Poświęcenie pomnika Józefa Piłsudskiego Strzygi, 23 września 2018 r.

1. „Pan mówi: Ja jestem zbawieniem ludu, w jakimkolwiek ucisku wołać będą do Mnie, Ja ich wysłucham i będę im Panem na wieki” – tymi ważnymi słowami rozpoczęliśmy naszą dzisiejszą Eucharystię, której z radością przewodniczę. Prawdą jest, że biskupi sprawują wiele okolicznościowych Mszy św., są zapraszani w wiele miejsc, błogosławią ważne miejsca i obiekty, to nie ukrywam, że zawsze ze wzruszeniem przewodniczę Mszom św. za Ojczyznę. Dlaczego właśnie im? Ponieważ Ojczyzna, to dobro wspólne, to wspólnota gromadząca wiele parafii i diecezji; to dobro, okupione wysiłkiem wielu pokoleń.

Gdy będąc dziećmi uczymy się w szkole dobrze znanego wiersza Władysława Bełzy (1847-1913), autorstwa patrioty i piewcy polskości, wiersza pt. „Katechizm małego dziecka”, a zaczynającego się od słów: „Kto ty jesteś? - Polak mały. / Jaki znak twój? – Orzeł biały. Gdzie ty mieszkasz? – Między swemi. / W jakim kraju? – W polskiej ziemi. / Czym ta ziemia? – Mą Ojczyzną. / Czym zdobyta? – Krwią i blizną” - nie potrafimy jeszcze do końca pojąć tych słów. Dopiero z wiekiem zaczynają one do nas docierać z siłą i mocą, stając się niczym kolejne przykazanie.

2. Drodzy moi, gdy wielu drwi z historii, z tradycji, z tego, co było w nich piękne i wartościowe, Wy w swojej „małej Ojczyźnie” wracacie do przeszłości. Skoro przed laty staraniem lokalnej społeczności stanął w Strzygach pomnik Marszałka Józefa Piłsudskiego (1867-1935), legionisty, naczelnego wodza Armii Polskiej, naczelnika państwa, pierwszego marszałka wolnej Polski, to dlaczego by nie postawić go znowu, zwłaszcza z okazji 100. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości, do czego bez tego wybitnego męża stanu i stratega być może w ogóle by nie doszło i który uratował nas kraj w 1920 roku przez bolszewicką, czerwoną nawałą. Więc pomnik z popiersiem stanął, bo znaleźli się wśród Was ludzie, dla których hasła „Bóg – honor – Ojczyzna” to nie jest tylko zbyt często powtarzany slogan, ale zasada, definicja, program dobrego i uczciwego życia. Ludzie, dla których patriotyzm nie polega jedynie, jak chcieliby niektórzy, na zbieraniu papierków czy sprzeciwianiu się wycince drzew, ale jest życiową dewizą, troską o kultywowanie pamięci o osobach i wydarzeniach, które ukształtowały naszą Ojczyznę w jej obecnym kształcie.

Pomnik, który poświęcę, jest wierną wdzięcznością za tamte czasy i tamtych ludzi, dzięki którym Anno Domini 2018, wiek po odzyskaniu niepodległości, możemy w suwerennej Ojczyźnie, wśród swoich - stawiać pomniki naszym wyzwolicielom i bohaterom. Czcimy w ten sposób pamięć o nich, ale także przypominamy młodym, że kolejne pokolenia kształtuje miniona historia, że należy jej się szacunek, że dobra teraźniejszość wzięła się z dobrej przeszłości. I życzymy im, aby za kilkadziesiąt lat pokazywali siebie wnukom zdjęcia z tej uroczystości, żeby z satysfakcją odnajdywali swoje twarze na fotografiach wykonanych obok dziś odsłoniętego pomnika Marszałka Józefa Piłsudskiego.

3. Trudna jest ta nasza polska wolność. W jej stuletniej historii było wielu jej twórców, wiele idei, różne, konkurujące ze sobą frakcje i nurty wyzwoleńcze, ale cel był jeden - wolna Ojczyzna. 28 września 1939 roku, gdy Niemcy, wsparci ze wschodu przez Sowietów, podbijali naszą Ojczyznę, kardynał August Hlond, ówczesny Prymas Polski, wołał przez radio, aby dodać sił rodakom: „Nie zginęłaś, Polsko! Nie daremne są te cierpienia ani krew, ani te mogiły i błagania, ani ten hart duszy, ani ta żądza wolności. Wzbogaciły one nasz duchowy skarbiec narodowy, stanowiąc kapitał bezcennych wartości, z którego pokolenia, od nas szczęśliwsze a wdzięczne, czerpać będą”. Jakże głęboka prawda bije z tych słów! Cieszymy się przecież wolnością, pamiętając o mogiłach naszych bohaterskich przodków i dziękując Bogu, że ostatnia wojna na polskiej ziemi teoretycznie zakończyła się 73 lata temu. Teoretycznie, bo przecież ostatnie wojska radzieckie zostały z niej wyprowadzone dopiero 16 września 1993 roku, a więc zaledwie 25 lat temu.

4. Z serca dziękuję za Waszą liczną obecność na tej uroczystości, obecność kilku pokoleń i całych rodzin, bo jakiegoś czasu mam wrażenie, że wielu usiłuje zrobić wiele, aby rodzin w takim kształcie, w jaki znamy je od pokoleń i który najlepiej sprawdza się w społeczeństwie - nie było; żeby funkcjonowały genderowo, patchworkowo czy jako jakiś dziwny stwór, w którym mamę i tatę zastępuje rodzic A i rodzic B, albo jeszcze gorzej, gdy dzieci wychowują dwie tzw. mamy lub dwóch tzw. tatusiów. Gdy zamiast tradycyjnej rodziny forsuje się „rodzinny nowotwór”, nie mający nic wspólnego z pierwotnym zamierzeniem Boga.

5. Czcigodni uczestnicy tej Eucharystii, tak opatrznościowo się złożyło, że mamy też szczególnego patrona dnia dzisiejszego – św. Ojca Pio z Pietrelciny (1887-1968), kapucyna związanego z włoskim San Giovanni Rotondo, którego 50. rocznicę śmierci obchodzimy w tym roku. To dobrze znany święty, przede wszystkim ze względu na stygmaty, które były dla niego zarazem łaską, jak i dopustem Bożym, bo wynikało z tego wiele nieporozumień i cierpień, fizycznych i duchowych. Zakonnik nosił je przez pół wieku, przez 50 lat, dzień po dniu heroicznie łącząc się z Chrystusem. W życiu doczesnym doświadczył wielu niesłusznych oskarżeń i przeciwności losu, dlatego patronuje ludziom doświadczającym cierpienia. Niech więc św. Ojciec Pio nieustannie nad Wami czuwa, zwłaszcza gdy przeżywacie trudności i niepowodzenia.

Na początku tej homilii zacytowałem fragment wiersza Władysława Bełzy. Ten niestety raczej zapomniany u nas poeta napisał także utwór pt. „Co kochać?”. Jego fragment brzmi w oryginale następująco: „W czyjem sercu miłość tleje, / I nie toczy go zgnilizna, / W tego duszy wciąż jaśnieje: / Bóg, rodzina i ojczyzna!”.

Życzę Wam drodzy wierni ze Strzyg i okolic, aby te słowa – Bóg, rodzina i ojczyzna – były dla was zawsze ważne! Ważne dziś i w latach przyszłych, w których każdego dnia będziecie zdawać egzamin ze swej wiary w Boga i ze swej miłości do Ojczyzny – bo są to sprawy, których rozdzielać nie można. Amen.