Ireneusz Mroczkowski

Powinienem napisać Księże Piotrze, ale przecież pamiętam Twoje pierwsze kroki w Seminarium, zdawane egzaminy, wszystkie rozmowy, także te o chorobach. O chorobach rozmawiałem z Tobą najczęściej, bowiem połowie Twojej formacji seminaryjnej towarzyszył ból. Najpierw tępy, niepojęty, nie wiadomo skąd przychodzący ból głowy, potem problemy z żołądkiem, aż do Twoich przyspieszonych święceń kapłańskich, o których pisałem w felietonie Boży uśmiech w cieniu krzyża.

Zabierałem się właśnie do spisania swoich uwag o aferze podsłuchowej, kiedy w mojej wysłużonej komórce pojawiła się wiadomość: „Namierz teraz za darmo każdą osobę. Wyślij bezpłatny sms (tu podany jest numer) a otrzymasz 150 lokalizacji na próbę ! Sprawdź”.

Ciesząc się nowo wyświęconymi kapłanami, nie można zapomnieć o tych, którzy przeżywają swoje kolejne rocznice kapłańskie. Niektórzy powracają z tej okazji do seminarium, snują wspomnienia, porównują własną drogę z nowymi wyzwaniami, jakie stają przed Kościołem. Niektórzy odchodzą na emeryturę, jak owych sześciu kapłanów z naszej diecezji, których nazwiska znajduję w diecezjalnym okólniku, a których sylwetki, działania i prace towarzyszyły mojemu dorastaniu i pracy kapłańskiej.

Ten rytuał powtarza się co roku. Zwykle na początku czerwca biskupi wszystkich polskich diecezji święcą nowych kapłanów, którzy w najbliższą niedzielę odprawiają w swoich parafiach rodzinnych uroczyste Msze św., tzw. prymicje. Jest wiele radości rodzinnej, parafialnej, seminaryjnej, diecezjalnej. To przecież uosobiona nadzieja na świeżość przepowiadania, pomysły duszpasterskie, zwłaszcza w pracy z młodzieżą, nowe metody w katechezie, słowem – nowa ewangelizacja.

Zauważaliście, że w świętowaniu srebrnego jubileuszu narodzin wolnej Polski, prawie nie widać Kościoła? Owszem, była Msza św. przed Świątynią Opatrzności, był Sekretarz Stanu, ale mam wrażenie, że idea Kard. Nycza o dziękczynieniu sprowadza się, poza Warszawą, do zbierania pieniędzy na Świątynię. Nie wiem, w ilu kościołach wspomniano o tej rocznicy, chociażby w modlitwie wiernych?

Nie wracałbym do wyborów, gdyby nie były sprawdzianem poziomu naszej demokracji, krytycyzmu obywateli, poziomu ich wiedzy i stopnia odpowiedzialności za dobro wspólne. Są też sprawdzianem dla polityków, dziennikarzy, etyków i księży, którym w pierwszym rzędzie powinno zależeć na dobru wspólnym, wypełnianiu obowiązków obywatelskich i eliminacji struktur zła.

Świętość Jana Pawła II objawiła się – dla wielu wierzących - znacznie wcześniej niż ogłosił to Kościół. Samo ogłoszenie było postawieniem kropki nad i oraz okazją do zastanowienia się, co dalej. Co zrobić z ową świętością w życiu indywidualnym, jak ją zagospodarować w rodzinach, parafiach, życiu społecznym. Tzw. dziękczynienia za kanonizację, przeżywane w kościołach i we wspólnotach są dobrą okazją do postawienia pytania, jak podążać za Świętym?

Kiedy kilka tygodni temu zadzwonił p. Wojciech Sztreker, prosząc abym wziął udział w panelu na konferencji „Wiara i biznes”, zgodziłem się tylko dlatego, że wcześniej nie miałem czasu, aby uczestniczyć w spotkaniach, które organizuje na płockich Podolszycach w parafii św. Krzyża. Miałem kaca moralnego z tego powodu, że świecki katolik inicjuje duszpasterstwo mężów i ojców, a ksiądz nie znajduje czasu, aby wygłosić konferencję.

