Blogi

W pierwszych dniach lipca kilka dni przebywałem w Fatimie. Na pierwszej mojej wieczornej procesji ze świecami, przybyli wierni z wielu krajów europejskich, w tym spora grupka pielgrzymów z Polski. W tłumie powiewała tylko jedna flaga – rosyjska. Trochę mnie to zdziwiło, ponieważ wokół pełno było Włochów, Hiszpanów, Niemców czy Francuzów, a tu proszę, mężczyzna ok. 50 lat dumnie w ręku trzymał flagę koloru biało-niebiesko-czerwonego. Ta flaga rosyjska bardziej mnie zaskoczyła niż padający tego dnia w Fatimie deszcz i chłodne powietrze.

Powoli zbliża się Uroczystość Matki Boskiej Zielnej, inaczej Zaśnięcia NMP, albo Wniebowzięcia NMP.

Letnia kanikuła w pełni. Kto żyw, wyjeżdża na łono natury, aby kontemplować jej piękno i z dystansu spojrzeć na sprawy dnia codziennego. I oto w ręce wpada ciekawy artykuł. Ciekawy, choć napawający troską: co naukowcy są w stanie wymyślić dalej? Jaką tezę będą forsować w najbliższym czasie? Jaki system edukacji narzucą młodemu pokoleniu w imię obrony ludzkości, a w rzeczywistości przeciwko niej?

Informacja podana przez Instytut Statystyki Kościoła Katolickiego, że w ciągu ostatnich dziesięciu lat grupa osób chodzących regularnie do Kościoła zmniejszyła się o dwa miliony, wywołała nieskrywaną radość ateistów, zwolenników sekularyzacji, neutralności światopoglądowej państwa, liberałów i – nomen omen - byłych księży.

Wiejskie wakacje trwają

Często myślę o tej nieszczęśliwej matce, która nie mogąc zajść w ciążę, podjęła dramatyczną decyzję o zapłodnieniu in vitro. W czasie ciąży dowiedziała się, że jej dziecko jest chore.

W czwartek w portalu onet.pl ukazał się wywiad z panią Haliną Bortnowską opatrzony znamiennym tytułem: "...to jest już kuszenie ks. Lemańskiego, by sam zszedł ze sceny". Pani Bortnowska broniąc księdza Lemańskiego, posądza Kościół, w tym i Stolicę Apostolską o mobbing, a nawet o znęcanie się nad nim...

Powinienem napisać Księże Piotrze, ale przecież pamiętam Twoje pierwsze kroki w Seminarium, zdawane egzaminy, wszystkie rozmowy, także te o chorobach. O chorobach rozmawiałem z Tobą najczęściej, bowiem połowie Twojej formacji seminaryjnej towarzyszył ból. Najpierw tępy, niepojęty, nie wiadomo skąd przychodzący ból głowy, potem problemy z żołądkiem, aż do Twoich przyspieszonych święceń kapłańskich, o których pisałem w felietonie Boży uśmiech w cieniu krzyża.

Magdę poznałam ponad 15 lat temu. W tym samym czasie rozpoczynałyśmy pracę w płockich mediach: ona w telewizji kablowej, jak w tygodniku. Pamiętam, że wtedy często konferencje prasowe w Domu pod Trąbami organizował ZCHN. Rozmawiałyśmy przy ich okazji, skąd i dlaczego wzięłyśmy się w Płocku. Magda była bardzo inteligentną osobą, w telewizji zrobiła karierę, wszyscy ją znali, lubili, cenili jej pracę.

Od 1993 roku, od dnia kiedy powróciłem do Polski po 3,5 letniej emigracji, nigdy nie powiedziałem złego słowa na rządzących w kraju, ba nawet kiedy komuszki rządzili, też uważałem, że kraj się rozwija i idzie w dobrym kierunku. Nie po drodze mi z poglądami czerwonych, ale i tak wszystko co zadziało się po 1989 roku było lepsze od PRL.

Zabierałem się właśnie do spisania swoich uwag o aferze podsłuchowej, kiedy w mojej wysłużonej komórce pojawiła się wiadomość: „Namierz teraz za darmo każdą osobę. Wyślij bezpłatny sms (tu podany jest numer) a otrzymasz 150 lokalizacji na próbę ! Sprawdź”.

Skąd my to znamy? Rozochocona tłuszcza żąda krwi. Natychmiast! Jest winien – mainstreamowe media nie mają wątpliwości. Jak można, wbrew prawu, uparcie realizować swoje zdanie, jak można nie liczyć się ze zdaniem bohaterki dramatu i tzw. opinii publicznej? Jak można po raz kolejny pokazać, że ma się sumienie i że jest ono ponad prawem stanowionym?

Ciesząc się nowo wyświęconymi kapłanami, nie można zapomnieć o tych, którzy przeżywają swoje kolejne rocznice kapłańskie. Niektórzy powracają z tej okazji do seminarium, snują wspomnienia, porównują własną drogę z nowymi wyzwaniami, jakie stają przed Kościołem. Niektórzy odchodzą na emeryturę, jak owych sześciu kapłanów z naszej diecezji, których nazwiska znajduję w diecezjalnym okólniku, a których sylwetki, działania i prace towarzyszyły mojemu dorastaniu i pracy kapłańskiej.

Refleksje na Boże Ciało...

Ty tylko mnie poprowadź, Panie mój...