Blogi

„O krwi i wodo...”. Refleksja nad otwartym bokiem Chrystusa

W Jezusie Chrystusie Bóg spełnia to, co obiecał. Odwieczny Syn Ojca „musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu” (Hbr 2,17). Patrząc bliżej można by powiedzieć, że miłosierdzie jest radykalnie związane z ciałem. Widać to bardzo wyraźnie, gdy żołnierz po śmierci Jezusa na krzyżu, „włócznią przebił (...) bok i natychmiast wypłynęły krew i woda” (J 19,34).

Kardynał Franciszek Macharski był sobą. Nie stroił się w piórka. Nie grał. Tak zresztą powiedział w jednym z licznych, emitowanych po jego śmierci wywiadów: „Trzeba być sobą”. Gdy zastąpił Karola Wojtyłę, nie udawał, że jest od niego lepszy. Sprawiał wrażenie człowieka pokornie znoszącego swój los. Żegnające go tłumy są dowodem na to, jak bardzo Kraków go kochał i szanował.

Kiedy usłyszałem o zwycięstwie ks. Stefana Cegłowskiego w plebiscycie „Gazety Wyborczej” na Płocczanina Roku 2015, przypomniały mi się jego zeszłoroczne imieniny. W kolejce gratulujących w plebanii parafialnej stał Pan, którego często spotykam jako bezdomnego na Placu Narutowicza. Tym razem był ogolony, w białej koszuli, uśmiechnięty, w ręce trzymał czerwoną różę dla Stefcia. Potem jeszcze raz widziałem go tak elegancko ubranego na koncercie zespołu wykonującego śpiewy gregoriańskie w katedrze.

1 sierpnia Anno Domini 2016 tamto wydarzenie budzi we mnie dwie refleksje, dwa obszary zachowań...

Dopokąd idę…

Kilka godzin przed uroczystym powitaniem młodych pielgrzymów ze świata w Płocku przed Muzeum Diecezjalnym widziałem czworo młodych katolików, jak zmagali się z wieszaniem chorągiewek na stojącej obok katedry latarni miejskiej. Podjechali starym samochodem osobowym, wyciągnęli drabinę do wieszania firanek i domowym sposobem dekorowali okolice Muzeum Z jednej strony wzruszyła mnie ta czwórka, z drugiej – trochę

„Ksiądz Kardynał wychodzi z Nieba i wraca do nas do Mpunde. Wygląda tak jak zawsze, gdy szedł odprawiać Msze Św. w naszym Kościele.”

Lato 2000 roku było we Włoszech bardzo gorące. Na GMG, czyli Światowe Dni Młodzieży pojechałam z parafią Ducha Świętego w Płocku. Naszym „cicerone” był ks. Tadeusz Jabłoński, dziś proboszcz w Nunie, a tłumaczką Basia, Polka, żona Włocha. To był mój pierwszy wyjazd za granicę i od razu do „wiecznego miasta”. Od tamtej pory Włochy i Rzym zajmują w geograficznej części mego serca stałe miejsce.

Miłosierdzie, czyli serce Ojca Miłosierdzie jest istotą Boga, sercem Ojca, Jego łaskawością wobec ludzi i świata, Jego najgłębszym przymiotem i synonimem Jego sprawiedliwości.

Tak zatytułowała notatkę o 1200 rocznicy powstania benedyktyńskiego opactwa w Műnsterschwarzach Katolicka Agencja Informacyjna (KNA). Opactwo to leży zaledwie 23 km. na wschód od Würzburga, a więc w diecezji do której jeździłem prawie dwadzieścia lat na zastępstwa wakacyjne. W Kleinostheim wierni z szacunkiem opowiadali o Anzelmie Grünie, światowej sławy teologu duchowości czy Wunibaldzie Müllerze, który kieruje obleganym domem rekolekcyjnym w Münsterschwarzach.

Trzy lata temu w wakacje w Edmontonie w Kanadzie na jednej z ulic doszło do wypadku drogowego – 20-letni wówczas Mikołaj Złotowski, syn polskich emigrantów jadąc motorem zaledwie 50 km/h tak niefortunnie uderzył w betonowe ogrodzenie, że szybka z kasku wcięła mu się w głowę uszkadzając mózg i oczy. Mikołaj stracił przytomność i w ciężkim stanie został odwieziony do szpitala. Lekarze rozpoczęli walkę o życie, jednak po miesiącu stwierdzili, że chłopak nie ma szans na przeżycie. Lekarze rozważali odłączenie młodego chłopaka od respiratora.

Pewnie bym nie wracał do wywiadu z dziekanem Wydziału Teologii na Uniwersytecie Śląskim, ks. prof. A. Bartoszkiem, gdyby nie głosy po naszym zjeździe teologów moralistów. Wywiad ukazał się w „Gościu Niedzielnym” (3 lipca 2016) i poświęcony został współczesnemu rozumieniu porządku miłości (ordo caritatis), jaki powinien – według Księdza Profesora – panować w miłości. Na zjeździe teologów moralistów w Zakopanem (12-14 czerwca), poświęconym współczesnemu kryzysowi migracyjnemu w Europie, Ksiądz Profesor wygłosił referat na temat Odpowiedzialność za bliźnich w potrzebie w kontekście . Już wtedy rozgorzała dyskusja, która wskazywała na konieczność doprecyzowania znaczenia pojęć w naszych katolicko-kościelnych sporach o uchodźców. Bez tego my, katoliccy teologowie, duszpasterze i kaznodzieje, zaczynamy mówić jak politycy. Konsekwencją jest to, że kłócimy się też jak politycy; ordo caritatis pozostaje niezrozumiane, a uchodźców traktujemy jak terrorystów.

Osiem lat temu i dzisiaj też.

W dzieciństwie w jedynym wówczas programie telewizyjnym oglądałam serial „Stawiam na Tolka Banana”. Od czasu do czasu używam tego określenia, aby żartobliwie podkreślić, za kim stoję, kogo popieram, kogo za coś konkretnego lubię. Od kilku tygodni stawiam na Kubę. Kubę Błaszczykowskiego. Czy zwróciliście uwagę Drodzy Czytelnicy, jak on potrafi dziękować Bogu?