Jestem trochę zdziwiona - 4 czerwca 1989 roku w moim pamiętniku nie napisałam ani słowa o pierwszych „wolnych” wyborach. Ale przecież na nich byłam, zawsze chodzę na wybory, mój śp. tata mnie tego nauczył. Wtedy najwyraźniej byłam jeszcze za młoda czy też byłam dość daleko od myślenia o polityce, zbliżającym się transformacyjnym przewrocie czy zbliżającej się nowej rzeczywistości.
Kiedyś zapytałem...bo było WNIEBOWSTĄPIENIE!
Ostatnie wybory do Parlamentu Europejskiego pokazują, że skrajnie prawicowe partie w Europie rosną w siłę. Słabiutko wypadła lewica, a powyborcze komentarze naszych komuszków to jedna wielka kompromitacja i śmiech na sali.
Nie wracałbym do wyborów, gdyby nie były sprawdzianem poziomu naszej demokracji, krytycyzmu obywateli, poziomu ich wiedzy i stopnia odpowiedzialności za dobro wspólne. Są też sprawdzianem dla polityków, dziennikarzy, etyków i księży, którym w pierwszym rzędzie powinno zależeć na dobru wspólnym, wypełnianiu obowiązków obywatelskich i eliminacji struktur zła.
Fragment książki „Ziemia Boga w 20 tajemnicach” Paula Badde, napisanej w mojej ulubionej reportersko-religijnej narracji, o wizycie Jana Pawła II w 2000 roku w Ziemi Świętej, w Instytucie Yad Vaszem: „Kantor podjął śpiew. Sześciu ocalałych przedstawiono papieżowi z Polski, a między innymi – wśród łez – Edith Zirer pochodzącą z jego stron. W dniu wyzwoleniu obozu koncentracyjnego młody ksiądz znalazł ją chorą na gruźlicę i bezsilną na ogrodzeniu obozu. Dał jej pierwszą kromkę chleba i kubek herbaty i na własnych ramionach zaniósł trzy kilometry na najbliższą stację kolejową. Jego nazwiska nigdy nie zapomniała – Karol Wojtyła”.
Nic nie muszę, ale wszystko mogę...
Dzikie róże już zakwitły w moim ogrodzie, więc...
Świętość Jana Pawła II objawiła się – dla wielu wierzących - znacznie wcześniej niż ogłosił to Kościół. Samo ogłoszenie było postawieniem kropki nad i oraz okazją do zastanowienia się, co dalej. Co zrobić z ową świętością w życiu indywidualnym, jak ją zagospodarować w rodzinach, parafiach, życiu społecznym. Tzw. dziękczynienia za kanonizację, przeżywane w kościołach i we wspólnotach są dobrą okazją do postawienia pytania, jak podążać za Świętym?
Kiedy kilka tygodni temu zadzwonił p. Wojciech Sztreker, prosząc abym wziął udział w panelu na konferencji „Wiara i biznes”, zgodziłem się tylko dlatego, że wcześniej nie miałem czasu, aby uczestniczyć w spotkaniach, które organizuje na płockich Podolszycach w parafii św. Krzyża. Miałem kaca moralnego z tego powodu, że świecki katolik inicjuje duszpasterstwo mężów i ojców, a ksiądz nie znajduje czasu, aby wygłosić konferencję.
Sakramenty są naszą drogą do zbawienia w Kościele. Zapraszam do ich odnawiania i wdzięczności za ten dar...
Był piękny majowy dzień, warszawski Pałac tonął w słońcu. Portier poinformował mnie, że na 24 piętro wjadę windą ze złotymi drzwiami. Przez głowę przeleciała mi myśl, że wchodzę jeśli nie do świątyni, to przynajmniej do kaplicy nauki, o której całe pokolenia naukowców myślą z radością, albo i z drżeniem. Każdy kto zna etapy awansu naukowego, wie o czym piszę, ponieważ każda profesura - czy do niedawna habilitacja - musiała być zatwierdzona przez Centralną Komisję do spraw Stopni i Tytułów. Mieści się ona na 24 piętrze PKiN.
Z ciekawością wybrałem się w piątek 2 maja na finał Pucharu Polski w piłce nożnej rozegrany na Stadionie Narodowym w Warszawie pomiędzy Zawiszą Bydgoszcz, a Zagłębiem Lubin. Przeciętne drużyny doszły do finału, a ich radykalni kibice, tzw. kibole, bojkotowali wyjazd do stolicy.
Ależ przytrafiła się nam niedziela: Niedziela Miłosierdzia, Niedziela kanonizacji dwóch jakże bliskich Papieży, zielona niedziela oszalałej w swoim przepychu wiosny. Łaskę Boga czuło się tak samo na Placu św. Piotra w Rzymie, jak i w każdej parafii, kościółku, w każdym sercu, którego nie opuścił Bóg.
- ← Poprzednia
- 49
- 50
- 51
- 52 (Aktualna)
- 53
- 54
- 55
- 56
- Następna →