Sierpc, Parafia pw. św. Benedykta

Kościół pw. Wniebowzięcia NMP i klasztor benedyktynek powstanie swe zawdzięcza objawieniom Matki Bożej, jakie miały miejsce jesienią 1483 r. Ich wiarygodność uznał biskup płocki Piotr z Chotkowa (lub z Chodkowa) w 1484 r., który polecił wznieść tu kaplicę, przy której osiedliło się sześciu mansjonarzy, utrzymujących się z ofiar składanych przez pielgrzymów. Fundatorami kaplicy byli bracia Feliks i Prokop Sieprscy. W miejscu pierwszego objawienia wymurowano kaplicę nad źródłem.

W końcu XV w. przystąpiono do wznoszenia obszernej, murowanej świątyni, którą konsekrował biskup płocki Piotr 12 sierpnia 1488 r. W 1566 r. Urszula Lwowska, prawnuczka Prokopa Sieprskiego, ufundowała boczną kaplicę z dalszymi dwoma ołtarzami. Za pieniądze pochodzące z ofiar kupiono dwie wioski (Golejewo i Gorzewo) na uposażenie wspomnianych mansjonarzy, do których należała także część gruntów w Sierpcu. Kościół miał sklepione prezbiterium, boczną kaplicę i nawę z drewnianym sufitem. W 1598 r. ściany pokryto polichromią. Przed wyprawą wojenną modlił się tu Władysław IV, a po zwycięskim powrocie złożył kosztowny dar. W 1794 r. pożar zniszczył dach i całe wnętrze, które wkrótce potem odbudowano, a ściany zewnętrzne otynkowano.

Drewniany klasztor dla benedyktynek, sprowadzonych 8 lutego 1625 r. z Chełmna, został wystawiono w latach 1620-1625 staraniem Anny Potulickiej. Wśród pierwszych zakonnic, które osiedliły się w Sierpcu, była również córka fundatorki, Zofia. Klasztor spalił się w 1703 r.; kolejny, murowany, wzniesiono staraniem biskupa warmińskiego Andrzeja Chryzostoma Załuskiego z fundacji Katarzyny Radziwiłłowej, kanclerzyny wielkiej litewskiej. Obok klasztoru znajdowała się drewniana kaplica pw. św. Rocha, zbudowana staraniem M. Kępskiego, kasztelana raciąskiego, ok. 1715 r. Świątynia spłonęła wraz z klasztorem w 1794 r., po czym sam klasztor odbudowano w 1801 r. Po powstaniu styczniowym był klasztorem etatowym, zamienionym na więzienie. W 1896 r. siostry zakonne przeniesiono do Łomży, a kościół i klasztor zostały spalona w 1945 r. Siostry wróciły do klasztoru w 1947 r. z Nieświeża. W kaplicy klasztornej znajdują się dwa zabytkowe krzyże (XVII i XVIII w.), relikwiarz i pięć obrazów (XVIII w.). Po remontach w 1896 i 1901 r., przeprowadzonych staraniem ks. Jana fabianowicza, kościół konsekrował 3 października 1902 r. biskup płocki Jerzy Józef hrabia Szembek.

Wyposażenie świątyni pochodzi z XIX w. W głównym ołtarzu znajduje się słynąca łaskami figura Maryi, datowana na lata 1360-1390, z kręgu sztuki sądecko-spiskiej, a obok wiele wotów (XVII-XIX w.). Boczne ołtarze poświęcone są Matce Bożej Szkaplerznej (w kaplicy), św. Józefowi oraz św. Benedyktowi i św. Scholastyce. Na zasuwie głównego ołtarza umieszczony jest obraz Wniebowzięcia NMP, namalowany przez J. Strzeleckiego w 1871 r.. Od 1957 r. podjęto prace restauracyjne zmierzające do przywrócenia kościołowi jego pierwotnego, gotyckiego charakteru. W 1987 r. zostały zbudowane osiemnastogłosowe organy o trakturze mechanicznej z pracowni Włodzimierza Truszczyńskiego. Obok kościoła znajduje się murowana dzwonnica z końca XVIII w.  

Papież Jan Paweł II 25 kwietnia 1980 r. zezwolił na koronację figury Batki Bożej, której dokonał 21 sierpnia 1983 r. kardynał Franciszek Macharski, metropolita krakowski. Dnia 8 września 1981 r. biskup płocki Bogdan Marian Sikorski erygował parafię pw. św. Benedykta i nowe sanktuarium maryjne Matki Bożej Sierpeckiej, Pani Niezawodnej Nadziei.

Od 2004 r. proboszczami parafii pw. św. Benedykta są księża pallotyni. W latach 2006-2018 ich staraniem zostały wykonane liczne prace materialne: zabezpieczenie skarpy, izolacja, drenaż oraz malowanie wewnętrzne i zewnętrzne kościoła, położenie drogi procesyjnej, iluminacja kościoła i klasztoru, renowacja plebanii, zainstalowanie dzwonu „Jan Paweł II”.