Andrzej Rojewski

Rzeczownik „Pięćdziesiątnica” wskazuje na to, że obchodzone w tym dniu święto wypada w 50 dni po uroczystości Paschy. Treść tego święta podlegała rozwojowi: z początku było to święto rolników, potem nawiązywało do historycznego dnia zawarcia przemierza z Jahwe pod Górą Synaj, by stać się wreszcie w chrześcijaństwie Uroczystością Zesłania Ducha Świętego, która zapoczątkowała na ziemi czas Nowego Przymierza, czas Kościoła.

Zgodnie z tradycyjną chronologią, kwestionowaną przez niektórych egzegetów, lecz przyjętą przez liturgię, Wielki piątek zawiera w sobie następujące elementy: stawienie Jezusa przed Piłatem i skazanie na śmierć, biczowanie i cierniem ukoronowanie, dźwiganie krzyża i ukrzyżowanie (ok. południa), śmierć na krzyżu (ok. godz.15), zdjęcie z krzyża i pochowanie w grobie. Te dramatyczne i poruszające do głębi wydarzenia były celebrowane w odimiennej formie w liturgiach Wschodu i Zachodu. Obrastały również wieloma zwyczajami w pobożności ludowej.

Święto Chrystusa i Maryi. Święto zbawienia Dzisiejszą uroczystość papież Paweł VI nazwał „świętem Chrystusa i Najświętszej Dziewicy, która zostaje Matką Boga” (Marialis Cultus 6).

Czterdziestodniowy okres Wielkiego Postu, który dzisiaj rozpoczynamy, jest wezwaniem do nawrócenia. A „nawrócić się” to uwierzyć Bogu; zmienić dotychczasowy sposób myślenia o Nim, o ludziach, o nas samych i z pokorą przyjąć prawdę, że jesteśmy prochem.

W święto 2 lutego obchodzimy dwa oddzielne od siebie misteria: spotkanie z Symeonem i Anną oraz ofiarowanie w świątyni. Te tematy są ze sobą ściśle związane. Starzec Symeon jest człowiekiem oczekiwania.

Legendy czyli czytanki, opowiadania odnoszące się do tekstów i wydarzeń zawartych w Ewangeliach, nie mają na celu krytycznej weryfikacji zapisów, lecz w oparciu o nie podają wskazówki dla codziennego życia czytelników bądź słuchaczy, w dostępnej i zrozumiałej dla nich formie. Legenda wpisuje się w nurt popularyzacji chrześcijaństwa. Często wykorzystywano ją w przepowiadaniu. Najważniejsze były wnioski płynące z treści legendy, uczyły bowiem jak żyć i postępować będąc uczniem Chrystusa. Słowem – legenda miała dydaktyczny cel.

Ewangeliści nie wskazują dnia, w którym narodził się Chrystus. Poza Ewangelią wg Łukasza, nie dysponujemy żadnym innym źródłem na ten temat. Zgodnie z przekazem miejscem narodzenia Chrystusa było miasto Dawidowe - Betlejem. Po urodzeniu Syna, Maryja „owinęła go w pieluszki i położyła w żłobie”.

Czytania pierwszej części Adwentu, aż do 16 grudnia włącznie, są skoncentrowane na proroctwach Izajasza i przeprowadzają nas niemal przez całą Księgę począwszy od rozdziału 2 aż do 56. Niedziele roku A i B kompletują całość.

Słuchamy dziś słów Dobrej Nowiny o zbawieniu, skierowanych przez Jezusa na początku Jego nauczania, do tłumu ludzi. Tworzą go chorzy, kalecy, ludzie dotknięci wszelkiego rodzaju nieszczęściami (Mt 4,23). Jezus spogląda na nich z miłością (Mt 9,36). Jego oczy pełne są współczucia wobec ludzi przygniecionych ciężarem życia, chorych, kalek, bez pracy, bez nadziei na jutro, dotkniętych wszelkiego rodzaju biedą, celników i grzeszników, stojących na progu rozpaczy.

Zacznijmy od tego co szczególnie wyróżnia różaniec jako modlitwę. Posługujemy się w niej sznurem, albo łańcuszkiem z paciorkami. Jedne z nich są duże i oddzielają zespół małych paciorków. Każda ich dziesiątka, w połączeniu z dużym paciorkiem, tworzą jedną tajemnicę. W swym zewnętrznym kształcie, różaniec składa się z 5-ciu tak zbudowanych tajemnic. Do różańca należy także krzyżyk, jeden duży paciorek i 3 małe, które po nim następują.

Wielki Piątek jest dniem, w którym w szczególny sposób oddajemy cześć zbawieniu, które przyszło przez krzyż. Szczególnie podczas liturgii czcimy to misterium. Już od pierwszych niemal wieków chrześcijanie na Wschodzie, a następnie na Zachodzie, w wielorakiej formie oddawali tej tajemnicy czcząc relikwie krzyża, odprawiając drogę krzyżową, czy po prostu znacząc siebie znakiem krzyża. Gdy zbliża się święto 14 września wspominamy formy czci, które miały miejsce w historii i które trwają do dziś, przypominając niezwykłą relację człowieka ze Zbawicielem.

Z uroczystością Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest związany zwyczaj błogosławienia ziół ułożonych w bukiety. Został on wprowadzony w IX w. i nawiązuje do ogólnie przyjętego przekonania w ich terapeutyczne działanie.

W środku lata, gdy słońce niemalże oślepia i chroni się oczy przed jego światłem, świętujemy zapisane w Ewangeliach synoptycznych Przemienienie Pańskie. Jak podaje Mateusz (17,1-19), Jezus zabrał ze sobą trzech uczniów i zaprowadził ich „na górę wysoką, osobno”. Prawdopodobnie na Górę Tabor wznoszącą się 560 metrów nad poziom morza. „Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego jaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło”.

Kobietą, o której poza Matką Jezusa Ewangelie mówią najwięcej, jest Maria Magdalena, pierwsza wśród kobiet towarzyszących Jezusowi w czasie Jego publicznej działalności.

Jezus przybył wraz z uczniami w rejon Cezarei Filipowej, miasta u stóp góry Hermon, niegdyś północnego krańca ziemi Izraela, zbudowanego przez Heroda Filipa II ok 2 roku przed Chrystusem. Dla uczczenia panującego wówczas w imperium Cezara, nazwał to nowe miasto „Cezareą”. Dzisiaj ono już nie istnieje. Jedynie blisko położone źródła Jordanu wypływają nadal z podnóża skał.

Jeśli mówi się, że Francja jest ojczyzną nabożeństwa do Serca Pana Jezusa, to obok niej należy wymienić Polskę jako kraj, z którego płynęły do Stolicy Apostolskiej prośby o zaprowadzenie tego nabożeństwa w całym Kościele rzymskim.