Biskup pomocniczy Mirosław Milewski

W zakończeniu Listu do Kolosan św. Paweł mówi o „Łukaszu, umiłowanym lekarzu”, natomiast w krótkim piśmie Pawłowym do Filemona jest on określony jako współpracownik apostoła, który wyznaje – co przed chwilą słyszeliśmy we fragmencie Drugiego Listu do Tymoteusza – że ma u swego boku tylko Łukasza jako wiernego przyjaciela. Jestem przekonany, że te dwa Łukaszowe rysy: miłość do powołania lekarskiego i przyjaźń to szczególne drogowskazy dla nas, zgromadzonych w tym ciechanowskim szpitalu, by świętować wspólnie dzień Służby Zdrowia. Pozwólcie, że na ich podstawie skieruję do Was kilka myśli. czytaj więcej

Zgromadziliśmy się w kaplicy szpitala na Winiarach, której patronuje św. Ojciec Pio, aby modlić się wspólnie w intencji wszystkich pracowników Służby Zdrowia w dniu święta patronalnego, a także ich podopiecznych. Są w tym gronie kapelani szpitali, hospicjów, domów pomocy społecznej czy kapłani związani z duszpasterstwem Służby Zdrowia. Jest z nami pan dyrektor płockiej placówki oraz przedstawiciele innych ośrodków zajmujących się leczeniem, są pielęgniarki, są lekarze, a wreszcie ci, którym oni wszyscy służą – osoby chore, potrzebujące leczenia, opieki medycznej, ale też opieki duchowej. Wszystkich Was, moi drodzy, serdecznie pozdrawiam i cieszę się z tego spotkania oraz wspólnej modlitwy.  czytaj więcej

Pół wieku temu kolejny kościół parafialny w Gąbinie – mieście położonym jak Rzym na kilku wzgórzach, zbudowano właśnie w tym miejscu – na niewielkim, ale jednak wzgórzu: żeby dobrze było go widać go z daleka, żeby łatwo było do niego trafić, żeby był jak „miasto na górze”. Bo świątynia parafialna, to jest swego rodzaju miasto na górze – miasto Boga, miejsce Jego przebywania, miejsce adoracji Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, miejsce poza czasem i przestrzenią,  prowadzące do wieczności. Na szczycie góry stał przecież biblijny Mojżesz, i trzymał ręce wzniesione wysoko do góry, a wtedy Amalekici nie mieli szans w walce z Izraelitami (Wj,17,8-13). Bo stanie na górze daje moc i siłę, i sprawia, że rzeczy po ludzku niemożliwe stają się realne, rzeczywiste.  czytaj więcej

Na początku chciałbym serdecznie podziękować za zaproszenie do Waszego Miasta i Waszej Parafii na wspólne obchody, tak ważnej dla naszej ojczyzny, rocznicy 1050 – lecia chrztu Polski. Cieszę się, że możemy wspólnie dziękować Bogu za to wydarzenie sprzed wielu lat…

Znamy dobrze tę chwalebną przeszłość.Książe Mieszko I przyjął bowiem chrzest w Wielką Sobotę 14 kwietnia 966 roku. Choć od tego pamiętnego dnia upłynęło 1050 lat, wciąż jest to najważniejszy dzień w całej historii naszego narodu. Nie BYŁ, lecz JEST, ponieważ właśnie wtedy określona została przyszłość naszej polskiej ziemi.Przez chrzest w progi domów naszych przodków weszło chrześcijaństwo, które do dziś kształtuje obraz naszej ojczyzny.

Do Polski przybyli misjonarze przynosząc ze sobą dorobek kultury europejskiej. Zostaliśmy włączeni w orbitę intelektualnej tradycji filozofii greckiej, prawnej kultury rzymskiej i religijnej tradycji judeochrześcijańskiej. Dzięki łacinie stanęły otworem wrota do nauki, do europejskiego dziedzictwa intelektualnego. 

