Homilie

«Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan» (Łk 2,10-11). Bracia i siostry! Bóg, który przyszedł na świat jako niewinne Dziecko, jest dziś z nami! W tę świętą noc, Jezus jest prawdziwie z nami, tak jak ponad dwa tysiące lat temu był ze Świętą Rodziną w Betlejem judzkim. Tej nocy Betlejem dzieje się w każdej katolickiej świątyni i w każdej kaplicy na świecie. Dziś, po raz pierwszy w historii Płońska i naszej diecezji, ta tajemnica Betlejem dzieje się w tym miejscu, w tej kaplicy.  czytaj więcej

Od tej niedzieli, I Niedzieli Adwentu, rozbrzmiewają we wszystkich katolickich kościołach, na całym świecie, słowa, "Uważajcie i czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie (…). Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, mówię wszystkim: «Czuwajcie!»". (Mk 13,33-37). I to adwentowe wołanie, dziś z całą mocą rozbrzmiewa w naszej kaplicy seminaryjnej. Rozpoczynamy bezpośrednie przygotowanie do Bożego Narodzenia.  czytaj więcej

Każdy Adwent, moi drodzy, to czas, któremu towarzyszy bogata symbolika: jest na ołtarzu świeca roratnia, symbolizująca Maryję – Patronkę Adwentu i jest wieniec adwentowy z czterema świecami, które są zapalane w kolejne cztery niedziele. To zewnętrzne, widzialne wymiary tego szczególnego okresu. Ale jest też jego inny wymiar – wymiar duchowy, bardzo ważny dla każdego z nas. Czas Adwentu powinniśmy przede wszystkim przeżyć wewnętrznie, w głębi swojej duszy, a wtedy radość oczekiwania na Pana będzie w nas wzrastała z każdym dniem. czytaj więcej

 W ostatnim dniu roku liturgicznego, kiedy stoimy już prawie na progu adwentu, liturgia bardzo jasno wskazuje nam, w jaki sposób powinniśmy zachować się w takiej chwili, gdy coś się kończy, a coś nowego jest przed nami. Najbardziej właściwą postawą chrześcijanina jest wówczas modlitwa. Nasz Pan uczy nas dzisiaj: „Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym” (Łk 21, 36). Na najdawniejszych freskach w katakumbach, czyli pierwszych cmentarzach chrześcijańskich ukazywano wyznawców Chrystusa właśnie jako orantów, osoby modlące się, które wznosiły ręce, wzrok i serce ku Bogu. czytaj więcej

Po ludzku patrząc nic mu się w życiu nie udało. Niewielu pracodawców zwróciłoby uwagę na jego CV, niewielu też ostatecznie usłuchało jego przemówień. Nie wyzwolił Izraela, a nawet z ówczesnymi elitami duchownych był na bakier. Co chwila swoimi radykalnymi słowami kogoś gorszył. Zamiast być ogłoszony królem, okazał się pasterzem, zamiast rządzenia – postanowił wziąć na ramiona zagubioną owcę, a ostatecznie zagubioną ludzką naturę. Ale dzięki temu dziś ja i ty możemy czuć się spokojnie. Dlaczego? Bo idealne życie to nie to, które sobie wymyśliłem, ale to, w którym On mnie odnalazł. Bo dzięki tej porażce mojego niedoszłego Króla ja nie muszę dziś marzyć o królowaniu. Wystarczy, żebym znalazł się wśród jego owiec. czytaj więcej

Spotykamy się dziś w tym zakroczymskim klasztorze, ponieważ Kościół w Polsce dostrzegł potrzebę zorganizowania Narodowego Kongresu Trzeźwości. Jego centralne uroczystości odbyły się we wrześniu w Warszawie, a diecezjalną stacją tegoż kongresu stał się Ośrodek Apostolstwa Trzeźwości, od wielu lat z ogromną ofiarnością prowadzony przez Zgromadzenie Braci Mniejszych Kapucynów Prowincji Warszawskiej. Bóg zapłać za tę niezwykle ważną pracę i posługę!  czytaj więcej

Kochani! Spotykamy się na wspólnej modlitwie w miesiącu listopadzie; w miesiącu, w którym dziękujemy Bogu za wolność Ojczyzny, w tym roku już po raz 99. Za tę odwagę i honor jesteśmy wdzięczni również wszystkim Polakom poległym za wolność Ojczyzny w jednej z najstarszych parafii w diecezji płockiej, bo erygowanej już w XIV wieku przez biskupa Ścibora z Radzymina. Tenże sam biskup ufundował na miejscu drewnianej świątyni nowy kościół, murowany, który był wielokrotnie przebudowywany i remontowany, ale przetrwał do dziś. Przetrwał mimo dziejowych i religijnych zawieruch: wszak na początku XX wieku świątynię tę przejęli mariawici. Udało się ją jednak odzyskać i dziś służy do modlitwy, przyjmowania sakramentów i byciu sam na sam z Panem Bogiem.  czytaj więcej

„Nie opuszczaj mnie Panie, zbawienie moje” (por. Ps 38, 22-23).  W tych listopadowych dniach wiele osób modli się w tak wielu miejscach. My zgromadzeni w katedrze – kapłani, personel Hospicjum Caritas Diecezji Płockiej, rodziny i bliscy osób, którzy odeszli w tej placówce do domu Ojca, a także wszyscy uczestniczący w tej Eucharystii – modlimy się, zgodnie ze zwyczajem, w bazylice katedralnej. Prosimy o wieczne odpoczywanie dla tych, którzy wyprzedzili nas w drodze do nieba, ale także dokładamy prośbę, byśmy byli silni wewnętrznie w obliczu śmierci kogoś bliskiego. Modlimy się… wierzymy, że… „życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy i gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, znajdą przygotowane w niebie wieczne mieszkanie” (Prefacja o zmarłych).  czytaj więcej

