Jubileusz 500-lecia konsekracji kościoła i wizytacja Dzierzgowo, 17 czerwca 2017 r.

1. „Okres jubileuszowy (…) nakłania człowieka do nawrócenia i pokuty, które są początkiem i drogą jego odnowy oraz warunkiem odzyskania (…) przyjaźni Boga, Jego łaski i życia nadprzyrodzonego (…)” – witam was serdecznie słowami św. Jana Pawła II, pochodzącymi z bulli ogłaszającej Wielki Jubileusz roku 2000. I wy drodzy obchodzicie dziś swój imponujący jubileusz 500 lecia kościoła parafialnego.
Historia waszej parafii i świątyni parafialnej jest piękna i bogata. Najpierw w XIII wieku powstał gród Dzierzgowo - siedziba rodu Boleściów herbu Jastrzębiec (później przemianowanych na Dzierzgowskich), a już około 100 lat później, prawdopodobnie w roku 1388, erygowano w nim parafię. Wprawdzie nie zachował się żaden akt, który by to potwierdzał, ale wówczas biskup płocki Ścibór z Radzymina zatwierdził uposażenie dla parafii dzierzgowskiej. Nie wiemy, niestety, jak wyglądała pierwsza świątynia parafialna. Obecna ma już swoją 5 wiekową historię. Wzniesiono ją po 1516 roku pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Zasadniczo ta XVI-wieczna świątynia, z różnymi zmianami, przetrwała do dziś, a w jej ołtarzu głównym cały czas znajduje się obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem.
Badacze historii zwrócili uwagę na pewien charakterystyczny rys dzierzgowskiej wspólnoty parafialnej: otóż począwszy od połowy XVII wieku na terenie parafii istniały bractwa religijne, które skupiały wiernych z różnych stanów. Były to bractwa: św. Anny, Szkaplerza Świętego i Miłosierdzia. Jego członkowie zajmowali się świadczeniem pomocy osobom chorym, w podeszłym wieku i samotnym. Służył im do tego tzw. szpital, który był domem opieki parafialnej. Bractwa i związany z nimi „szpital” przetrwały do połowy XIX wieku.
Poza tym interesujący jest fakt, że parafia pw. Wniebowzięcia NMP w Dzierzgowie przez kilkaset lat miała bardzo dbających o nią patronów, którzy sprawowali nad nią nadzór, a także mieli prawo przedstawiać biskupowi swego kandydata na proboszcza. W Dzierzgowie przez kilkaset owymi patronami kościoła byli wspomniani już Dzierzgowscy. Z tej rodziny pochodzi między innymi prymas Mikołaj Dzierzgowski (XVI w.) sprawujący swój urząd zwierzchnika Kościoła w Polsce w trudnych czasach rozwoju protestantyzmu. Ulica, przy której znajduje się parafia, nazwana zresztą została jego nazwiskiem.
2. Kochani, ta przebogata historia miejscowości, wspólnoty parafialnej i świątyni parafialnej o czymś świadczy – o trwaniu Kościoła Chrystusowego w tym miejscu przez minione wieki, mimo zaborów, wojen napoleońskich, wojen światowych. Trwanie – to słowo klucz waszego jubileuszu. Wiemy dobrze, jak to bywa z trwałością różnych dzieł współcześnie, przecież niemal wszystko uważane jest za zmienne, nietrwałe. Wiele dotychczas trwałych rzeczy podlega zmianie. I w tym szybko zmieniającym się świecie – wasz kościół, niezmiennie, stoi od pięciu wieków w tym samym miejscu. Przychodzą mi tu na myśl słowa pewnej osoby, która śledziła w telewizji wybór jednego z ostatnich papieży. Powiedziała wówczas: „Nad nami krążą satelity, rozwija się technika, wszystko zmienia się niemal z prędkością światła, a my wpatrujemy się w niepozorny komin na bazylice watykańskiej, aby wreszcie dostrzec biały dym. Jakie to mistyczne!”.
Drodzy parafianie dzierzgowscy – jakie to mistyczne, że wasza licząca sześćset lat wspólnota parafialna ze świątynią, która ma pół tysiąca lat wciąż istnieje i staje się coraz piękniejsza! Z życzliwą pamięcią wspominamy dziś wszystkich waszych proboszczów, budowniczych i fundatorów kościoła; wszystkich tych którzy na przestrzeni tych lat nie szczędzili sił, aby powodować wzrost tej parafii: duchowy i materialny.
My dziś zebrani na uroczystej liturgii niejako także wpisujemy się w to wielkie dziedzictwo! Na zakończenie Mszy św. dokonam poświęcenia witraży: św. Jana Pawła II, św. Faustyny św. Stanisława Kostki, kard. Wyszyńskiego, bł. Płockich Biskupów Męczenników. A na cmentarzu dokonam poświęcenia tablicy ku czci księży pracujących przez 500 lat w kościele. Na tej tablicy upamiętniony został ks. Andrzej Krysiak, który zginął w niemieckim obozie koncentracyjnym w Działdowie.
W tym miejscu wyrażam podziękowania dla proboszcza dzierzgowskiej wspólnoty parafialnej – ks. prałata Piotra Joniaka za te szlachetne dzieła i owocne tworzenie współczesnego oblicza parafii Dzierzgowo.
Serdecznie wspominamy także byłych parafian, tych z rodu Dzierzgowskich, ale też tych wszystkich bezimiennych, dzięki którym mury tego kościoła są przemodlone. W dniu jubileuszu modlimy się w ich intencji, prosząc dobrego Boga o zbawienie dla nich, ale i dla was żyjących współcześnie, tworzących tę wspólnotę, przyjmujących w niej sakramenty, modlących się w niej w każdą niedzielę i święto, wyznających swoje grzechy i postanawiających poprawę.
Drodzy parafianie – wiedzcie, że bez względu na to, kim jesteście i w jakim momencie historii się znajdujecie, jesteście otoczeni miłością Boga i troską swoich duszpasterzy. Jesteście cząstką Kościoła powszechnego w tym miejscu i czasie: „Bo góry mogą ustąpić, i pagórki się zachwiać, ale miłość moja nie odstąpi od Ciebie i nie zachwieje się moje przymierze pokoju, mówi Pan, który ma litość nad tobą” (Iz 54,10).
3. Czcigodni kapłani, kochani parafianie, szanowni goście! Droga dzierzgowska wspólnoto parafialna, świętująca 500-lecie istnienia swojej świątyni parafialnej! Na zakończenie raz jeszcze dziękuję za to, że mogę być z wami w dniu tego pięknego jubileuszu. Życzę wam, aby wasze serca i wasza parafia były dobroci i miłości pełne, cierpliwe i wielkiego miłosierdzia, hojne dla wszystkich, posłuszne, pełne cnót i skarbów mądrości oraz aby „miłość Chrystusa przynaglała was” (por. 2 Kor 5,14), tak jak przynaglała patrona dnia dzisiejszego św. Brata Alberta do czynienia dobra w duchu miłości chrześcijańskiej. Amen.