50 rocznica śmierci bp. Piotra Dudźca Płock – katedra, 13 czerwca 2020 r.

1. Dokładnie 50 lat temu, w roku 1970, odszedł do domu Ojca biskup Piotr Dudziec sufragan płocki, jeden z moich czcigodnych poprzedników na tym urzędzie. Urodzony na terenie ówczesnej diecezji płockiej, absolwent naszego seminarium. W 1932 roku wyświęcony na księdza przez bł. arcybiskupa Nowowiejskiego. W czasie wojny i zaraz po niej pracował duszpastersko w diecezji kieleckiej. Zdecydowaną większość swojego życia spędził w Kościele płockim. Jako ksiądz zajmował się m.in. Akcją Katolicką, założył Sodalicję Mariańską dla młodzieży, był kapelanem wojskowym. W czasie II wojny światowej przebywał w niemieckim obozie w Działdowie, jednak został z niego zwolniony.

Gdy w roku 1947 wrócił do nas z diecezji kieleckiej, powierzano mu coraz to nowe, ważne funkcje, które z pasją podejmował. 28 kwietnia 1950 roku papież Pius XII mianował księdza Piotra Dudźca biskupem pomocniczym diecezji płockiej. Konsekracja miała miejsca 29 czerwca, w murach tej katedry. Był 33. sufraganem diecezji płockiej. Jego codzienne biskupie życie wypełniało to, co zazwyczaj jest obowiązkiem sufragana: sprawy administracyjne, rozliczne wizytacje parafii, udzielanie młodym ludziom sakramentu bierzmowania, konsekracja kościołów, publikacja artykułów teologicznych. Będąc świadkiem swojego czasu, uczestniczył też w obradach trzeciej sesji II Soboru Watykańskiego.

2. 29 czerwca 1970 roku biskup Dudziec miał obchodzić 20-lecie swoich święceń biskupich. Jednak nie dożył tej rocznicy. Zmarł na atak serce w wieku 64 lat, mająca za sobą 38 lat kapłaństwa i 20 biskupstwa, dokładnie 13 czerwca 1970 roku, w Nasielsku. Pojechał tam, aby udzielić święceń kapłańskich dwóm diakonom. W przeddzień podczas Mszy św. udzielił sakramentu bierzmowania dużej grupie młodzieży. Już wtedy poczuł się źle, jednak wytrwał do końca. Po swojej śmierci został pochowany w podziemiach katedry, w krypcie biskupów płockich. Zejdziemy tam dziś, aby pomodlić się przy jego grobie.
Kochani płocczanie, dlaczego dziś czcimy rocznicę śmierci biskupa Piotra Dudźca? Ponieważ pamiętamy o jego życiu. Sufragan płocki w latach 1950-1970 wspominany jest jako czciciel Najświętszego Sakramentu, człowiek sumienny i systematyczny, pokorny, a zarazem otwarty w mówieniu prawdy. Chętnie dzielił się z innymi tym, co posiadał, umiał docenić pracę innych, odważnie bronił praw Kościoła w czasach komunistycznych. Wspierał zakony, pomagał parafiom budującym czy remontującym kościoły, ufundował witraże do kaplic katedralnych.

Przez cały czas pełnienia swego urzędu pozostawał wierny wybranemu przez siebie biskupiemu hasłu: „Pan moim dziedzictwem”. W swym życiu i powołaniu był jasny i czytelny. O jego postawie świadczy choćby testament sporządzony na wiele lat przed śmiercią. Zawarł w nim m.in. taki zapis: „Módlcie się za mnie, Bracia do Boga Najmiłosierniejszego, bom wielki i święty urząd miał, lecz małym i grzesznym byłem sługą Najwyższego i Najświętszego Pana”.

3. Drodzy moi, rocznica śmierci każdej osoby ma dwa wymiary: po pierwsze skłania do refleksji, co zawdzięczmy człowiekowi, który zobaczył już Boga twarzą w twarz, a po drugie, w jaki sposób możemy czerpać z tego, co nam po sobie pozostawił.

Gdy w tych dniach wielu proboszczów zastanawia się, czy wierni powrócą po pandemii do kościoła, na Mszę św. czy do do spowiedzi. Warto przypomnieć okoliczności, w których Piotr Dudziec pełnił swoją biskupią posługę. To najpierw lata stalinizmu, z nieustanną inwigilacją Kościoła i ludzi wierzących; to wyrzucenie religii ze szkół, to procesy księży oskarżanych o współpracę z podziemiem antykomunistycznym i wywiadem amerykańskim (bp Dudziec dobrze znał historię bp. Czesława Kaczmarka, przez wiele lat więzionego i torturowanego przez komunistów za takie fałszywe oskarżenie); to likwidacja niższych seminariów duchownych, to nominacje kościelne poddawane kontroli władz. To także zakaz budowy kościołów i przymus zawierania jedynie ślubów cywilnych, a wreszcie internowanie prymasa Stefana Wyszyńskiego. Pełnienie posługi biskupiej w takich czasach wymagało niezwykłej siły ducha, ale biskupowi Dudźcowi jej nie brakowało. Swoje zaangażowanie prawdopodobnie okupił chorobą serca, która ostatecznie przyczyniła się do jego przedwczesnej śmierci.

4. Biskup Piotr Dudziec pracował duszpastersko w czasach, o których z ulgą chcielibyśmy zapomnieć, ale o których zapomnieć nam nie wolno. Dziś przecież wspólnota Kościoła może się rozwijać, jeśli tylko chce. Tamta, „komunistyczna pandemia” na szczęście już minęła. Coraz częściej mówi się jednak o „pandemii ducha”, która jest prawdziwym zagrożeniem, bo odziera człowieka z potrzeby sacrum, potrzeby obcowania z Bogiem. Ta swoista choroba ducha podpowiada, że liczy się tylko świat materialny a wartość ma to, co przyjemne. Ten „wirus dla dusz” sieje już od dawna spustoszenie na Zachodzie, a teraz wkrada się do nas.

Dlatego pamiętamy o biskupie Piotrze Dudźcu. Przywołujemy jego postać, w 50. rocznicę śmierci biskupa Piotra Dudźca, ponieważ był autentycznym świadkiem Zmartwychwstałego Pana, mimo trudnych czasów w jakich żył. Ufamy, że Bóg dał mu niebo za wierną służbę i teraz wspiera nas od tronu Bożego, w naszej drodze i posługiwaniu.

„Wieczny odpoczynek racz Mu dać Panie a światłość wiekuista niech Mu świeci na wieki!”