Bóg zapłać za zaproszenie do wspólnego świętowania jubileuszu Waszej szkoły – Liceum Ogólnokształcącego z Oddziałami Dwujęzycznymi im. Tadeusza Kościuszki w Gostyninie. To piękne i niezwykle budujące, że świętowanie 110-lecia istnienia i działalności szkoły rozpoczynacie Mszą świętą w kościele parafialnym. Wiecie, że za minione lata przede wszystkim trzeba podziękować Panu Bogu: za Jego opiekę, pomoc w trudnościach, za to, że „ukrył Was w cieniu swych skrzydeł” (por. Ps 17,6-8). Wiecie, że trzeba jubileusz rozpocząć znakiem krzyża, w obecności Najświętszego Sakramentu, przy ołtarzu, a może też przy konfesjonale. czytaj więcej

Św. Jan Paweł II przychodzi do was w dniu wyjątkowym – w XVII Dniu Papieskim, obchodzonym pod hasłem „Idźmy naprzód z nadzieją!”. W dniu, w którym stypendyści w żółtych koszulkach na ulicach miast i przy wiejskich drogach zbierają do puszek środki na stypendia Fundacji Dzieło Nowego Tysiąclecia dla uzdolnionej młodzieży – młodzieży, która nazywana jest „żywym pomnikiem” Jana Pawła II.  czytaj więcej

.„Na wieki będę sławił miłosierdzie Pana, Twą wierność będę głosił moimi ustami przez wszystkie pokolenia” (Ps 89,2). Z radością spotykam się dziś na wspólnej modlitwie w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia, nierozerwalnie związanym ze św. siostrą Faustyną. C czytaj więcej

„Nadszedł czas, aby odbudowywać ten dom” (por. Ag 1,2). Z wielką radością, ale też i pewnym wzruszeniem serdecznie witam wszystkich obecnych na uroczystości inauguracji roku szkolnego 2017/2018 w Szkołach Katolickich w Płocku! Słowo powitania kieruję do ks. dyrektora Artura Janickiego, całego szacownego grona pedagogicznego, kochanych uczniów, drogich rodziców oraz wszystkich miłych gości. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! czytaj więcej

Rok temu zostałem zaproszony do Rzymu, aby jako biskup wziąć udział w spotkaniu z Papieżem Franciszkiem i w konferencji dla nowo mianowanych biskupów. Na trasie mojego wędrowania po pięknych ulicach Wiecznego Miasta znalazł się kościół św. Ludwika, króla francuskiego, w którym można podziwiać trzy szczególne skarby sztuki baroku – autentyczne obrazy, przedstawiające trzy sceny z życia św. Mateusza Apostoła, namalowane na początku XVII w. przez sławnego malarza włoskiego Caravaggia. Są to ogromne płótna, obrazujące powołanie Apostoła, jego pracę nad Ewangelią oraz jego męczeńską śmierć. Mistrz malarstwa w grze cieni i światła ukazał dramaturgię życia Waszego Patrona.

Najbardziej wzruszająca była dla mnie scena jego powołania – ta, o której słyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii. Jezus wyciąga do celnika Lewiego rękę, a czyni to w podobnym geście jak Bóg w kierunku Adama na słynnym fresku Michała Anioła w Kaplicy Sykstyńskiej. Jezus powołuje Lewiego jakby chciał tchnąć w niego nowe życie, jakby chciał na nowo go stworzyć, dać mu nową szansę, wyciągnąć go z matni życia wśród pieniądza, kosztowności, a ostatecznie z ciemności grzechu. Od twarzy Chrystusa bije światło na celnika Lewiego, który odtąd stanie się nowym człowiekiem, otrzyma nawet nowe imię: Mateusz, które oznacza „dar Boży”. Spojrzenie Jezusa, spotkanie z Nim, tembr Jego głosu tak bardzo przekonują celnika, że dla niego nie są już ważne rachunki, pieniądze, długi, którymi żył do tej pory. „Wstał i poszedł za Nim” (Mt 9, 10) – słyszymy krótkie, a jakże zadziwiające podsumowanie tego spotkania.

W czasie ostatniej pielgrzymki św. Jana Pawła II do Polski, która miała miejsce w sierpniu 2002 r., zostaliśmy – po raz kolejny – zaskoczeni przez Papieża. Przy biciu dzwona Zygmunta wszedł on do katedry wawelskiej i usiadł w fotelu, przygotowanym przed konfesją św. Stanisława. Poprosił o brewiarz – Liturgię godzin, którą Wy także znacie, bo przecież modlicie się nią nie tylko w czasie oaz wakacyjnych. Komentator przestał mówić, a telewizja – jak nigdy dotąd – zaczęła transmitować ciszę. Przedziwny program – sam obraz, jak film niemy. A Papież modlił się pięć, dziesięć, dwadzieścia minut, prawie pół godziny. Czy ktoś zgodziłby się, aby w telewizji transmitować ciszę? Przecież każda sekunda w telewizji jest wiele warta. Tamtego sierpniowego wieczoru, piętnaście lat temu, św. Jan Paweł II dał nam wykład z ciszy. Ludzie na całym świecie usłyszeli, jak brzmi cisza. czytaj więcej

W roku 100. rocznicy objawień maryjnych w portugalskiej Fatimie ruszacie pod hasłem „Z Różańcem przez życie”, a skoro z różańcem, to znaczy, że z Maryją, a nade wszystko z Jej Synem Jezusem Chrystusem. Wędrując pieszo do Cudownej Skępskiej niejeden różaniec wspólnie odmówicie. To modlitwa, która płynie jak rzeka przez największe tajemnice naszej wiary i umacnia nasze serca.  czytaj więcej