Obryte, Parafia pw. św. Jana Chrzciciela

Wieś Obryte wzmiankowana jest w najstarszym inwentarzu biskupstwa płockiego w XII-XIII w. Na przełomie XIV i XV w. była nazywana Marcinkowice. Do końca XVIII w. była w posiadaniu kapituły pułtuskiej, potem w rękach Augustyna Chociszewskiego, podstolego nowogrodzkiego i jego żony Marianny. Po powstaniu listopadowym w nagrodzie za dotkliwe represje została podarowana Michaiłowi Gorczakowi, namiestnikowi Królestwa Polskiego.

Parafię erygował biskup płocki Jakub z Kurdwanowa (Korzkwi) w 1398 r. i ufundował pierwszy drewniany kościółek z trzema ołtarzami: głównym i dwoma bocznymi, którego patronem wybrano świętego Jakuba. W 1418 r. ten sam biskup uzyskał dla kościoła odpusty papieskie. Kościół drewniany wzmiankowany był 1609 r., zaś w XVIII w. wystawiono nową, również drewnianą świątynię z drewna modrzewiowego zmieniając jej wezwanie na Świętej Trójcy. Kilkakrotnie remontowana, przetrwała do 1850 r., gdy postanowiono wybudować kościół murowany. Staraniem ks. Antoniego Ropelewskiego, z fundacji Michaiła Gorczakowa, pod kierunkiem budowniczego Wilhelma Arnolda, w latach 1851-1853 wzniesiono murowaną świątynię pw. Świętej Trójcy. Konsekrował ją biskup sufragan płocki Henry Piotr Dołęga Kossowski 27 września 1885 r., jednak w czasie I wojny światowej w 1915 r. została poważnie uszkodzona przez pożar. W 1918 r. ks. Aleksander Zalewski zamówił u Stefana Szyllera projekt odbudowy i rozbudowy kościoła parafialnego, który nie został zatwierdzony przez Ministerstwo Robót Publicznych w 1919 r. Odbudowa i powiększenie budowli zostało przeprowadzone w latach 1924-1928 według projektu architekta Aleksandra Sygietyńskiego. Jest to obecnie świątynia neogotycka, na wysokim kamiennym tarasie, obwiedzionym wysokim murem, od południa z cegły, otynkowanym. Kościół jest murowany z cegły, otynkowany, jednonawowy, z czteroprzęsłowym korpusem, w przybudówkach składzik i zakrystia. Na kalenicy wieżyczka sygnaturki. Po przebudowie konsekrował go biskup sufragan płocki Leon Wetmański 24 sierpnia 1929 r. Ołtarz główny eklektyczny z 2 ćw. XX w., zaprojektowany przez Stanisława Marzyńskiego staraniem ks. Aleksandra Pierzchały, wykonany przez Piotra Dąbka z Brodnicy, ze współczesnymi obrazami Ukoronowania NMP (mal. Władysław Drapiewski) i Matki Boskiej Częstochowskiej. Ambona i konfesjonały z tego samego okresu. Trzygłosowe organy z 1924 r. z pracowni Stanisława Brzozowskiego z Warszawy, przebudowane w 1994 r. do dziesięciu głosów. Dwa ołtarze boczne ku czci Serca Jezusowego i Ukrzyżowania. Cztery malowidła na ścianach prezbiterium przedstawiają: ucieczkę świętej Rodziny do Egiptu, Dwunastoletniego Jezusa z mędrcami w świątyni jerozolimskiej, chrzest Jezusa w Jordanie oraz scenę z lat nauczania. Na ścianie świątyni umieszczono kamień węgielny z wyrytą w nim datą: 1925. Stacje Drogi Krzyżowej z 1948 r. W latach 80. XX w. Staraniem ks. Franciszka Salaka położono miedziany dach na świątyni, zaś w 1993 r. ks. Jan Andrzej Niesłuchowski zadbał o nową malaturę wnętrza, w 1997 r. wybudował dzwonnicę z salą spotkań.

Na terenie przykościelnym znajduje się zbudowana w 1998 r. nowa dzwonnica, która zastąpiła drewnianą z I połowy XIX w. W pobliżu drzwi wejściowych świątyni postawiono pomnik kard. Stefana Wyszyńskiego.

Już 9 września 1939 r. Niemcy aresztowali proboszcza ks. Aleksandra Zalewskiego oraz wikariusza ks. Józefa Latarskiego (więzionego w obozie koncentracyjnym w Działdowie, zm. prawdopodobnie w 1940 r.).

We wsi Sadykierz, początkowo nazywanej Pawłowo alias Sadykierz, lokowanej w 1443 r. przez biskupa płockiego Pawła Giżyckiego w dobrach biskupstwa płockiego, zaś w 1449 r. przekazanej na uposażenie kapituły pułtuskiej, znajduje się kościół filialny pw. św. Rocha. Pierwszy kościół wzmiankowano w 1763 r. jako bardzo stary. Kolejną drewnianą świątynię wzniesiono w 1812 r.; przetrwała ona 191 lat. W 1990 r. kościół został przestawiony na nowe miejsce i gruntownie odnowiony. W wyniku pożaru na tle rabunkowym 23 września 2003 r. kościół spłonął wraz z całym wyposażeniem: płaskorzeźbą św. Rocha, dwoma barokowymi ołtarzami Przemienienia Pańskiego i św. Rozalii. Przy wielkim wysiłku parafian, zwłaszcza wsi Sadykierz i Plusy, staraniem ks. Jana Andrzeja Niesłuchowskiego, według projektu inż. Jacka Jaśkowca i pod nadzorem konstrukcyjnym inż. Aleksandra Bońkowskiego, kościół został odbudowany w latach 2005-2006 i poświęcony przez biskupa płockiego Piotra Liberę 25 maja 2008 r.  Dzwonnica z 1812 r., konstrukcji słupowej, oszalowana. Na cmentarzu kościelnym nagrobek z granitu Adama Sienkiewicza z 68 pułku wielkopolskiego i Jana Iwaszkiewicza, ułana 13 pułku wileńskiego, poległych w 1920 r. Biskup płocki Piotr Libera dn. 19 października 2020 r. kościół filialny w Sadykrzu ustanowił diecezjalnym sanktuarium św. Rocha.