Woźniki, Parafia pw. św. Michała Archanioła

Parafia pw. św. Małgorzaty powstała prawdopodobnie już na początku XIV w. z fundacji Woźnickich herbu Ciołek, właścicieli dóbr Woźnik i Ciółkowa. W dokumentach archiwalnych kościół jest wzmiankowany w 1446 r. W 1548 r. zbudowano nowy drewniany kościół, który następnie był odnawiany w latach 1600 i 1780. Świątynia ta przetrwała do początku XIX w. Była w niej ceglana posadzka i dwa ołtarze boczne: Matki Bożej Bolesnej i św. Andrzeja Apostoła. W 1817 r. kościół był w bardzo złym stanie. Doszczętnie spłonął w 1818 r. W tym czasie w 95 domach żyło 694 mieszkańców parafii.

Obecny kościół, murowany z cegły, w stylu klasycystycznym, na planie prostokąta, został zbudowany w 1819 r. z fundacji Michała Woźnickiego, właściciela majątku Woźniki, za pasterzowania ks. proboszcza Piotra Rajchela (1813-1819), pod wezwaniem św. Michała Archanioła. Kościół został wzniesiony bez wieży, zakrystii i kruchty. Wnętrze nawy pokryto w pierwszej połowie XIX w. iluzjonistycznymi malowidłami en grisaille, w prezbiterium malowidła z końca XIX w., przedstawiające Ukrzyżowanie i św. Apostołów Piotra i Pawła. Za ks. Juliana Ruszczyńskiego (1889-1894) w 1893 r. został gruntownie odremontowany i powiększony – dostawiono zakrystię, wieżę i kruchtę. Ołtarz główny z ok. 1820 r., z rzeźbą Dobrego Pasterza i nieokreślonym świętym biskupem, pochodzące z wcześniejszego ołtarza. W polu głównym obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem z II połowy XVII w. – I połowy XVIII w. Na ścianach obrazy: Pietà, namalowany przez Franciszka Mielnickiego w 1871 r. oraz św. Andrzeja z tego samego okresu. Ok. 1898 r. sprawiono sześciogłosowe organy, wykonane przez Dominika Biernackiego. W XIX w. zbudowano murowaną z cegły i otynkowaną dzwonnicę.

Kolejna renowacja miała miejsce w latach 1910 (otynkowano ściany zewnętrzne i pokryto dach blachą ocynkowaną) i 1912 (wymalowano wnętrze staraniem ks. Władysława de Lugi, wpis z protokołu z 3 grudnia 1938 r.). W czasie II wojny światowej administrator parafii, ks. Longin Wiśniewski, został aresztowany 31 lipca 1944 r., został rozstrzelany w Lasach Brwileńskich w 1945 r.

Gruntowny remont (m.in. malowanie oraz wykonanie stalowego ogrodzenia kościoła, cmentarza i plebanii) został przeprowadzony przez ks. Franciszka Kucia w latach 1991-1994 oraz w 1998 r. przez ks. Jana Włoczewskiego. Z inicjatywy ks. Mirosława Danielskiego (2000-2003) wstawiono w oknach witraże jako imienne dary poszczególnych wiosek. Za proboszczowania ks. Andrzeja Marchlewskiego (2004 -2010) został położony chodnik na cmentarzu w głównej alei i częściowo w bocznych, kościół został oświetlony z zewnątrz oraz wyremontowano zakrystię. W latach 2013-2016 dokończono kładzenie chodnika w bocznych alejach cmentarza, zaś w 2017 r. została przeprowadzona inwentaryzacja cmentarza (utworzono sektory i rzędy i oznaczono poszczególne pomniki). Zakupiono nowe organy elektroniczne 32-głosowe.