Płock, Parafia pw. św. Maksymiliana Kolbego

Dominikanie przybyli do Płocka w 1225 r. Książę Konrad zbudował dla nich kościół z klasztorem. Prawdopodobnie pod koniec XV w. lub na początku XVI w. przybyły do Płocka dominikanki, które nie miały swojej kaplicy, lecz korzystały z kościoła św. Dominika. Ich klasztor został zniesiony w okresie rządów biskupa płockiego Michała Jerzego Poniatowskiego w II połowie XVIII w. Na początku XV w. księżna Aleksandra, siostra króla Władysława Jagiełły, wybudowała w Płocku gotycki kościół Świętej Trójcy o przekazała go w 1405 r. dominikanom, którzy utworzyli przy nim drugi klasztor i szpital. Uległy one ruinie w XVI w. wskutek osunięcia skarpy wiślanej. W czasach Księstwa Warszawskiego kościół zamieniono na teatr, który Niemcy rozebrali w czasie II wojny światowej.

W 1804 r. Prusacy usunęli dominikanów, oddając kościół ewangelikom, a klasztor zamieniając na archiwum i szkołę. Taka sytuacja trwała do 1945 r., kiedy kościół został przywrócony do użytkowania katolikom.

W 1890 r. Władysław Przybyłowicz wykonał w kościele 16-głosowy instrument. Obecny kształt dyspozycji (18 głosów) wynika z prac Kempera z Lubeli, przeprowadzonych w czasie II wojny światowej.

W 1964 r. powstał samodzielny ośrodek duszpasterski, zaś 18 października 1975 r. biskup płocki Bogdan Marian Sikorski erygował parafię pw. św. Maksymiliana Kolbego. W 1978 r. parafia nabyła od ewangelików prawo własności w stosunku do kościoła, plebanii i dzwonnicy.

Dawne wyposażenie kościoła uległo zniszczeniu. Pozostał ołtarz główny z barokową nastawą, barokowa ambona i prospekt organowy. W 2000 r. wystawiono przed kościołem figurę Matki Bożej z Nazaretu z brązu na granitowym postumencie.

Od 1 lipca 2019 r. posługa duszpasterska w parafii została powierzona Zgromadzeniu Misjonarzy Niepokalanego Serca Błogosławionej Maryi Dziewicy (Misjonarzom Klaretynom).