Blogi

Ewangeliści nie wskazują dnia, w którym narodził się Chrystus. Poza Ewangelią wg Łukasza, nie dysponujemy żadnym innym źródłem na ten temat. Zgodnie z przekazem miejscem narodzenia Chrystusa było miasto Dawidowe - Betlejem. Po urodzeniu Syna, Maryja „owinęła go w pieluszki i położyła w żłobie”.

Inspiracją do napisania tych kilku zdań stała się dla mnie akcja „Święta bez pioruna”. Jej inicjatorzy domagają się, aby w czasie Bożego Narodzenia w TVP kolęd nie śpiewali celebryci, którzy wsparli tzw. strajk kobiet. Wiara celebrytów już w przeszłości niejednokrotnie była przedmiotem mojej refleksji. Czytając o kolejnym bestsellerze z wywiadami z gwiazdami ekranu, internetu czy You Tube, zastanawiałam się: „A co z wiarą zwykłych ludzi?”.

Czytania pierwszej części Adwentu, aż do 16 grudnia włącznie, są skoncentrowane na proroctwach Izajasza i przeprowadzają nas niemal przez całą Księgę począwszy od rozdziału 2 aż do 56. Niedziele roku A i B kompletują całość.

Tak mówi Pan Bóg: «Oto ja sam będę szukał moich owiec i będę sprawował nad nimi pieczę. Jak pasterz dokonuje przeglądu swojej trzody, gdy znajdzie się wśród rozproszonych owiec, tak Ja dokonam przeglądu moich owiec i uwolnię je ze wszystkich miejsc, dokąd się rozproszyły w dni ciemne i mroczne.

Czuję silną, wewnętrzną potrzebę reakcji na protesty młodych dziewczyn i towarzyszących im osób, teoretycznie wywołanych wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego głoszącym, że aborcja ze względów eugenicznych jest niezgodna z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Nie dołączę do protestów nie dlatego, że pracuję w kurii (wszak protesty mają silnie antykatolicki charakter), ale dlatego, że zaprzeczyłabym wtedy sensowi własnego istnienia.

7 lat temu pisane, a jakże aktualne dzisiaj

Słuchamy dziś słów Dobrej Nowiny o zbawieniu, skierowanych przez Jezusa na początku Jego nauczania, do tłumu ludzi. Tworzą go chorzy, kalecy, ludzie dotknięci wszelkiego rodzaju nieszczęściami (Mt 4,23). Jezus spogląda na nich z miłością (Mt 9,36). Jego oczy pełne są współczucia wobec ludzi przygniecionych ciężarem życia, chorych, kalek, bez pracy, bez nadziei na jutro, dotkniętych wszelkiego rodzaju biedą, celników i grzeszników, stojących na progu rozpaczy.

Tak mówi Pan o swym pomazańcu Cyrusie: «Ja mocno ująłem go za prawicę, aby ujarzmić przed nim narody i królom odpiąć broń od pasa, aby otworzyć przed nim podwoje, żeby się bramy nie zatrzasnęły.

Mistyczki. Kobiety, z którymi rozmawia Bóg. To zaskakujące i zachwycające jednocześnie, że żyją współcześnie. Widzą i słyszą Jezusa, dostają od Niego polecenia, zastanawiają się, czy będą w stanie je wykonać. Doświadczają ekstaz, mają stygmaty, cierpią fizycznie i… toną w oceanie Bożej miłości. Osiągnęły najwyższy level duchowości. Książkę o nich napisała Ewa Czaczkowska. Do trzech katolickich mistyczek dołączyła założycielkę mariawityzmu, która najpierw była katolicką zakonnicą.

W naszym seminaryjnym ogrodzie co roku powtarza się mały cud. Przy wysokiej siatce otaczającej stare boisko rośnie krzew winorośli. Prosta, przypominająca „dziczkę” odmiana. Wiosną, latem, aż do jesieni, robi wrażenie ścianą zieleni, w którą wyrasta. Kiedy przychodzi czas, z gęstwiny liści można wyłowić grona z małymi, słodkimi owocami. Pamiętam własne zdziwienie z czasów pierwszej przeżywanej na Nowowiejskiego 2 jesieni, kiedy z potężnej ściany zieleni na zimę zostały tylko szare, smutno sterczące w niebo, ledwo wystające z ziemi kikuty. Wydawało się niemożliwe, że jeszcze przed chwilą ten krzew był tak pełen życia. I wydawało się nieprawdopodobne, że się odrodzi. A jednak – kiedy przychodził czas wiosennego słońca, wystarczył powrót ciepła, wystarczył oddech odmrożonej aury, aby życie zwyciężyło śmierć i żeby zielona ściana odrodziła się w pełni swojej urody.

Zacznijmy od tego co szczególnie wyróżnia różaniec jako modlitwę. Posługujemy się w niej sznurem, albo łańcuszkiem z paciorkami. Jedne z nich są duże i oddzielają zespół małych paciorków. Każda ich dziesiątka, w połączeniu z dużym paciorkiem, tworzą jedną tajemnicę. W swym zewnętrznym kształcie, różaniec składa się z 5-ciu tak zbudowanych tajemnic. Do różańca należy także krzyżyk, jeden duży paciorek i 3 małe, które po nim następują.

Powoli kończy się dzień. Zwyczajny, podobny do tak wielu innych, powszednich dni. Miał swoje radości, miał swoje chwile cienia. Tego dnia kolejny raz do wpięcia w archiwalia pojawiło się kilka dokumentów z adnotacją „Apostazja”. Ostatnio jest ich sporo. Kiedyś podobno zdarzały się najwyżej kilka w roku, przychodziły z zagranicy; pewnie ktoś nie chciał płacić dodatkowego podatku za Odrą, ktoś, może pod wrażeniem „Zachodu”, odcinał się do końca od korzeni, a ktoś inny, będąc daleko od domu, nabrał „odwagi”, której nie miał pod okiem babci.

Kilkanaście lat temu, a dokładniej w 2006 roku, kiedy pracowałem w telewizji kablowej w Gostyninie, nieżyjący już nauczyciel z miejscowego Liceum Ogólnokształcącego Ludwik Pawikowski zaproponował mi zrobienie materiału filmowego z wyjazdu rowerzystów z Gostynina do Skępego na uroczystości odpustowe ku czci Narodzenia Najświętszej Marii Panny.

Wielki Piątek jest dniem, w którym w szczególny sposób oddajemy cześć zbawieniu, które przyszło przez krzyż. Szczególnie podczas liturgii czcimy to misterium. Już od pierwszych niemal wieków chrześcijanie na Wschodzie, a następnie na Zachodzie, w wielorakiej formie oddawali tej tajemnicy czcząc relikwie krzyża, odprawiając drogę krzyżową, czy po prostu znacząc siebie znakiem krzyża. Gdy zbliża się święto 14 września wspominamy formy czci, które miały miejsce w historii i które trwają do dziś, przypominając niezwykłą relację człowieka ze Zbawicielem.

Starożytni zwykli mawiać: „omnes viae Romam ducunt”. My moglibyśmy, parafrazując starożytnych powiedzieć, że wszystkie nasze drogi wiodą do Maryi. Wszystkie nasze Polskie, sierpniowe drogi zawsze zbiegają się u Maryi, u niej w domu, w rozsianych po naszej Ojczyźnie niezliczonych jej sanktuariach.