Miejscowość wymieniona jest po raz pierwszy w dokumencie z 1233 r. w związku z budową grodu (Unezir) przez Oltona, syna wojewody Żyrona. Być może wkrótce potem wzniesiono kościół w Unierzyżu, choć pierwsza informacja o nim pochodzi dopiero z 1484 r. W 1598 r. drewniana, konsekrowana świątynia pw. św. Zofii posiadała trzy ołtarze; w głównym znajdowały się obrazy: Zwiastowania NMP, Świętych Dziewic oraz św. Zofii z córkami. W 1751 r. K. Szymakowski, stolnik ciechanowski, wystawił nowy kościół pw. św. Walentego z czterema ołtarzami, który spłonął w 1915 r. Następny kościółek, też drewniany, zbudował ks. Leon Konstanty Olszewski w 1919 r., a w 1953 r. ks. Józef Budziak powiększył go o prezbiterium. Ołtarz św. Walentego (główny) pochodził z 1959 r., obraz Cudu św. Walentego namalował Ignacy Stelmaski w końcu XIX w.
Dwa ołtarze boczne (Serca Jezusowego i NMP) z 1961 r. Ponieważ ściany i dach tego kościoła były w złym stanie, podjęta została decyzja o budowie nowego. Przeprowadził ją w ciągu dwóch lat (1998-2000) ks. Marian Mech. Powstała nowa, murowana świątynia, której poświęcenia dokonał biskup płocki Stanisław Wojciech Wielgus 8 września 2000 r. W nowej świątyni ulokowano ołtarze ze starego kościoła drewnianego. Spośród zabytków sztuki sakralnej na uwagę zasługują: monstrancja barokowa z 1701 r., puszka z XVII-XVIII w., obraz św. Walentego z XIX w. oraz lichtarze z XIX-XX w. W 1970 r. z warszawskiego kościoła pw. Dzieciątka Jezus przeniesiono dwunastogłosowy instrument, który w 1938 r. Wacław Biernacki wybudował dla szkoły muzycznej E. Zachariasiewicza.
Staraniem ks. Piotra Chojnowskiego i parafian zostały przeprowadzone następujące prace materialne: naprawa dachu, wymiana rynien, odwodnienie kościoła, instalacja nowego nagłośnienia, renowacja naczyń i zakup nowych szat liturgicznych, wymiana bramy i furtek na cmentarzu parafialnym.
Proboszcz