Blogi

Przypomniały mi się słowa Cycerona z jego pierwszego wystąpienia przeciw Katylinie [In Catilinam I 1, 77] na wieść o tym, że Ministerstwo Edukacji Narodowej postanowiło wprowadzić do szkół jedną godzinę łaciny tygodniowo w liceum i technikum. O ile więc Cyceron wyrażał oburzenie wobec ówczesnego rozluźnienia obyczajów [ O czasy, o obyczaje!], ja przywołuję jego zawołanie z pozytywnym uczuciem zdziwienia, że jednak czasy i obyczaje nie zawsze zmieniają się na gorsze i potrafią odsłonić wartościowe rzeczy ze swojej przeszłości.

W środku lata, gdy słońce niemalże oślepia i chroni się oczy przed jego światłem, świętujemy zapisane w Ewangeliach synoptycznych Przemienienie Pańskie. Jak podaje Mateusz (17,1-19), Jezus zabrał ze sobą trzech uczniów i zaprowadził ich „na górę wysoką, osobno”. Prawdopodobnie na Górę Tabor wznoszącą się 560 metrów nad poziom morza. „Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego jaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło”.

Tekst pochodzi z listopada 2011 r. po powrocie z pielgrzymki kapłanów do Turcji.

Kobietą, o której poza Matką Jezusa Ewangelie mówią najwięcej, jest Maria Magdalena, pierwsza wśród kobiet towarzyszących Jezusowi w czasie Jego publicznej działalności.

Za każdym razem powtarza się to samo; zapowiedź wyborów jako święta demokracji, potem kampania wyborcza, która ze świętem – ze względu na kłótnie - ma niewiele wspólnego, rosnące napięcie emocjonalne, czasami aż niszczące relacje w rodzinach i wspólnotach obywatelskich, eskalacja podczas wieczoru wyborczego, kończącego się płaczem jednych i nieukrywanym entuzjazmem drugich. Ten mechanizm jest najbardziej widoczny w wyborach prezydenckich, dlatego warto nie tylko wylewać krokodyle łzy nad tym, że naród jest podzielony, ale chwilę pomyśleć nad przyczynami tego, że nasze święto demokracji miało jednak swoje cienie i nie w pełni, chociażby przez wspomniany podział, przyczyniło się do budowania dobra wspólnego.

Gdy w marcu rozpoczęła się w Polsce pandemia i kościoły musiały opustoszeć, pomyślałam, że kiedy to wszystko już się skończy, do kościołów powrócą też wierni. Nie wrócili. Różnie komentują to sami wierzący: jedni, że po rzeczywistym zakończeniu pandemii wszystko wróci do normy sprzed niej, inni, że modlić się na Mszach św. będzie już tylko „święta reszta”.

O tym, że wiara ludu jest mądrzejsza od niektórych liturgistów świadczy ostatni nieszpór, a ściśle mówiąc błogosławienie wianków w oktawę uroczystości Bożego Ciała. Co mądrzejsi proboszczowie nie tłumaczą się tym, że już Pius XII zostawił tylko dwie Oktawy w naszej liturgii – Bożego Narodzenia i Wielkanocy, że po Soborze Watykańskim II nie ma obowiązku święcenia wianków. Gorliwie organizują procesje przez całą Oktawę Bożego Ciała, a na jej zakończenie, właśnie w ostatni nieszpór, święcą pachnące wianki.

Jezus przybył wraz z uczniami w rejon Cezarei Filipowej, miasta u stóp góry Hermon, niegdyś północnego krańca ziemi Izraela, zbudowanego przez Heroda Filipa II ok 2 roku przed Chrystusem. Dla uczczenia panującego wówczas w imperium Cezara, nazwał to nowe miasto „Cezareą”. Dzisiaj ono już nie istnieje. Jedynie blisko położone źródła Jordanu wypływają nadal z podnóża skał.

Jeśli mówi się, że Francja jest ojczyzną nabożeństwa do Serca Pana Jezusa, to obok niej należy wymienić Polskę jako kraj, z którego płynęły do Stolicy Apostolskiej prośby o zaprowadzenie tego nabożeństwa w całym Kościele rzymskim.

Od początków mojego kapłaństwa czerwiec, zwłaszcza pierwsza jego połowa, wypełniała się święceniami kapłańskimi, prymicjami, spotkaniami z kolegami kursowymi podczas kolejnych rocznic święceń, łącznie ze srebrnymi i złotymi jubileuszami kapłaństwa. Zawsze kojarzy mi się ten czas z miodobraniem, żniwami i winobraniem. Pewnie dlatego, że zieleń, kwitną rzepaki i maki, kościoły podczas prymicji są pełne kwiatów, a na obrazkach prymicyjnych dorodne kiście winogron, składane na ołtarzach obok chlebów eucharystycznych.

"Wielka jest tajemnica naszej wiary”, którą dziś wyznajemy: tajemnica potęgi kruchego chleba, w którym obecny jest Zbawiciel świata. Oto kromka chleba, którym się karmimy. Można ją z łatwością połamać, położyć na dłoń i rozetrzeć drugą dłonią na drobne cząstki, strzepnąć je na ziemię i nie będzie po nich śladu. Gdy jednak zabraknie na stole kruchej i choćby jednej kromki chleba – tracimy nadzieję na przeżycie jutra. By zdobyć chleb, potrafimy oddać wszystkie siły, bo chleb nigdy nie jest twardy. Twardy jest jedynie brak chleba. „Błogosławiony jesteś Panie, Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy chleb.”

Każdą Mszę świętą, wiele czynności liturgicznych i modlitw rozpoczynamy od wezwania trzech Boskich Osób na świadectwo, że działamy w imieniu Ojca, Syna i Ducha Świętego. Jest to jedyna podstawa do działania liturgicznego. Początek życia Bożego w człowieku jest związany z wezwaniem osób Trójcy. Gdy definitywnie kończy się nasz pobyt na ziemi, jesteśmy także żegnani w to Imię. Każdego roku świętujemy je osobnym świętem.

Dociera do mnie co raz bardziej, że zbliża się nieuniknione. Wszyscy w misji będziemy zakażeni koronawirusem. Okaże się wtedy kto jaką ma odporność, jak zareaguje organizm i czy to przeżyje lub nie. Straszne jest to, że mamy niewiele leków, niektóre są w drodze. Mam nadzieje, że dotrą na czas. W pueblo jest z nami tylko jeden lekarz i 5 pielęgniarzy.

Według relacji Biblii, Pięćdziesiątnica obchodzona była 50 dni, czyli 7 tygodni od dnia złożenia pierwszych snopów. W tekstach biblijnych opisujących okres przedwygnaniowy święto miało charakter typowo rolniczy i związane było z pierwszymi zbiorami pszenicy. Tego dnia obowiązywał zakaz wykonywania jakiejkolwiek pracy i nakaz uczestnictwa w świętym zgromadzeniu wspólnoty. W okresie wygnaniowym i powygnaniowym typowo rolnicze święto Tygodni zaczęto stopniowo umieszczać w kontekście historii zbawienia i wiązać z zawarciem przymierza na Synaju, z ustanowieniem ludu Izraela jako ludu Bożego.