Blogi

Zacznijmy od tego co szczególnie wyróżnia różaniec jako modlitwę. Posługujemy się w niej sznurem, albo łańcuszkiem z paciorkami. Jedne z nich są duże i oddzielają zespół małych paciorków. Każda ich dziesiątka, w połączeniu z dużym paciorkiem, tworzą jedną tajemnicę. W swym zewnętrznym kształcie, różaniec składa się z 5-ciu tak zbudowanych tajemnic. Do różańca należy także krzyżyk, jeden duży paciorek i 3 małe, które po nim następują.

Powoli kończy się dzień. Zwyczajny, podobny do tak wielu innych, powszednich dni. Miał swoje radości, miał swoje chwile cienia. Tego dnia kolejny raz do wpięcia w archiwalia pojawiło się kilka dokumentów z adnotacją „Apostazja”. Ostatnio jest ich sporo. Kiedyś podobno zdarzały się najwyżej kilka w roku, przychodziły z zagranicy; pewnie ktoś nie chciał płacić dodatkowego podatku za Odrą, ktoś, może pod wrażeniem „Zachodu”, odcinał się do końca od korzeni, a ktoś inny, będąc daleko od domu, nabrał „odwagi”, której nie miał pod okiem babci.

Kilkanaście lat temu, a dokładniej w 2006 roku, kiedy pracowałem w telewizji kablowej w Gostyninie, nieżyjący już nauczyciel z miejscowego Liceum Ogólnokształcącego Ludwik Pawikowski zaproponował mi zrobienie materiału filmowego z wyjazdu rowerzystów z Gostynina do Skępego na uroczystości odpustowe ku czci Narodzenia Najświętszej Marii Panny.

Wielki Piątek jest dniem, w którym w szczególny sposób oddajemy cześć zbawieniu, które przyszło przez krzyż. Szczególnie podczas liturgii czcimy to misterium. Już od pierwszych niemal wieków chrześcijanie na Wschodzie, a następnie na Zachodzie, w wielorakiej formie oddawali tej tajemnicy czcząc relikwie krzyża, odprawiając drogę krzyżową, czy po prostu znacząc siebie znakiem krzyża. Gdy zbliża się święto 14 września wspominamy formy czci, które miały miejsce w historii i które trwają do dziś, przypominając niezwykłą relację człowieka ze Zbawicielem.

Starożytni zwykli mawiać: „omnes viae Romam ducunt”. My moglibyśmy, parafrazując starożytnych powiedzieć, że wszystkie nasze drogi wiodą do Maryi. Wszystkie nasze Polskie, sierpniowe drogi zawsze zbiegają się u Maryi, u niej w domu, w rozsianych po naszej Ojczyźnie niezliczonych jej sanktuariach.

Ksiądz Profesor Ireneusz Mroczkowski nie żyje. Jakie to smutne… W ostatnich latach dzieliliśmy „łamy” strony internetowej diecezji. Jeszcze 7 sierpnia 2020 roku ukazał się jego blog – o łacinie w szkole. Okazał się być ostatni. Wszyscy wiedzieli, że Profesor choruje, ale on tę straszną chorobę znosił bohatersko. Był świadom własnej, nieuniknionej skończoności. Zdarzało się, że w pewnych kwestiach się z nim nie zgadzałam, ale znałam go bardzo długo, policzyłam, że 27 lat, a to zmienia perspektywę oceny. Jestem mu wdzięczna, że tak pięknie tworzył historię Płocka. Dobrą historię.

„W 1920 r. Płock doznał najazdu, o jakim od XIII wieku nie słyszał. B o l s z e w i c y najechali na Polskę” – tymi słowami bł. abp. Antoni Julian Nowowiejski rozpoczyna opis najazdu bolszewików na Płock w swojej monografii historycznej, napisanej podczas „wojny wszechświatowej” i uzupełnionej w roku 1930. Rok 1920 był jednym z najważniejszych w historii miasta. Zachowało się wiele publikacji z tamtego okresu, ale sięgnęłam po tę niebanalną, aczkolwiek zapomnianą nieco monografię wybitnego Pasterza i znakomitego historyka.

Z uroczystością Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest związany zwyczaj błogosławienia ziół ułożonych w bukiety. Został on wprowadzony w IX w. i nawiązuje do ogólnie przyjętego przekonania w ich terapeutyczne działanie.

Przypomniały mi się słowa Cycerona z jego pierwszego wystąpienia przeciw Katylinie [In Catilinam I 1, 77] na wieść o tym, że Ministerstwo Edukacji Narodowej postanowiło wprowadzić do szkół jedną godzinę łaciny tygodniowo w liceum i technikum. O ile więc Cyceron wyrażał oburzenie wobec ówczesnego rozluźnienia obyczajów [ O czasy, o obyczaje!], ja przywołuję jego zawołanie z pozytywnym uczuciem zdziwienia, że jednak czasy i obyczaje nie zawsze zmieniają się na gorsze i potrafią odsłonić wartościowe rzeczy ze swojej przeszłości.

W środku lata, gdy słońce niemalże oślepia i chroni się oczy przed jego światłem, świętujemy zapisane w Ewangeliach synoptycznych Przemienienie Pańskie. Jak podaje Mateusz (17,1-19), Jezus zabrał ze sobą trzech uczniów i zaprowadził ich „na górę wysoką, osobno”. Prawdopodobnie na Górę Tabor wznoszącą się 560 metrów nad poziom morza. „Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego jaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło”.

Tekst pochodzi z listopada 2011 r. po powrocie z pielgrzymki kapłanów do Turcji.

Kobietą, o której poza Matką Jezusa Ewangelie mówią najwięcej, jest Maria Magdalena, pierwsza wśród kobiet towarzyszących Jezusowi w czasie Jego publicznej działalności.

Za każdym razem powtarza się to samo; zapowiedź wyborów jako święta demokracji, potem kampania wyborcza, która ze świętem – ze względu na kłótnie - ma niewiele wspólnego, rosnące napięcie emocjonalne, czasami aż niszczące relacje w rodzinach i wspólnotach obywatelskich, eskalacja podczas wieczoru wyborczego, kończącego się płaczem jednych i nieukrywanym entuzjazmem drugich. Ten mechanizm jest najbardziej widoczny w wyborach prezydenckich, dlatego warto nie tylko wylewać krokodyle łzy nad tym, że naród jest podzielony, ale chwilę pomyśleć nad przyczynami tego, że nasze święto demokracji miało jednak swoje cienie i nie w pełni, chociażby przez wspomniany podział, przyczyniło się do budowania dobra wspólnego.

Gdy w marcu rozpoczęła się w Polsce pandemia i kościoły musiały opustoszeć, pomyślałam, że kiedy to wszystko już się skończy, do kościołów powrócą też wierni. Nie wrócili. Różnie komentują to sami wierzący: jedni, że po rzeczywistym zakończeniu pandemii wszystko wróci do normy sprzed niej, inni, że modlić się na Mszach św. będzie już tylko „święta reszta”.

O tym, że wiara ludu jest mądrzejsza od niektórych liturgistów świadczy ostatni nieszpór, a ściśle mówiąc błogosławienie wianków w oktawę uroczystości Bożego Ciała. Co mądrzejsi proboszczowie nie tłumaczą się tym, że już Pius XII zostawił tylko dwie Oktawy w naszej liturgii – Bożego Narodzenia i Wielkanocy, że po Soborze Watykańskim II nie ma obowiązku święcenia wianków. Gorliwie organizują procesje przez całą Oktawę Bożego Ciała, a na jej zakończenie, właśnie w ostatni nieszpór, święcą pachnące wianki.