Płock, Parafia pw. św. Jakuba Apostoła

Wieś Imielnica od XII do XVIII w. była własnością biskupstwa płockiego. Parafia i kościół pod wezwaniem św. Jakuba Starszego powstała w XII w. z fundacji biskupów płockich, choć pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1323 r. Od XVI w. probostwo należało do mansjonarzy katedralnych i jeden z nich był proboszczem.

Z wizytacji z 1598 r. wiadomo, że istniał drewniany kościół św. Jakuba z dwiema kaplicami. Ołtarz główny był rzeźbiony, ponadto były dwa ołtarze boczne. Kościół kilkakrotnie remontowany, przetrwał do 1816 r. Potem nabożeństwa przez 20 lat odprawiano w tymczasowej, krytej słomą kaplicy, którą rozebrano w 1836 r.

Kolejny drewniany kościół wzniesiono w latach 1836-1837 według projektu Michała Miklaszewskiego, z inicjatywy ks. Jana Weynertha, kanonika regularnego laterańskiego, proboszcza parafii w latach 1831-1843. Poświęcił go 25 lipca 1842 r. ks. Antoni Królewiecki z Płocka.

Od 1900 r., gdy w Borowiczkach powstała cukrownia i na tych terenach przybywało ludności, zachodziła potrzeba zbudowania obszerniejszej świątyni. Plany budowy miał ks. Józef Górnicki w 1913 r., przerwała jednak I wojna światowa, Niemcy zaś rozkradli zebrane materiały. W 1917 r. projekt kościoła wykonał Oskar Sosnowski, ale nie został on zrealizowany. Budowę obecnego, murowanego kościoła, w innym miejscu niż poprzedni, na tzw. Białym Polu, według projektu architekta Brunona Zborowskiego, rozpoczęto w 1927 r., kamień węgielny położył abp Antoni Julian Nowowiejski 10 lipca 1932 r., a prace ukończono w 1935 r. Kościół pw. Najświętszego Serca Jezusowego został wystawiony staraniem ks. Władysława Skierkowskiego oraz przy ogromnym zaangażowaniu pracowników cukrowni wraz z jej administratorem, Bolesławem Soplicą. Pracami murarskimi kierował Stanisław Kwaśniewski.Najwcześniej wykończono kaplicę Niepokalanego Poczęcia NMP kosztem Jerzego Sztembarta, dziedzica Gulczewa.

Konsekrowany był w uroczystość Trójcy Przenajświętszej w 1935 roku przez biskupa sufragana płockiego Leona Wetmańskiego, a sumę pontyfikalną odprawił abp Antoni Julian Nowowiejski. W czasie II wojny światowej, po aresztowaniu 7 marca 1941 r. ks. Władysława Skierkowskiego, który potem zginął w Dachau, kościół był zamknięty i zamieniony na skład.

Staraniem ks. proboszcza Jana Gołaszewskiego i parafian pod kierunkiem profesora Wiktora Zina w 1950 r. wykonano polichromię. Wystrój kościoła sprawił ks. Jan Gołaszewski. Wykonano także dwa witraże w prezbiterium. 21-głosowe organy wybudowała w 1961 r. firma Kamińskich.

W czasie proboszczowania ks. Kazimierza Kowalskiego sumptem parafii podjęto budowę kościoła w Rogozinie w stanie surowym, natomiast w kościele parafialnym wymieniono meble w zakrystii i założono marmurową podłogę w prezbiterium. Kolejny proboszcz, ks. Ryszard Paradowski, wraz z parafianami dokończył budowę kościoła w Rogozinie, zajmując się wyposażeniem jego wnętrza (wykonano marmurową podłogę, oświetlenie i malowanie, wyposażono prezbiterium). W 2006 r. powstała parafia Rogozino wyłączona z terytorium parafii św. Jakuba. Ponadto zostały przeprowadzone następujące prace: wymiana blachy na wieży kościoła, nowe nagłośnienie wewnątrz i na zewnątrz kościoła, odnowiono dwa witraże w prezbiterium i dwa obrazy, zbudowano nowy chodnik procesyjny wokół świątyni i nowe oświetlenie na zewnątrz, odnowiono polichromię na ścianach wewnętrznych. Kościół parafialny stał się miejscem kultu św. Joanny Beretty Molli po sprowadzeniu jej relikwii i wybudowaniu bocznego ołtarza ku jej czci (relikwie z Mediolanu sprowadzono staraniem ks. Ryszarda Paradowskiego, wprowadził je zaś biskup płocki Stanisław Wojciech Wielgus 12 maja 2005 r.).

Staraniem ks. Władysława Skierkowskiego wybudowano drewnianą plebanię, a także drewniany dom, gdzie znajdowały się: sala katechetyczna oraz mieszkanie dla organisty i kościelnego. W 2016 r. został oddany do użytku nowy dom parafialny z pełnym wyposażeniem.