Homilie

Tydzień temu wróciłem z krótkiego wyjazdu do Anglii. Jednego dnia zwiedzałem małe, piękne angielskie miasteczko Stradford. To miejscowość, gdzie urodził się, było ochrzczony, tworzył swoje dzieła Wiliam Shekspeare. Naprzeciwko domu, w którym mieszkał jest ciekawy sklep – jedyny taki w Anglii, być może jedyny na świecie. Sklep w którym sprzedaje się wszystko i tylko to, co dotyczy Bożego Narodzenia. Przez cały okrągły rok. Na półkach dziesiątki mikołajów, choinek, bombek, ozdób. Oglądam i oglądam, mijają minuty, i czegoś mi w tym brakuje… Kogoś, bez kogo nie byłoby Bożego Narodzenia i żadnej ozdoby: Jezusa! Zacząłem szukać. I wiecie co? Znalazłem kilka (słownie kilka) figurek Pana Jezusa, gdzieś na schowanej półce. Kuriozalna sytuacja – w sklepie Bożonarodzeniowym, niemal nie widać, niemal brak, Dzieciatka Jezus.  czytaj więcej

Drodzy Kapłani, przewodnicy grup 35. Pieszej Pielgrzymki z Płocka na Jasną Górę na czele z ks. Jackiem, głównym przewodnikiem! Kochani Pielgrzymi, którzy po raz 35., 25., 5., a może po raz pierwszy jesteście w drodze do Matki! Drodzy Bracia i Siostry, którzy w różnych służbach pomagacie przeżyć pątnikom trudy marszu! Drodzy Parafianie głogowieccy z ks. Piotrem, Waszym proboszczem!

1. W tym roku mija 100 lat od śmierci polskiego noblisty Henryka Sienkiewicza, którego powieści czytają od pokoleń nie tylko Polacy. W Quo vadis, jednej z bardziej znanych, bo przełożonej na ponad 50 języków, opisał początki chrześcijaństwa w Wiecznym Mieście, u którego źródeł była wiara św. Piotra i jego męczeństwo. Sienkiewicz przywołał znaną historię, gdy Piotr, pełen strachu przed tym, co go czeka, uciekał z Rzymu. Na starej drodze Via Appia Antica spotkał jednak Jezusa, którego zapytał: –  Quo vadis, Domine?... ­(– Dokąd idziesz, Panie?). Na co Pan miał mu odpowiedzieć: – Gdy ty opuszczasz lud mój, do Rzymu idę, by mnie ukrzyżowano raz wtóry. Jak zapisał Sienkiewicz, Piotr powstał wreszcie, drżącymi rękoma podniósł kij pielgrzymi i nic nie mówiąc zawrócił ku siedmiu wzgórzom miasta.

1. „Wielbi dusza moja Pana / i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim.” – ten dobrze Wam znany fragment modlitwy Maryi, jej „Magnificat” – pieśń dziękczynna, (Łk 1,46), dziś staje się także naszą pieśnią dziękczynienia i uwielbienia Boga.

Dwa tygodnie temu pożegnaliśmy w Płocku obraz Matki Bożej z Jasnej Góry, który przez niemal rok peregrynował po parafiach naszej diecezji. Odwiedził też sanktuaria, zgromadzenia zakonne, Seminarium Duchowne, przemierzał ulice miast i polne drogi, wszędzie czczony pieśnią i modlitwą, ale też tak bardzo charakterystycznymi dla polskiej pobożności maryjnej chorągiewkami czy sztandarami. W parafii pod wezwaniem św. Kazimierza w Lucieniu przyjmowaliście go bardzo niedawno, bo 17 maja. „Ale Wam się wydarzyło!” - mieliście łaskę gościć Maryję w Jej Jasnogórskim wizerunku w najpiękniejszym w Polsce miesiącu w roku, zresztą Matce Bożej poświęconym; w miesiącu, w którym pobożni wierni zbierają się w świątyniach lub przy przydrożnych kapliczkach, aby modlitwą i śpiewem głosić światu swoją miłość do wspólnej Matki - Matki Zbawiciela i ludzi.

