Blogi

Słuchamy dziś słów Dobrej Nowiny o zbawieniu, skierowanych przez Jezusa na początku Jego nauczania, do tłumu ludzi. Tworzą go chorzy, kalecy, ludzie dotknięci wszelkiego rodzaju nieszczęściami (Mt 4,23). Jezus spogląda na nich z miłością (Mt 9,36). Jego oczy pełne są współczucia wobec ludzi przygniecionych ciężarem życia, chorych, kalek, bez pracy, bez nadziei na jutro, dotkniętych wszelkiego rodzaju biedą, celników i grzeszników, stojących na progu rozpaczy.

Tak mówi Pan o swym pomazańcu Cyrusie: «Ja mocno ująłem go za prawicę, aby ujarzmić przed nim narody i królom odpiąć broń od pasa, aby otworzyć przed nim podwoje, żeby się bramy nie zatrzasnęły.

Mistyczki. Kobiety, z którymi rozmawia Bóg. To zaskakujące i zachwycające jednocześnie, że żyją współcześnie. Widzą i słyszą Jezusa, dostają od Niego polecenia, zastanawiają się, czy będą w stanie je wykonać. Doświadczają ekstaz, mają stygmaty, cierpią fizycznie i… toną w oceanie Bożej miłości. Osiągnęły najwyższy level duchowości. Książkę o nich napisała Ewa Czaczkowska. Do trzech katolickich mistyczek dołączyła założycielkę mariawityzmu, która najpierw była katolicką zakonnicą.

W naszym seminaryjnym ogrodzie co roku powtarza się mały cud. Przy wysokiej siatce otaczającej stare boisko rośnie krzew winorośli. Prosta, przypominająca „dziczkę” odmiana. Wiosną, latem, aż do jesieni, robi wrażenie ścianą zieleni, w którą wyrasta. Kiedy przychodzi czas, z gęstwiny liści można wyłowić grona z małymi, słodkimi owocami. Pamiętam własne zdziwienie z czasów pierwszej przeżywanej na Nowowiejskiego 2 jesieni, kiedy z potężnej ściany zieleni na zimę zostały tylko szare, smutno sterczące w niebo, ledwo wystające z ziemi kikuty. Wydawało się niemożliwe, że jeszcze przed chwilą ten krzew był tak pełen życia. I wydawało się nieprawdopodobne, że się odrodzi. A jednak – kiedy przychodził czas wiosennego słońca, wystarczył powrót ciepła, wystarczył oddech odmrożonej aury, aby życie zwyciężyło śmierć i żeby zielona ściana odrodziła się w pełni swojej urody.

Zacznijmy od tego co szczególnie wyróżnia różaniec jako modlitwę. Posługujemy się w niej sznurem, albo łańcuszkiem z paciorkami. Jedne z nich są duże i oddzielają zespół małych paciorków. Każda ich dziesiątka, w połączeniu z dużym paciorkiem, tworzą jedną tajemnicę. W swym zewnętrznym kształcie, różaniec składa się z 5-ciu tak zbudowanych tajemnic. Do różańca należy także krzyżyk, jeden duży paciorek i 3 małe, które po nim następują.

Powoli kończy się dzień. Zwyczajny, podobny do tak wielu innych, powszednich dni. Miał swoje radości, miał swoje chwile cienia. Tego dnia kolejny raz do wpięcia w archiwalia pojawiło się kilka dokumentów z adnotacją „Apostazja”. Ostatnio jest ich sporo. Kiedyś podobno zdarzały się najwyżej kilka w roku, przychodziły z zagranicy; pewnie ktoś nie chciał płacić dodatkowego podatku za Odrą, ktoś, może pod wrażeniem „Zachodu”, odcinał się do końca od korzeni, a ktoś inny, będąc daleko od domu, nabrał „odwagi”, której nie miał pod okiem babci.

Kilkanaście lat temu, a dokładniej w 2006 roku, kiedy pracowałem w telewizji kablowej w Gostyninie, nieżyjący już nauczyciel z miejscowego Liceum Ogólnokształcącego Ludwik Pawikowski zaproponował mi zrobienie materiału filmowego z wyjazdu rowerzystów z Gostynina do Skępego na uroczystości odpustowe ku czci Narodzenia Najświętszej Marii Panny.

