Blogi

W dzień Matki Bożej Różańcowej Trybunał Konstytucyjny orzekł niezgodność z Konstytucją zapisu ustawowego nakazującego wskazanie innego szpitala lub lekarza przy odmowie świadczenia z powołaniem się na klauzulę sumienia. O zbadanie wątpliwych zapisów zwróciła się Naczelna Rada Lekarska.

Kolejny tom „Studiów Płockich” – już 42 - ukazał się tuż przed inauguracjami akademickimi w wyższych uczelniach Polski. W Płocku, począwszy od Płockiej Filii Politechniki Warszawskiej, poprzez Szkołę Wyższą im. Pawła Włodkowica, Państwową Wyższą Szkołę Zawodową, Wyższe Seminarium Duchowne trwają inauguracje, w czasie których ludzie nauki na chwilę wychodzą z cienia, zakładają togi, birety i łańcuchy. Rektorzy uroczyście witają miejscowych notabli, jest wiele gratulacji, adresów, odznaczeń i ciepłych słów skierowanych zwłaszcza do studentów pierwszego roku.

Kryzys to brak Boga.

Ta medialna informacja przeszła bez echa: 23 września Katolicka Agencja Informacyjna zamieściła depeszę z USA o tym, kto został wyznaczony do oficjalnego powitania papieża Franciszka. W gronie witających był m.in. zdeklarowany homoseksualista biskup Kościoła episkopalnego i aktywista organizacji zrzeszającej gejów i lesbijki. Nikt za KAI tej informacji nie powtórzył, nawet popularne portale katolickie.

Wrzesień to czas, kiedy możesz poczuć zarówno zapach zaoranej ziemi, jak i smak dojrzewających owoców w sadach, nie mówiąc o wyrazistych kolorach kwiatów na balkonach czy w przydomowych ogródkach. Wrześniowe słońce odsłania w przestrzeni pamięci miejsca, chwile, i zapachy, które weszły pod powieki, mieszają się ze wspomnieniami, przyspieszają bicie serca i ułatwiają rozmowy z duchami. Chodzę więc we wrześniową niedzielę po łąkach, rozciągniętych pod gajem, jak nazywał tę część swojego dziedzictwa mój ojciec. W samym gaju, w rozłożystych konarach sosen, dębów i brzóz rozpoznaję małe drzewa, które rosły tu kilkadziesiąt lat temu. Choć coraz ciemniej w tym lesie, coraz mniej prześwitu i przestrzeni, to wystarczy, by przywrócić przeszłość.

O tym, co dzisiaj trzymamy w ręku...

Jednym z najboleśniejszych przeżyć mojego rektorowania w Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku była jesień 2002 r., kiedy na pierwszy rok zgłosiło się dwunastu czy trzynastu kandydatów. Jeszcze w poprzednim roku było ich około dwudziestu. Oczami wyobraźni zobaczyłem nie tylko kilku, którzy dojdą do szóstego roku, ale i pustoszejące Seminarium, które po kilku latach podobnego naboru, ustabilizuje się w granicach pięćdziesięciu, sześćdziesięciu seminarzystów. Owszem, pamiętam z lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku takie seminarium, teraz jednak to ja byłem za nie odpowiedzialny, a to inaczej smakuje i boli.

W sierpniu podążałem śladami świętego Pawła po Grecji. Kiedy byliśmy z grupą w Meteorach i podziwialiśmy klasztory znajdujące się na szczytach skał, zadałem pytanie najstarszemu z uczestników naszej wyprawy – co sądzi o tym miejscu? Mój rozmówca powiedział krótko, że najprawdopodobniej mnisi musieli mieć problemy psychiczne, aby z własnej woli żyć w takim miejscu w odosobnieniu. Powiedziałem wówczas mojemu koledze, że mnisi decydując się na zamieszkanie w Meteorach mogli to robić świadomie i z miłości do Boga. W takich warunkach lepiej Go usłyszeć i zrozumieć.

14 września po Płocku wędrowały Symbole Światowych Dni Młodzieży – Krzyż i Ikona Matki Bożej. Taka Droga Krzyżowa poza Wielkim Postem. Na mapie peregrynacji znalazły się miejsca, w których przebywa się codziennie, ale też takie, których chciałoby się uniknąć. Była więc szkoła i teren przy dużym sklepie, ale też szpital i więzienie. Rzeczywistość krzyża przenika je wszystkie.

Po powrocie do Polski napisałem podanie do biskupa Piotra Libery z prośbą o wyjazd do pracy duszpasterskiej w Hiszpanii. Przez cały lipiec biskup był na urlopie. Spotkanie z nim miałem umówione na 3 sierpnia. Kupiłem fiszki do nauki języka. Był lipiec, wakacje. Na parafii nie było wiele zajęć, tak więc miałem czas na intensywną naukę słówek. To było niesamowite, że każdego dnia zapamiętywałem 30-40 słówek. W ciągu jednego miesiąca opanowałem na pamięć prawie 1500 słów. Jednak nie wszystko wyglądało i przebiegało tak sielankowo. W połowie lipca zaczęły rodzić się w moim sercu niepokoje: Czy ja nie szukam w Hiszpanii wygodnego życia?

W świętowanie 35-tej rocznicy powstania polskiej Solidarności, nieoczekiwanie wpisał się dramatyczny kontekst europejski, związany z setkami tysięcy uchodźców, pozbawionych chleba, pracy i bezpieczeństwa w swoich krajach. Sytuacja staje się z dnia na dzień coraz bardziej dramatyczna. Setki ludzi topi się w morzach, a ich ciała znajduje się na europejskich plażach. Inni forsują zasieki z drutu kolczastego, ustawiane na granicach, inni wreszcie duszą się w nieklimatyzowanych ciężarówkach. Począwszy od Włoch, poprzez Grecję, Maltę, Węgry, Serbię, Macedonię płyną strumienie mężczyzn, kobiet i dzieci, najczęściej głodnych, brudnych, zmęczonych.

Polemika jest sporem publicznym, przeważnie pisemnym między autorem a krytykami jego poglądów. Polemika zakłada dyskusję, dysputę, a nawet spór. Życie społeczne, artystyczne, naukowe, polityczne karmi się polemiką; zmusza bowiem do doskonalenia argumentów, prowadzi do wyjaśnienia zagmatwanych twierdzeń, precyzuje poglądy dyskutujących, pomaga zrozumieć uwarunkowania życia. Trudno sobie wyobrazić życie wspólnot religijnych bez polemik, dyskusji, dysput i sporów.

Mówi się, że są dwa typy powołania: pawłowe i janowe. Św. Jan był najmłodszym spośród Apostołów, od wczesnej młodości czuł w sercu powołanie by pójść za Jezusem. Można powiedzieć, że powołanie wyssał z mlekiem matki. Św. Paweł był prześladowcą rodzącego się Kościoła, gorliwym Żydem zwalczającym naukę Jezusa. Został powołany przez Jezusa nagle, wbrew swoim planom. Jezus ukazał mu się pod Damaszkem i odmienił jego życie o 180 stopni. Z dnia na dzień, jedno znaczące wydarzenie uczyniło z niego ucznia Jezusa. Moje powołanie kapłańskie mogę przyrównać do typu janowego, zaś moje powołanie misyjne zdecydowanie do typu pawłowego.

Wspólnota?