Biskup Płocki Piotr Libera, Pasterz naszej diecezji, gdy zapraszał duchowieństwo i diecezjan na dzień 11 czerwca do Płocka, na pożegnanie Obrazu Maryi, napisał między innymi: „Polacy wiedzą, ile modlitw, ile tęsknot i skarg; ile polskich `gorzkich żali` i `słodkich obietnic`; ile nadziei i postanowień wpisanych jest w ten Obraz. Polacy wiedzą, że w Jasnogórskim Wizerunku – tak omodlonym i kochanym – jednoczy się historia, dzień dzisiejszy i przyszłość naszej Ojczyzny. Wiedzą, że tam, gdzie zamieszkuje Królowa Naszych Serc, jest serce Polski, jest jej duchowa stolica”. Tak właśnie jest - nawiedzająca parafie diecezji płockiej po raz drugi po 40 latach Maryja, stała się Królową naszych spragnionych miłości serc, naszą najdroższą Matką. 

1.Ad multos annos! – tym łacińskim życzeniem „długich lat” witam Was w 60 rocznicę konsekracji świątyni parafii pod wezwaniem św. Apolonii w Borkowie.Dziś dziękujemy Bogu za ten piękny jubileusz i z serca wyśpiewujemy radosne i Magnificat.

Piękna jest historia waszej wspólnoty. To nie pierwsza świątyniaw tej prastarej, bo erygowanej w XIV wieku parafii. Jak podają źródła historyczne, pierwszą świątynię zbudowano na tym terenie w XVII wieku, ale uległaona ruinie. Druga powstała w XVIII wieku, ale niestety spłonęła w roku 1923.Potem, w latach 1936-1938 zbudowano nowy kościół. Wojenne dzieje sprawiły, że Niemcy na kilka lat zamienili go na warsztat mechaniczny. Po II  wojnieświatowej parafia zaczęła normalnie funkcjonować dopiero w roku 1956 i wtedy to świątynię– tę świątynię – konsekrował ówczesny biskup płocki Tadeusz Paweł Zakrzewski. 

W dobrej pamięci mamy dziś kolejne pokolenia parafian, którzy przed 60 laty tę świątynię budowali, wyposażali, a dziś troszczą się o jej duchowe i liturgiczne piękno: mieszkańców Białego Błota, Borkowa Kościelnego, Borkowa Wielkiego, Dąbrówek, Kisielewa, Mieszaków, Śniedzianowa i Wilczogóry. 

Kochani! Na każdą Eucharystię w Waszym kościele parafialnym wzywa Was dzwon „św. Stefan”, ufundowany przez wieloletniego proboszcza tej parafii ks. kanonika Stefana Prusińskiego. Myślimy dziś z wdzięcznością o nim, ale też o wszystkich duszpasterzach, którzy w tym miejscu nieśli Wam Boga: proboszczach, wikariuszach, rekolekcjonistach, misjonarzach. O tych, którzy Was chrzcili, udzielali sakramentów, słuchali spowiedzi, napominali, ale mówili też o tym, że nie ma grzechu, którego Bóg nie może przebaczyć, jeśli tylko widzi skruchę i żal. 

Czcigodni księża; księże proboszczu Tadeuszu, ks. dziekanie Janie; szanowna pani dyrektor DPS w Nasielsku; szanowni przedstawiciele samorządu lokalnego; kochani pensjonariusze; bracia i siostry w Chrystusie

1. To już cała dekada, okrągłe 10 lat minęło od chwili, gdy za swojego Patrona obraliście Jana Pawła II – Papieża Polaka. Najpierw Rada Powiatu Nowodworskiego 29 grudnia 2005 r. (a więc w roku śmierci Ojca Świętego), podjęła odpowiednią uchwałę. Kilka miesięcy później, 25 kwietnia 2006 r., w ówczesny biskup płocki Stanisław Wielgus wydał stosowny dekret. Napisano w nim, by Jan Paweł II był dla całej społeczności domu „wzorem w wzrastaniu w wierze, w umacnianiu chrześcijańskiej miłości i nadziei oraz oparciem w niesieniu życiowego krzyża”.