W Godzinie Miłosierdzia, w godzinie śmierci Pana Jezusa, o trzeciej po południu, rozpoczęliśmy Mszę świętą. To wielka łaska dla nas. Stajemy pod krzyżem Chrystusa, by dla zasług Jego męki błagać o miłosierdzie dla siebie i świata. Celebrujemy ją z sercem skruszonym, ale też pełnym wdzięczności. Celebrujemy ją jednocześnie z wielkim wzruszeniem i uwielbieniem Boga „za wielkie rzeczy, które nam uczynił”.Jesteśmy tu we wspólnocie ludzi sobie bardzo bliskich poprzez wiarę i jednocześnie łączące nas więzi duchowej przyjaźni i braterstwa sakramentalnego.  czytaj więcej

Zgromadziliśmy się, by uroczyście świętować odpust ku czci św. Michała Archanioła. Dziękuję za to miłe zaproszenie i wspólną modlitwę. Nasza obecność tutaj jest spojrzeniem w historię chrześcijaństwa naszego grodu, w którym obok Kapituły Katedralnej, istniejącej niemal od zarania dziejów diecezji płockiejutworzonojuż w XII w. Kapitułę Kolegiacką. W roku 1050. rocznicy chrztu Polski możemy więc zaczerpnąć z bogactwa przeszłości, ale też poczuć dumę, że historia naszej małej ojczyzny, książęcego Płocka, od niemal tysiąclecia przesiąknięta jest dziedzictwem wiary i wierności Kościołowi. czytaj więcej

Opatrznościowo składa się, że 28 września Kościół obchodzi wspomnienie św. Wacława. Święty ten żył w X wieku, był czeskim księciem z możnego, królewskiego rodu Przemyślidów. Chrześcijańskie wychowanie małemu Wacławowi przekazała babcia Ludmiła, późniejsza święta Kościoła katolickiego. Możemy się domyślać, że nauczyła go modlitwy „Ojcze nasz”, klękała z nim do wieczornego pacierza, prowadziła do kościoła, uczyła szacunku i miłości do bliźnich – to przecież przekazują nam nasze kochane babcie. czytaj więcej

Ad multos annos! Cieszę się bardzo, że mogę być ze wspólnotą parafii Ostrowite w dniu tego jej ważnego jubileuszu. Świętujecie bowiem 40 lat istnienia swojej parafii, parafii, która ma zacnego i godnego patrona - św. Stanisława Kostkę, rodem z Rostkowa w diecezji płockiej. Trwacie w tym miejscu już 40 lat, choć przeciwności nie brakuje i nie wynikają one bynajmniej z braku Waszej troski o wspólnotę parafialną, ale z czynników zewnętrznych, a jak wiadomo – trudno wygrać z naturą czy zjawiskami geologicznymi. Wbrew przeszkodom trwacie więc, a Wasza wiara i oddanie Bogu dają mocne przekonanie, że przed Wami kolejne jubileusze.  czytaj więcej

W tym roku mija sto lat, od kiedy rozpoczęła się piękna, bogata, a w pewnych momentach także trudna historia Niższego Seminarium Duchownego w Płocku, którego tradycje przejęliście i kontynuujecie w Waszych szkołach katolickich w Sikorzu. Dnia 27 września 1916 r. (za 5 dni minie sto lat), został poświęcony i oddany do użytku nowy gmach z piękną kaplicą i salami wykładowymi w książęcym mieście Płocku. W nowych, okazałych murach znalazło miejsce Liceum św. Stanisława Kostki.  czytaj więcej

Wprowadziliśmy uroczyście do wspólnoty parafii św. Mikołaja w Gójsku relikwie dwóch świętych osób: siostry zakonnej i księdza, św. Faustyny Kowalskiej i bł. ks. Michała Sopoćki. To już kolejne relikwie w tej wspólnocie parafialnej. Dziękuję Księdzu Proboszczowi za to, że mogę w tym ważnym, historycznym wydarzeniu uczestniczyć i że razem z wami mogę się przy nich modlić.   czytaj więcej

Wrzesień jest takim miesiącem w roku, w którym trzeba wziąć się w garść: skończył się tradycyjny czas wakacji i urlopów, uczniowie wracają do szkoły, nauczyciele i katecheci do pracy, wszyscy do swoich stałych obowiązków [tylko studenci mogą jeszcze trochę odpocząć…].