Wielki Piątek jest dniem, w którym w szczególny sposób oddajemy cześć zbawieniu, które przyszło przez krzyż. Szczególnie podczas liturgii czcimy to misterium. Już od pierwszych niemal wieków chrześcijanie na Wschodzie, a następnie na Zachodzie, w wielorakiej formie oddawali tej tajemnicy czcząc relikwie krzyża, odprawiając drogę krzyżową, czy po prostu znacząc siebie znakiem krzyża. Gdy zbliża się święto 14 września wspominamy formy czci, które miały miejsce w historii i które trwają do dziś, przypominając niezwykłą relację człowieka ze Zbawicielem.

Starożytni zwykli mawiać: „omnes viae Romam ducunt”. My moglibyśmy, parafrazując starożytnych powiedzieć, że wszystkie nasze drogi wiodą do Maryi. Wszystkie nasze Polskie, sierpniowe drogi zawsze zbiegają się u Maryi, u niej w domu, w rozsianych po naszej Ojczyźnie niezliczonych jej sanktuariach.

Ksiądz Profesor Ireneusz Mroczkowski nie żyje. Jakie to smutne… W ostatnich latach dzieliliśmy „łamy” strony internetowej diecezji. Jeszcze 7 sierpnia 2020 roku ukazał się jego blog – o łacinie w szkole. Okazał się być ostatni. Wszyscy wiedzieli, że Profesor choruje, ale on tę straszną chorobę znosił bohatersko. Był świadom własnej, nieuniknionej skończoności. Zdarzało się, że w pewnych kwestiach się z nim nie zgadzałam, ale znałam go bardzo długo, policzyłam, że 27 lat, a to zmienia perspektywę oceny. Jestem mu wdzięczna, że tak pięknie tworzył historię Płocka. Dobrą historię.

„W 1920 r. Płock doznał najazdu, o jakim od XIII wieku nie słyszał. B o l s z e w i c y najechali na Polskę” – tymi słowami bł. abp. Antoni Julian Nowowiejski rozpoczyna opis najazdu bolszewików na Płock w swojej monografii historycznej, napisanej podczas „wojny wszechświatowej” i uzupełnionej w roku 1930. Rok 1920 był jednym z najważniejszych w historii miasta. Zachowało się wiele publikacji z tamtego okresu, ale sięgnęłam po tę niebanalną, aczkolwiek zapomnianą nieco monografię wybitnego Pasterza i znakomitego historyka.

Z uroczystością Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest związany zwyczaj błogosławienia ziół ułożonych w bukiety. Został on wprowadzony w IX w. i nawiązuje do ogólnie przyjętego przekonania w ich terapeutyczne działanie.

Przypomniały mi się słowa Cycerona z jego pierwszego wystąpienia przeciw Katylinie [In Catilinam I 1, 77] na wieść o tym, że Ministerstwo Edukacji Narodowej postanowiło wprowadzić do szkół jedną godzinę łaciny tygodniowo w liceum i technikum. O ile więc Cyceron wyrażał oburzenie wobec ówczesnego rozluźnienia obyczajów [ O czasy, o obyczaje!], ja przywołuję jego zawołanie z pozytywnym uczuciem zdziwienia, że jednak czasy i obyczaje nie zawsze zmieniają się na gorsze i potrafią odsłonić wartościowe rzeczy ze swojej przeszłości.

W środku lata, gdy słońce niemalże oślepia i chroni się oczy przed jego światłem, świętujemy zapisane w Ewangeliach synoptycznych Przemienienie Pańskie. Jak podaje Mateusz (17,1-19), Jezus zabrał ze sobą trzech uczniów i zaprowadził ich „na górę wysoką, osobno”. Prawdopodobnie na Górę Tabor wznoszącą się 560 metrów nad poziom morza. „Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego jaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło”.

Tekst pochodzi z listopada 2011 r. po powrocie z pielgrzymki kapłanów do Turcji.