Dokładnie 10 lat temu przesłaniem Waszej działalności stały się słowa naszego wielkiego Rodaka: „Służ życiu – każdemu ludzkiemu życiu”. Możemy dziś dodać – zwłaszcza życiu, które jest jakby ukrzyżowane ciężką, nieuleczalną chorobą, trudnościami fizycznymi, niezrozumieniem ludzkim i brakiem akceptacji społecznej.

2.Drodzy uczestnicy tej jubileuszowej Eucharystii! Dekadę temu na patrona tego wyjątkowego domu – domu, o którym w Roku Miłosierdzia można z czystym sumieniem powiedzieć, że na co dzień dzieje się miłosierdzie Boże i ludzkie -  wybraliście kogoś, kto dobrze wiedział, co to znaczy doświadczać bólu, cierpienia, choroby, niesprawności – bo przecież tak wygląda życie! Ono ma niewiele wspólnego z kolorowym światem telewizyjnych celebrytów, wiecznie młodych, pięknych i beztroskich. Ono ma niewiele wspólnego z medialnymi reklamami, w których wszystko jest idealne i bez wad. „Życie jest gdzie indziej” – życie jest w Waszym domu, pełnym dobrych ludzi, którzy z oddaniem służą innym, a nade wszystko pełnym działania dobrego Boga.

Swoje życie możecie porównać z życiem św. Jana Pawła II. Na jego cierpienie patrzył cały świat. Najpierw po dramatycznym zamachu 13 maja 1981 roku,gdy na Placu Świętego Piotra miał zostać zastrzelony przez złych ludzi, a biel papieskiej sutanny została zmącona czerwienią jego krwi. Cierpliwie znosił kolejne miesiące dochodzenia do zdrowia i rehabilitacji, a potem odbył tak wiele pielgrzymek, żeby osobiście, jak prawdziwy apostoł, głosić wierzącym na całym świecie, że Jezus  Chrystusa żyje, głosić cywilizację miłości.

3.Ojciec Święty przez wiele lat znosił teżdolegliwości związane z chorobą Parkinsona, która stopniowo obezwładniała jego ciało, choć  duch był wciąż silny! Być może niektórzy z Was pamiętają święta Wielkiej Nocy 2005 roku, gdy Papież przez 13 minut pozostawał w oknie swego apartamentu, trzymając w ręce kartki z orędziem wielkanocnym. Tekst musiał odczytaćSekretarz Stanu Stolicy Apostolskiej kardynał Angelo Sodano. Papież bardzo chciał czynnie wziąć udział w błogosławieństwie„Urbi et Orbi”, jednak bezskutecznie. Jedynie ręką pobłogosławił miastu i światu. Kilka dni później, w sobotę 2 kwietnia 2005 r., w wigilię Niedzieli Miłosierdzia,  opłakiwany przez cały świat Jan Paweł II, odszedł do „domu Ojca”.Odszedł fizycznie, ale wciąż nad Wami czuwa. Jak napisała jedna z mieszkanek tego domu, pani Magdalena Pietrzak, w swoi wierszu, Wasz czcigodny Patron sprawił, że macie potrzebę „bycia lepszymi dla ludzi i świata”.

