Zawidz, Parafia pw. św. Marcina

Miejscowość wymieniona została po raz pierwszy w 1350 r. jako własność Wojciecha, podstolego sochaczewskiego i jego brata, Mikołaja. Prawdopodobnie już wówczas istniała tu świątynia; wiadomo, że w 1391 r. proboszczem był niejaki Mikołaj. Drewniany, konsekrowany kościół pw. świętych Marcina i Anny, opisany w aktach wizytacji z 1599 r., był zapewne ową pierwszą świątynią. Obok rzeźbionego ołtarza głównego z wizerunkiem NMP i innych świętych, we wnętrzu znajdował się tylko jeden ołtarz św. Anny. Kolejny kościół drewniany wzniesiono w 1605 r. staraniem ks. Macieja Zawidzkiego. Kościół ten gruntownie restaurowany ok. 1690 r. przetrwał do połowy XVIII w.

Nową świątynię pw. św. Marcina z dwiema bocznymi kaplicami zbudował w 1742 r. ks. Walenty Kowalewski dzięki pomocy kolatora J. Żórawskiego, cześnika płockiego. Główny ołtarz miał trzy kondygnacje, znajdowały się w nim obrazy: Świętej Trójcy (zasłaniany obrazem Zwiastowania), św. Barbary oraz św. Michała Archanioła i figury św. Piotra i św. Pawła. W kaplicach umieszczono ołtarze: św. Józefa (z rzeźbą) i św. Anny; obok głównego mieścił się ołtarz św. Antoniego z rzeźbami św. Wojciecha i św. Stanisława.  Konsekracji kościoła dokonał 21 października 1877 r. biskup sufragan płocki Aleksander Gintowt-Dziewałtowski. Remonty tego kościoła były przeprowadzane w latach: 1842, 1877 i 1947, a polichromię wykonał w nim w 1957 r. Kazimierz Drapiewski. W 1907 r. ks. proboszcz Karol Kowalski zamówił w Ludwigsburgu w zakładzie E.F. Walcker & Co. sześciogłosowe organy pneumatyczne.

W czasie II wojny światowej ks. Antoni Rakowski, proboszcz parafii od października 1939 r. został aresztowany 7 kwietnia 1940 r., więziony w Działdowie, a potem w Dachau, gdzie zmarł w okrutnych męczarniach 7 marca 1941 r.

Pomimo podejmowanych po II wojnie światowej czynności renowacyjnych kościół wymagał nowych remontów. W związku z tym w latach 1982-1987 staraniem ks. Włodzimierza Załęskiego z udziałem, troską i pomocą parafian został zbudowany nowy, murowany kościół według projektu prof. Jana Laube. Kamień węgielny pochodził z bazyliki św. Piotra na Watykanie, a pobłogosławiony został przez św. Jana Pawła II 18 czerwca 1980 r. w czasie audiencji generalnej.

Konsekracji tej świątyni dokonał 28 czerwca 1987 r., w czasie II Kongresu Eucharystycznego, biskup płocki Zygmunt Kamiński, pod wezwaniem św. Apostołów Piotra i Pawła. Dekretem biskupa płockiego Piotra Libery z dn. 20 kwietnia 2009 r. stary, drewniany kościół został wyłączony z kultu z przeznaczeniem do użytku świeckiego. Wszystkie zabytki z drewnianego kościoła zostały przeniesione do nowego murowanego, spośród których na uwagę zasługują: chrzcielnica i krucyfiks z XVIII w., gotycka monstrancja z I połowy XVII w. oraz relikwiarz św. Antoniego z II połowy XVIII w.

Staraniem ks. Józefa Romana Łozeckiego i parafian podjęto renowację wielu elementów wyposażenia świątyni: odnowiono ołtarze św. Marcina i św. Anny oraz dwa obrazy Zwiastowania (z XVII w. i z 1882 r.), wykonano ołtarz, chrzcielnicę i ambonę z marmuru włoskiego, prezbiterium wyłożono marmurem i granitem, pomalowano wnętrze kościoła, odremontowano parkan wokół kościoła i cmentarza, wyremontowano plebanię, przeniesiono dwa dzwony z drewnianej dzwonnicy na wieże kościoła murowanego.