Krzynowłoga Mała, Parafia pw. św. Dominika

Parafia Krzynowłoga Mała powstała prawdopodobnie na początku XV w. pod wezwaniem św. Dominika. Miejscowość Krzynowłoga Mała istniała już w 1428 r., gdy książę Janusz I nadał las książęcy w jej okolicy. W 1439 r. Bolesław IV nadał Krzynowłogę Małą Januszowi Łosiowi z Grodkowa w ziemi wyszogrodzkiej.

Gdy pierwszy, drewniany kościół chylił się ku upadkowi, w latach 1521-1525 Jan Łoś, syn Stanisława, podsędek ciechanowski i starosta pułtuski, ufundował wraz z żoną nowy, murowany kościół. Ich syn Stanisław w 1528 r. wzmiankowany jest jako pleban w Krzynowłodze. Nie jest znana data konsekracji świątyni; pod koniec XVI w. wspomina się, że miał tytuł św. Stanisława. Wizytacja generalna z lat 1598-1599 zawiera opis budowli. Była ona wykonana z cegły, z zakrystią od strony północnej. Dach kościoła pokryto gontem, pułap wykonano z tarcic. Na łuku tęczowym znajdowała się figura Ukrzyżowanego i rzeźby Matki Bożej oraz św. Jana. W kościele były wówczas cztery ołtarze. W XVII w. dobudowano do kościoła wieżę, modyfikowaną następnie w XIX i XX w. Od 1924 r. kościół jest pokryty dachówką, a wewnątrz stropem. Tęcza ostrołukowa z belką, na której grupa Ukrzyżowania. Z prezbiterium do zakrystii portal ostrołukowy, z wałkami z XVI w. W zakrystii zachowały się kute żelazne drzwi z zamkiem, datowane na XV w. Ołtarz główny eklektyczny z II połowy XIX w., z użyciem starszych elementów. Ołtarze boczne: po lewej z rzeźbami św. Apostołów Piotra i Pawła, dwóch biskupów, dwóch aniołów i św. Michała Archanioła, z obrazem św. Wojciecha (sygn. B. Sosnowski, 1904 r.); w prawym rzeźby św. Stanisława Koski, św. Kazimierza, św. Katarzyny Sieneńskiej i św. Agnieszki, dwóch biskupów i Matki Boskiej z Dzieciątkiem, z obrazem św. Walentego z XIX w. i św. Barbary w zwieńczeniu z XVIII w. Chrzcielnica barokowa z I połowy XVIII w. Granitowa kropielnica gotycka z XVI w.

Od 1938 r. parafia Krzynowłoga Mała zmniejszała się: do parafii Pawłowo przyłączono wieś Jastrzębiec, a do nowo erygowanej parafii w Skierkowiźnie następujące wioski: kaki-Mroczki, Romany-Fuszki, Romany Górskie, Romany-Sebory, Romany-Janowięta. W 1953 r. na teren wojskowy przeznaczono wioski: Dąbek Kąski, Dębe Wielkie i Pacuszki, a ich mieszkańców przesiedlono.

W latach 1962-1966 kościół staraniem parafian i ks. Tadeusza Niestępskiego odnowiono wewnątrz i na zewnątrz. Na początku XXI w. z inicjatywy ks. Janna Adama Szewczuka i parafian kościół został pomalowany na zewnątrz, przeprowadzono konserwację ołtarza głównego. Ponadto w kościele są cztery ołtarze boczne z XVIII-XIX w., chrzcielnica z XVIII w. figury Matki Bożej i św. Jana z XVI w. Dalsze prace remontowe prowadzi ks. Jacek Wichorowski. W 2019 r. zakupiono organy cyfrowe.