4. Kochani Mieszkańcy tego domu, jego Pracownicy, Szanowna Pani Dyrektor! Jak dobrze wiedzieć, że nosząc imię św. Jana Pawła II, stworzyliście przy swoim domu Stowarzyszenie Przyjaciół Osób Niepełnosprawnych „Promień”, które zajmuje się m.in. upowszechnianiem nowoczesnych metod rehabilitacji i terapii oraz niesienia pomocy osobom niepełnosprawnym, chorym i samotnym. Że organizujecie na swoim terenie Przegląd Twórczości Osób Niepełnosprawnych, również noszący tytuł „Promień”, którego celem jest integracja osób niepełnosprawnych. Co istotne, każdego roku bierze w nim udział 20 domów z pięciu województw! Że kilka lat temu otworzyliście Ogród Terapeutyczny, w którym potrzebujących opieki lekarskiej kuruje się barwą, dźwiękiem i zapachem. Wreszcie, że za swoją działalność otrzymujecie certyfikaty, potwierdzające, że Wasz dom jest placówką nowatorską, o wysokich standardach, odpowiadającą na potrzeby ludzi i znaki czasu.    

5.Kochani! To nie przypadek, że właśnie 21 czerwca Kościół obchodzi wspomnienie św. Alojzego Gonzagi, zakonnika, który żył w XVI wieku na terenie dzisiejszych Włoch. Pobożnie wychowany przez matkę, skłaniał się do życia duchowego. Prawo do władania księstwem przekazał bratu, po czym wstąpił do zakonu Jezuitów w Rzymie. Jeden z popularnych leksykonów świętych nazywa go „męczennikiem miłości bliźniego”: gdy w Rzymie wybuchła zaraza, dzień i noc czuwał przy chorych, pomagał, dodawał otuchy, budził nadzieję. W końcu sam zachorował i umarł. Został kanonizowany w XVII wieku przez papieża Benedykta XIII. Ten włoski święty w praktyce realizował to, o co prosi nas Jezus Chrystus w czytanej dziś Ewangelii według św. Mateusza: „Wszystko (…), co byście chcieli, żeby ludzie wam czynili, i wy im czyńcie” (Mt 7, 12).

Wy wszyscy tu dziś obecni, uczestnicy tego szczególnego jubileuszu, cała społeczność DPS w Nasielsku im. Jana Pawła II,  na  co dzień wypełniacie te słowa. Amen.

1.Dnia 7 sierpnia 1981 r. ks. Romuald Jaworski, Wasz pierwszy proboszcz, otrzymał od Biskupa Płockiego kamień węgielny przywieziony z Rzymu pod budowę tego kościoła. W szczególny sposób to miejsce modlitwy zostało połączone z Watykanem, gdzie góruje nad Miastem bazylika św. Piotra, skrywająca relikwie Księcia Apostołów, wielu męczenników, świętych i papieży, a wśród nich tak drogiego nam św. Jana Pawła II.  czytaj więcej

Czcigodny i Drogi Księże proboszczu Januszu! Drodzy bracia w kapłaństwie! Szanowni przedstawiciele władz samorządowych z panem wójtem na czele. Drodzy Dębscy parafianie! Kochani bracia i siostry!

1. W dniu dzisiejszym oddajemy liturgiczną cześć Najświętszemu Sercu Jezusa. Wpatrujemy się w to Serce. Pragniemy usłyszeć Jego bicie. Prosimy, aby On – nasz Pan i Zbawiciel, uczynił nasze serca według Serca swego. Ale nade wszystko, w tym dniu, chcemy to pełne miłości Serce Jezusa uwielbić - Twemu Sercu cześć składamy, o Jezu nasz, o Jezu…

Nasielsk-Pieścirogi, 29 maja 2016 r. czytaj więcej

Pułtusk, 28 maja 2016 r.

Płock, dnia 14 maja 2016, św. Macieja Apostoła

Zakroczym, dnia 1 maja 2016 r. (VI Niedziela Wielkanocna C)

Czerwińsk, 23 kwietnia 2016 r. (Uroczystość św. Wojciecha)

Parafia św. Barbary w Modlinie Twierdzy – 21 kwietnia 2016 r.

Sierpc, 8 kwietnia 2016 r. czytaj więcej

Wigilia Paschalna i Rezurekcja, Kolegiata św. Michała, 26 marca 2016 r. czytaj więcej