Ale wrzesień ma też inny wymiar, a to nasze dzisiejsze spotkanie jest tego wyrazem – to czas podsumowań, czas umacniania więzi, czas budowania wspólnoty. To dlatego gromadzimy się w gościnnych murach kolegiaty św. Bartłomieja na Diecezjalnym Dniiu Wspólnoty. Cieszymy się obecnością siebie nawzajem: kapłanów, sióstr zakonnych, oazowiczów, członków Domowego Kościoła, przyjaciół i sympatyków. 

Sierpień to „polski” miesiąc, pachnący świeżo zebraną pszenicą, kwiatami, owocami i warzywami naszych sadów, których pierwociny przynieśliśmy dziś do pobłogosławienia. To miesiącnaznaczony także smakiem wolności. Ta wolność ma jednak tak różne wymiary. Rolnik ma już wolne od żniw – przysłowie głosi: Na Wniebowzięcie pokończone żęcie. Uczniowie i studenci mają wolne od szkoły. Wielu ma wolne od pracy, spędzając urlopy w gronie rodziny i przyjaciół. czytaj więcej

Od kilku miesięcy po Internecie, po Facebooku krąży mem z takimi słowami: „Opłacz to, wykrzycz to, a później weź się w garść i stań na nogi. Możesz żyć tak szczęśliwie, że głowa mała”. To właśnie próbuje nam cały czas powiedzieć Pan Bóg: cokolwiek było w Twoim życiu, cokolwiek się wydarzyło z Twojej winy lub bez Twojego udziału – możesz żyć tak szczęśliwie, że głowa mała! Każdy z nas chce być szczęśliwy! Jak być szczęśliwym, co to znaczy być szczęśliwym, uświadamia nam dzisiejsze Słowo Boże.  czytaj więcej

Temat na dziś:Pozwolić się dotknąć miłosierdziu Chrystusa. Katecheza, w której postaram się bardzo prosto, krótko i obrazowoprzybliżyć wam ten niesamowicie ciekawy temat. Tak wiele bodźców do nas dociera. Poprzez nasze ciało, nasze dłonie, naszą głowę, zmysły, serce odczuwamy całą masę różnych rzeczy, uczuć, emocji. Gdy ktoś się zakocha czuje się miłość drugiej osoby. Gdy ktoś np. choruje odczuwa ból, jakiś dyskomfort swojego organizmu. Gdy ktoś jest wzburzony na jakąś sytuację odczuwa złość etc.  czytaj więcej

Jakże mocno poruszają nasze serca słowa Jezusa, który powiedział do „kobiety, którą dopiero co pochwycono na cudzołóstwie”: «I Ja ciebie nie potępiam. Idź i odtąd już nie grzesz».To są słowa ukojenia dla naszych, jakże często, obolałych serc, zatroskanych, pełnych niepokoju i różnych lęków.

Spotkałem kiedyś pewną dziewczynę, której ojciec był alkoholikiem. Miała trudne dzieciństwo, awantury, niepokój, wstyd przed rówieśnikami. Kiedy dorastała znienawidziła swojego ojca. Długo rozmawialiśmy i widziałem jak bardzo trudno było jej wybaczyć ojcu. To ludzka reakcja. Wybaczyć, zwłaszcza wielkie krzywdy jest bardzo trudno. To możliwe, ale także trudne.

Św. Jan Paweł II – po zamachu na swoje życie jedzie do więzienia do swojego niedoszłego oprawcy, żeby mu wybaczyć, okazać miłosierdzie. Na pewno on także zmagał się ze sobą, by przebaczyć komuś, kto chciał go zabić. Przebacza bez żadnych warunków! Może widzieliście kiedyś to niesamowite zdjęcie siedzących w celi więziennej Jana Pawła II i Ali Agcy.