Ostatnie wybory do Parlamentu Europejskiego pokazują, że skrajnie prawicowe partie w Europie rosną w siłę. Słabiutko wypadła lewica, a powyborcze komentarze naszych komuszków to jedna wielka kompromitacja i śmiech na sali.
Nie wracałbym do wyborów, gdyby nie były sprawdzianem poziomu naszej demokracji, krytycyzmu obywateli, poziomu ich wiedzy i stopnia odpowiedzialności za dobro wspólne. Są też sprawdzianem dla polityków, dziennikarzy, etyków i księży, którym w pierwszym rzędzie powinno zależeć na dobru wspólnym, wypełnianiu obowiązków obywatelskich i eliminacji struktur zła.
Fragment książki „Ziemia Boga w 20 tajemnicach” Paula Badde, napisanej w mojej ulubionej reportersko-religijnej narracji, o wizycie Jana Pawła II w 2000 roku w Ziemi Świętej, w Instytucie Yad Vaszem: „Kantor podjął śpiew. Sześciu ocalałych przedstawiono papieżowi z Polski, a między innymi – wśród łez – Edith Zirer pochodzącą z jego stron. W dniu wyzwoleniu obozu koncentracyjnego młody ksiądz znalazł ją chorą na gruźlicę i bezsilną na ogrodzeniu obozu. Dał jej pierwszą kromkę chleba i kubek herbaty i na własnych ramionach zaniósł trzy kilometry na najbliższą stację kolejową. Jego nazwiska nigdy nie zapomniała – Karol Wojtyła”.
Nic nie muszę, ale wszystko mogę...
Dzikie róże już zakwitły w moim ogrodzie, więc...
Świętość Jana Pawła II objawiła się – dla wielu wierzących - znacznie wcześniej niż ogłosił to Kościół. Samo ogłoszenie było postawieniem kropki nad i oraz okazją do zastanowienia się, co dalej. Co zrobić z ową świętością w życiu indywidualnym, jak ją zagospodarować w rodzinach, parafiach, życiu społecznym. Tzw. dziękczynienia za kanonizację, przeżywane w kościołach i we wspólnotach są dobrą okazją do postawienia pytania, jak podążać za Świętym?
Kiedy kilka tygodni temu zadzwonił p. Wojciech Sztreker, prosząc abym wziął udział w panelu na konferencji „Wiara i biznes”, zgodziłem się tylko dlatego, że wcześniej nie miałem czasu, aby uczestniczyć w spotkaniach, które organizuje na płockich Podolszycach w parafii św. Krzyża. Miałem kaca moralnego z tego powodu, że świecki katolik inicjuje duszpasterstwo mężów i ojców, a ksiądz nie znajduje czasu, aby wygłosić konferencję.
Sakramenty są naszą drogą do zbawienia w Kościele. Zapraszam do ich odnawiania i wdzięczności za ten dar...
Był piękny majowy dzień, warszawski Pałac tonął w słońcu. Portier poinformował mnie, że na 24 piętro wjadę windą ze złotymi drzwiami. Przez głowę przeleciała mi myśl, że wchodzę jeśli nie do świątyni, to przynajmniej do kaplicy nauki, o której całe pokolenia naukowców myślą z radością, albo i z drżeniem. Każdy kto zna etapy awansu naukowego, wie o czym piszę, ponieważ każda profesura - czy do niedawna habilitacja - musiała być zatwierdzona przez Centralną Komisję do spraw Stopni i Tytułów. Mieści się ona na 24 piętrze PKiN.
Z ciekawością wybrałem się w piątek 2 maja na finał Pucharu Polski w piłce nożnej rozegrany na Stadionie Narodowym w Warszawie pomiędzy Zawiszą Bydgoszcz, a Zagłębiem Lubin. Przeciętne drużyny doszły do finału, a ich radykalni kibice, tzw. kibole, bojkotowali wyjazd do stolicy.
Ależ przytrafiła się nam niedziela: Niedziela Miłosierdzia, Niedziela kanonizacji dwóch jakże bliskich Papieży, zielona niedziela oszalałej w swoim przepychu wiosny. Łaskę Boga czuło się tak samo na Placu św. Piotra w Rzymie, jak i w każdej parafii, kościółku, w każdym sercu, którego nie opuścił Bóg.
...nie potrzebuje aklamacji sejmowych. Wystarczą otwarte drzwi świątyni…
Rzędy kolumn włocławskiej katedry stanęły na baczność, a jej gotyckie łuki zdawały się pochylać nad trumną śp. ks. prof. Stanisława Olejnika, nestora polskich teologów moralistów, który w środę wracał do swego Emaus.
- ← Poprzednia
- 49
- 50
- 51
- 52 (Aktualna)
- 53
- 54
- 55
- Następna →