Wyszogród , Parafia pw. Trójcy Świętej

Miasto Wyszogród leży nad Wisłą, naprzeciw ujścia Bzury. Jego zaczątkiem była osada, poświadczona w falsyfikacie mogileńskim z 1065 r. W latach 1240-1241 oddano gród kasztelański Danielowi, księciu halickiemu. 

Parafia powstała w XIII w. Od 1320 do 1819 r. patronat nad kościołem w Wyszogrodzie i Rębowie, z nadania księcia płockiego Wacława, sprawowali Bożogrobcy z Miechowa, osadzeni w Wyszogrodzie. Kolejny kościół drewniany wybudowano około połowy XIV w. Konsekrował go w 1555 lub 1557 r. biskup płocki Andrzej Noskowski herbu Łada. Usytuowany był on blisko Wisły i obsuwający się wysoki brzeg zmusił do przeniesienia kościoła na nowe miejsce. Rozebrano go w 1726 r. W 1740 r. staraniem ks. Stanisława Stępkowskiego, prepozyta miechowskiego, wybudowano świątynię murowaną na obecnym miejscu. Świątynia została konsekrowana przez biskupa Kazimierza Rokitnickiego herbu Prawdzic. Ten kościół służył parafii tylko 19 lat, gdyż uległ zniszczeniu w pożarze w 1773 r. Pożar strawił kościół, zabudowania plebańskie i kilkanaście pobliskich domów. Wkrótce w rozpoczęto budowę nowego, obecnego kościoła (1779-1786) pod nadzorem budowniczego Samuela Fiszera z Gdańska, staraniem ks. Szymona Skowrońskiego i proboszcza, ks. Mateusza Brzydeckiego (Bujdeckiego). Prawdopodobnie w 1800 r. miało miejsce poświęcenie kościoła i zmieniono jego tytuł ze św. Jakuba na Świętą Trójcę. Restaurowany był w latach 1837 (podwyższono wieże), 1889, 1909, 1846 oraz 1978-1979. Ołtarz główny neobarokowy z II połowy XIX w., staraniem ks. A. Pęskiego, w polu głównym obraz Trójcy Świętej i czterech Ojców Kościoła (1868 r.), za zasuwie obraz św. Stanisława wskrzeszającego Piotrowina z II połowy XIX w.; w zwieńczeniu Komunia św. Stanisława Kostki, namalowany przez Ludwika Jankowskiego w 1909 r. Ambona barokowo-klasycystyczna z XIX w. Chrzcielnica barokowa puklowana z XVIII-XIX w. W 1904/1905 r. zakupiono 17-głosowe organy o trakturze pneumatyczno-mechanicznej z firmy Dominika Biernackiego z Dobrzynia nad Wisłą. Kościół otoczony jest murem z cegły, otynkowanym.

W ostatnich latach staraniem proboszczów: ks. Czesława Zenona Glicnera, ks. Grzegorza Sławomira Przybyłka i parafian wykonano wiele ważnych prac remontowych: ułożono chodnik procesyjny przy kościele i na alejach na cmentarzu, wyremontowano organy, odnowiono gruntownie elewację całego kościoła (2020 r.), ocieplono plebanię i wyremontowano dom parafialny.

Na terenie parafii znajduje się kościół i klasztor franciszkanów. Ufundowany został w 1406 r. przez księcia Janusza. W 1408 r. z fundacji Janusza I Starszego powstał drewniany kościół i klasztor. W XVI w. wybudowano murowane prezbiterium, konsekrowane w 1510 r. pw. Zwiastowania NMP, przed 1612 r. wzniesiono murowaną nawę. Kościół i klasztor zniszczył pożar w 1661 r., odbudowany i konsekrowany w 1675 r. przez biskupa sufragana żmudzkiego Stanisława Święcickiego. W 1804 r. franciszkanów przeniesiono do Dobrzynia, kościół oddano gminie ewangelicko-augsburskiej; klasztor rozebrano, pozostawiając jedynie wschodnie skrzydło. Odbudowa trwała po II wojnie światowej, gdy w 1945 r. powrócili tu ojcowie franciszkanie. W 1984 r. rozbudowano klasztor według projektu inż. Marii Rutkiewicz z Płocka. Kościół pw. Matki Boskiej Anielskiej jest orientowany, na planie prostokąta, z kaplicą św. Anny od południa, nawa szersza od prezbiterium. Ołtarz główny barokowy z 3 ćw. XVII w., w polu głównym obraz Matki Boskiej Anielskiej autorstwa br. Konrada Zająca z Niepokalanowa (1951 r.). Ołtarze boczne z połowy XX w.: Matki Boskiej Częstochowskiej i św. Antoniego. Ambona barokowa z XVIII w. Prospekt organowy z I połowy XIX w. z instrumentem z ok. 1900 r. firmy Schlaga ze Świdnicy. W latach 1980-1989 wzniesiono nową dzwonnicę.

W pobliskiej Marcjance znajduje się zbudowana w 1983 r. staraniem ks. Jerzego Drozowskiego i parafian kaplica pw. Podwyższenia Krzyża Świętego, poświęcona 10 czerwca 1984 r.