Był piękny majowy dzień, warszawski Pałac tonął w słońcu. Portier poinformował mnie, że na 24 piętro wjadę windą ze złotymi drzwiami. Przez głowę przeleciała mi myśl, że wchodzę jeśli nie do świątyni, to przynajmniej do kaplicy nauki, o której całe pokolenia naukowców myślą z radością, albo i z drżeniem. Każdy kto zna etapy awansu naukowego, wie o czym piszę, ponieważ każda profesura - czy do niedawna habilitacja - musiała być zatwierdzona przez Centralną Komisję do spraw Stopni i Tytułów. Mieści się ona na 24 piętrze PKiN.

Ależ przytrafiła się nam niedziela: Niedziela Miłosierdzia, Niedziela kanonizacji dwóch jakże bliskich Papieży, zielona niedziela oszalałej w swoim przepychu wiosny. Łaskę Boga czuło się tak samo na Placu św. Piotra w Rzymie, jak i w każdej parafii, kościółku, w każdym sercu, którego nie opuścił Bóg.

Rzędy kolumn włocławskiej katedry stanęły na baczność, a jej gotyckie łuki zdawały się pochylać nad trumną śp. ks. prof. Stanisława Olejnika, nestora polskich teologów moralistów, który w środę wracał do swego Emaus.

Wzruszyła mnie historia o dwóch gołębiach, które kilka dni temu weszły do płockiej katedry przez lekko uchylone drzwi. Jeden z nich, po kilku godzinach, metodą prób i błędów, wyfrunął przez szeroko otwarte drzwi świątyni. Drugi przez trzy dni nie mógł wpaść na ten pomysł, mimo, że dobry ksiądz Stefan rozsypał ziarna i postawił naczynie z wodą przy drzwiach.

W gorącym czasie rekolekcyjnym nie wpisami na blogu zaprzątają sobie głowy księża. Jednak życie, także to duszpasterskie, dostarcza tak dużo przeżyć duchowych, że nie można ich przemilczeć. Dwa tygodnie przed Wielkanocą spadł na Płock deszcz duchowych łask. Już w sobotę wieczorem klerycy naszego seminarium zaprosili przyjaciół na spektakl teatralny Promieniowanie ojcostwa. Pojawiły się plakaty, zapowiedzi w internecie, pełna mobilizacja reżysera – ks. prefekta Ryszarda Kolczyńskiego, scenarzysty – kleryka Adama Kowalskiego, aktorów.

Zaczęło się banalnie. Studentka poprosiła o zwolnienie z wykładu, ponieważ chciała pomóc księdzu w prowadzeniu rekolekcji dla młodzieży. Młody ksiądz pochodzi z Radomia, tak jak ona, prowadzi rekolekcje w Warszawie. Ponieważ z jego radomskiej grupy oazowej studiuje tu kilka osób, więc poprosił ich o pomoc. Oczywiście, zwolniłem studentkę, prosząc przy okazji, aby przyniosła mi plan tych rekolekcji. Oto on:

W zeszłym tygodniu A. Michnik powtórzył w wywiadzie dla Gazety Wyborczej (19.III.2014) wiele tez na temat Kościoła. Dodał też nowe. Docenia między innymi, że Kościół pomaga biednym, że co niedzielę mówi zwykłym Polakom, co jest dobre, a co złe. Kościół zmienił się po 1989 r. ma teraz poczucie zagrożenia, więc chowa się za podwójną gardę.

Codzienne doniesienia z Sewastopola, Brukseli, Moskwy i Waszyngtonu przypominają, wypisz, wymaluj, zdarzenia sprzed drugiej wojny światowej, o których uczono nas na historii. Ile razy zastanawiałem się nad reakcjami zwykłych ludzi, którzy żyli w Polsce i w Europie w 1939 r. Z wielką ciekawością, a może i wyrzutem, oglądałem stare zdjęcia z życia zwyczajnych ludzi w przedwojennym lipcu sierpniu. Plażowicze się opalali, rolnicy kosili zboże, młodzi korzystali z wakacji.