Parafia Sarbiewo powstała prawdopodobnie w XIII w. Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1411 r. Dokumenty wizytacyjne z 1693 r. podają, że ówczesny kościół był drewniany, pw. św. Stanisława, konsekrowany w 1522 r., miał dobudowane dwie kaplice, sześć ołtarzy i był bardzo zniszczony. W 1595 r. w Sarbiewie urodził się Maciej Kazimierz Sarbiewski, jezuita, nazywany „Mazowieckim Horacym”.
Obecny kościół zbudowano prawdopodobnie na przełomie XVII i XVIII w., być może staraniem Adama Bielińskiego, kasztelana zakroczymskiego. Według akt z 1775 r. staraniem Młockiego, stolnika ziemi wyszogrodzkiej, kościół został gruntownie wyremontowany około 1757 r. Wystawiono wówczas sygnaturkę i prawdopodobnie zmieniono pokrycie dachu. Kolejne remonty miały miejsce w 1814 i 1838 r. Kościół był na tyle zniszczony, że w latach 1825-1838 nabożeństwa odprawiano w kaplicy w Smardzewie. Na przeprowadzenie remontu, ks. Ignacy Wierucki, proboszcz w latach 1827-1860, sprzedał część naczyń liturgicznych. W latach 1859-1862 prowadzono dalej prace remontowe pod kierunkiem budowniczych Wojciecha Bobińskiego i Jaroszewicza. Ściany kościoła wzmocniono lisicami i oszalowano. Pod koniec XIX w. przyłączono do Smardzewa małą parafię Wierzbówiec, wzmiankowana w 1448 r., której kościół spalił się w 1915 r., a cegły z ruin użyto na budowę plebanii w Sarbiewie.
W czasie kolejnego remontu przeprowadzonego przy kościele w Sarbiewie w latach 1908-1912 dobudowano kruchtę zachodnią, zmieniono okna z prostokątnych na półkoliście zamknięte u góry, przykryto kościół blachą ocynkowaną, pomalowano wnętrze świątyni. W 1962 r. kościół zelektryfikowano, położono nową podłogę i pomalowano.
W 1981 r. rozpoczęto kolejny remont generalny kościoła pod opieką ks. Stanisława Czyża: kościół podniesiono, wymurowano podmurówkę kamienną, wymieniono podwaliny, wykonano flekowanie i impregnację ścian oraz więźby dachowej, odeskowano kościół wewnątrz i na zewnątrz, przykryto dach blachą cynkową, zrobiono nowy sufit, podłogę w prezbiterium, nowe okna, przywracając im pierwotny kształt, przywrócono belkę tęczową z rzeźbą Chrystusa ukrzyżowanego.
Ołtarz główny neobarokowy z początku XX w., użyciem fragmentów z połowy XVIII w.; w polu głównym obraz Matki Boskiej Śnieżnej, być może z 1719 r., zasłaniany obrazem św. Stanisława biskupa i męczennika; na górze obraz św. królewicza Kazimierza. Ołtarze boczne eklektyczne z II połowy XIX w., dedykowane św. Antoniemu i Matce Bożej Częstochowskiej. Kropielnica granitowa z XV-XVI w. Tablica z 1885 r. na cześć Macieja Sarbiewskiego. Ośmiogłosowe organy wybudował w 1878 r. Józef Szymański, potem dodano sekcję pedału; restaurował je Władysław Koźmiński w 1913, 1928 i 1950 r. Kolejny remont kościoła przeprowadzono staraniem ks. Stanisława Jana Czyża i parafian w 1984 r.: podniesiono kościół i usadowiono na nowej, kamiennej podmurówce, przykryto dach blachą cynkową, zrobiono nowy sufit i podłogę w prezbiterium, nowe okna, przywrócono belkę tęczową, zakupiono obraz Matki Bożej Częstochowskiej.
Dzwonnica wzniesiona w XVIII w., drewniana, konstrukcji słupowej, oszalowana, z jednym dzwonem, przywiezionym z Gorzowa w 1945 r., wyremontowana przez ks. Edmunda Antczaka.
Po 2000 roku: kościół wyposażono w nowe ławki i konfesjonały; wyremontowano posadzkę w prezbiterium, wymieniono instalację elektryczną i nagłośnienie; wyremontowano organy, zmieniono stacje Drogi Krzyżowej, wyremontowano cały parkan wokół kościoła, przeprowadzono renowację głównego ołtarza w kościele.
Proboszcz