego powołaniem stało się dobro. W ostatnim czasie odeszło kilku płockich księży, którzy tak wyrzeźbili swoje powołania w naszym seminarium. Po śmierci ks. Stradzy jeden z kolegów przypomniał opinię byłego seminaryjnego ojca duchownego, jezuity K. Dąbrowskiego, o młodym wówczas kleryku Stradzy: nie znam nikogo, kto miałby tak prostą i autentyczną wiarę jak ten chłopiec.

Puchar świata w skokach narciarskich już wręczony, tym bardziej opadł śnieg na skoczni w Pjongczangu. A za mną wciąż chodzi tamten obrazek: olimpiada zimowa w Korei i najwyżej położona wieś w Polsce, czyli Ząb, do której pojechały największe telewizje w Polsce, żeby na żywo transmitować reakcje mieszkańców na skok Kamila Stocha, na którego barkach złożono wówczas ciężar niesamowity: musiał zdobyć dla Polski medal. I zdobył. On, prosty chłopak z Zębu.

4. „Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj” 

W centrum „Ojcze nasz” znajduje się prośba o chleb, kierowana z ufnością do Ojca. Po prośbach o wielkim znaczeniu, pojawia się bardzo proste błaganie o codzienny chleb. Wypływa ono z naszej ludzkiej natury mającej zapotrzebowanie na pokarm potrzebny do życia. Można być zdumionym pokorą, jaka ją cechuje. Ta prośba oświetla wszystkie inne.

Niedziela Gałązek (Domingo de Ramos), tak można przetłumaczyć pierwszy dzień Wielkiego Tygodnia. W czasie procesji używa się palmy ¨shapaha¨ i ¨bombonahe¨, której giętkie liście zawija się i wiąże w kształt serca.