Blogi

W pewnej chwili siostra Faustyna usłyszała te słowa: „Córko Moja, mów światu całemu o niepojętym miłosierdziu Moim. Pragnę, aby święto Miłosierdzia, było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników (Dzienniczek 699). Te słowa Pana Jezusa otrzymane za pośrednictwem siostry Faustyny czytaliśmy w dzisiejsze święto w naszym miejscowym języku.

02 kwietnia wspominamy szczególny dzień, który dał nam Pan!

Coraz większe wrażenie robi na mnie publicystyczna aktywność płockiego filozofa, ks. Andrzeja Kobylińskiego. Jego teksty o pentekostalizacji dały mi asumpt do zmierzenia się z problematyką spowiedzi furtkowej i grzechu pokoleniowego. Ostatnie artykuły o islamie w Europie konfrontują z kolei z pytaniami na ogół przemilczanymi w polskiej publicystyce. Tak jest z tekstem opublikowanym we Frondzie.pl Islam w Europie – wojna czy pokój [30.03.2016].

Dobrą stroną pisania tradycyjnych życzeń świątecznych jest i to, że otrzymasz czasem słowa zniewalające siłą piękna i prawdy. Pani Bożena, długoletnia prezes płockiego Klubu Inteligencji Katolickiej w Płocku, tak pisze o swoich Świętach: „Moja Wielkanoc – moje najukochańsze Święto było i jest białe, złote, błękitne i lekko różowe. Nie pamiętam, kiedy pierwszy raz poszłam na rezurekcję, ale te kolory są obecne we mnie od zawsze. Usypaną z żużlu (stąd ) groblą między stawami i podmokłymi łąkami szły kolejarskie rodziny (w Ostrołęce na stacji 90% mieszkańców to kolejarze), rześkie powietrze drżało czasami lekko mroźne, czasami lekko wilgotne.

„Dziś Niedziela Palmowa, a my przeniesiemy się pod palmy” – zaświergotała radośnie pewna prezenterka w telewizji śniadaniowej. Wielu jednak tego ranka nie siedziało przed telewizorem, lecz tradycyjnie poszło ze swoją palmą do kościoła, by tak właśnie rozpocząć Wielki Tydzień. Kończy się Wielki Post, za chwilę będziemy świętować Zmartwychwstanie.

Po dziesiątym Zjeździe Gnieźnieńskim (11-13 marca 2016 r.) a więc po spotkaniu wybitnych osobowości polskiego Kościoła (duchownych, świeckich, polityków, ludzi kultury) spodziewałem się nie tylko dużego zastrzyku nadziei, ale i więcej konkretnych impulsów dla bieżącej dyskusji o obecności katolików w życiu społecznym. Hasło Zjazdu (Europa nowych początków. Wyzwalająca moc chrześcijaństwa) - skłaniało mnie do poszukiwania lekarstwa nie tyle dla Europy, co do odpowiedzi na pytanie, jak przełożyć na życie społeczne to, iż ponad dziewięćdziesiąt proc. Polaków jest ochrzczonych.

Spośród wielu scen, słów i pieśni poświęconych żołnierzom wyklętym w ich święto (1 marca) największe wrażenie zrobiła na mnie chwila – ujęta na jednym z filmów – kiedy była dziewczyna jednego z nich, teraz już starsza pani, po ekshumacji doczesnych szczątków Majora, pochyla się nad sosnową trumną, z czarnej torebki wyjmuje mały obrazek św. Antoniego i z czułością umieszcza obok krzyża.

Lubię 8 marca. Nic na to nie poradzę i poradzić nie chcę. Siadając do tego wpisu, obłożyłam się książkami o kobietach. Niewiele tego, ale zawsze. Najpierw otworzyłam podarowaną mi kiedyś przez koleżankę Renatę niewielką książeczkę ks. Marka Dziewieckiego „Jak wygrać kobiecość? Instrukcja obsługi”. Potem tę samą książkę kupiłam mojej przyjaciółce Dorocie. Dorota mówi, że zagląda do niej zawsze, gdy jej smutno. I znajduje tam to, czego szuka, czyli zrozumienie.

Na koncercie żydowskiego chóru „Clil” (Dźwięk) w Muzeum Żydów Mazowieckich nie mogłem oderwać wzroku od niewidomej dziewczyny, jednej z członkiń tego chóru. Owszem, wszyscy śpiewali znakomicie, jeszcze lepszy był akompaniament (fortepian, klarnet, kontrabas i skrzypce). A jednak dyskretne gesty niewidzącej śpiewaczki, specyficzny rytm ciała, no i ów wyraz twarzy, na której słodycz mieszała się z determinacją, czyniły z jej śpiewu niemal liturgię.

Żalem za grzechy warto się zająć nie tylko z powodu przetaczającej się w Polsce fali publicznych oskarżeń, zaprzeczeń, moralizatorskich tyrad i obłudnych tłumaczeń. Dlaczego nie spojrzeć na to wszystko z perspektywy nawrócenia?

Kiedy Komitet Obrony Demokracji wyprowadzał w grudniu minionego roku na ulice tysiące ludzi, Lech Wałęsa sugerował, że rządy Prawa i Sprawiedliwości doprowadzą do wojny domowej. Moja mama była przerażona komentarzem legendy Solidarności, a ja próbowałem ją uspokajać i przekonywać, że wreszcie poznamy prawdę o człowieku z Ziemi Dobrzyńskiej, że wreszcie naród pozna prawdę z 1992 roku, kiedy obalono rząd premiera Jana Olszewskiego, że wreszcie poznamy rozgrywki Lecha Wałęsy z lat siedemdziesiątych. Uważnie przyglądałem się różnego rodzaju wywiadom telewizyjnym z udziałem byłego lidera Solidarności i zawsze kiedy tylko był poruszany temat Bolka, strasznie się denerwował.