Blogi

Tegoroczną uroczystość Bożego Ciała świętowaliśmy wraz z przedstawicielami Akcji Katolickiej przybyłymi do Mpunde ze wszystkich naszych kaplic.

Przyszedł czas na wnioski, które warto sformułować na podstawie kilku ostatnich wpisów na blogu. Kolejne zapiski nieoczekiwanie przybrały – także dla niektórych czytelników – formę niełatwego wykładu. Z drugiej strony dyskusja o spowiedzi furtkowej w Polsce skończyła się prawie natychmiast z ogłoszeniem stanowiska Księży Biskupów. Nie wiem, czy tak się stało dlatego, że wszyscy się zgadzają z Opinią Teologów KUL, czy może z banalnie prostej przyczyny - niewielkiego zainteresowania dyskusjami teologicznymi w Polsce.

Od zawierzenia się w ręce Maryi rozpoczęliśmy budowę nowej kaplicy w Tobwe. W krótkiej modlitwie prosiliśmy Matkę Bożą z Guadalupe aby towarzyszyła nam każdego dnia w pracach budowlanych. Wszak to jej imieniem będzie nazwana ta kaplica. Wszyscy otrzymali dwie krótkie modlitwy do matki Bożej.

Pocztą elektroniczną można przesłać wszystko. Podobnie jak reszta społeczeństwa, otrzymuję w meilach także propozycje wypoczynku. Tym razem jedna z firm zaproponowała mi za jedyne 780 zł (cena za 5 dni) pobyt w SPA z wyżywieniem, aquaparkiem i fitnessem. Żyć nie umierać! Przeczytałam ofertę i sama się do siebie roześmiałam. Bo jaki był tytuł zaproszenia? „Boże Ciało 2015”.

Boże Ciało? Uwielbiam!

Trudno dyskutować o spowiedzi furtkowej bez zajrzenia do Rytuału Rzymskiego, w którym można przeczytać teksty egzorcyzmów i innych modlitw błagalnych. Mam przed sobą ich wydanie wzorcowe [Katowice 2014, Księgarnia św. Jacka]. Zawarto tu teksty odnowione zgodnie z postanowieniem Świętego Soboru Powszechnego Watykańskiego II i wydane z upoważnienia Jana Pawła II. Nie ma więc lepszego źródła, w którym prawdę mówiąc, należałoby szukać wątpliwości, które pojawiają się nie tylko z okazji dyskusji o spowiedzi furtkowej. W liturgicznym sprawowaniu egzorcyzmów

Po przypomnieniu podstawowych dokumentów o spowiedzi, w których nie mogło przecież zabraknąć wzmianki o działaniu Złego, powinniśmy przejść do analizy moralnych uwarunkowań, znajdujących się nie tylko w tekstach egzorcyzmów, ale także w licznych świadectwa osób poddawanych egzorcyzmowaniu. Można przecież przypuszczać, że walka z mocą szatańską, jaka dokonuje się w codziennej praktyce egzorcystów, nie dokonuje się w przestrzeni pozbawionej

W niedzielę 24 maja wybierzemy prezydenta RP. Pierwsza tura wyborów pokazała, że ludzie chcą zmian w kraju. Z ciekawością śledzę kampanię wyborczą, która odsłania bezradność prezydenta Bronisława Komorowskiego i strach w oczach upadającego układu.

Zapraszam szefa FBI Jamesa Comeya do zwiedzenia Auschwitz. Koniecznie powinien zobaczyć tkaninę wytwarzaną z ludzkich włosów i miejsce, w którym Niemcy kazali więźniom z o ustalonych godzinach załatwiać potrzeby fizjologiczne. A także szpital, w którym ludzie w białym fartuchach wykonywali chorym więźniom zastrzyk, aby nie musieli już więcej cierpieć. Potem, aby nie pozostawić żadnego śladu ludobójstwa, ich prochy wrzucali do Wisły.

Drugim ważnym dokumentem, poza Obrzędami pokuty, w którym można się spodziewać refleksji na temat penetrującej mocy Zła, jest adhortacja apostolska Jana Pawła II Reconciliatio et paenitentia (1984). Była ona owocem VI Sesji Generalnej Synodu Biskupów (1983) poświęconego pojednaniu i pokucie w posłannictwie Kościoła. Jan Paweł II nadał postulatom ojców synodalnych własną interpretację rozumienia grzechu, pokuty, a zwłaszcza środków i dróg prowadzących do pokuty i pojednana.

Właściwie nie powinniśmy się dziwić, że to praktycy duszpasterscy, w tym wypadku głównie spowiednicy i egzorcyści, stawiają konkretne pytania na temat sposobu wyzwolenia ze zła, w tym opętania. Teoretycy spekulatywni, czy to filozofowie czy dogmatycy, mają łatwiej. Mogą snuć refleksje na temat natury szatana, analizować wypowiedzi Soborów: Laterańskiego IV, Trydenckiego i Watykańskiego I. Egzorcysta staje wobec konkretnego cierpienia, czasami niezwykłej ekspresji zła, przekraczającej ludzkie wyobrażenia. Domyślam się, że zachowanie wtedy zimnej krwi, dobranie odpowiednich kryteriów etycznych, psychoterapeutycznych i społecznych, a każdy przypadek jest przecież inny, nie jest sztuką łatwą.

Taki przyziemny temat

„A pamiętacie Żmijewskiego w `Psach` Pasikowskiego? On był tam taki macho, a skończył jako ksiądz” – stwierdza z wyraźnym wyrazem dezaprobaty na ustach blondynka prowadząca program o celebrytach w pewnej telewizji. Rzeczywiście, Żmijewski w sutannie na rowerze jakby mniej przystojny. Ale oczy ma wciąż te same.