Kobylniki, Parafia pw. św. Anny

Wieś wzmiankowana jest w 1394 r. jako gniazdo rodziny Kobylnickich herbu Prawda, którzy byli w niej aż do końca XVIII w. 

Parafia powstała prawdopodobnie w drugiej połowie XIV w. Po raz pierwszy wzmiankowana jest w źródłach w 1391 r. Kolejne kościoły drewniane. Obecnie istniejący kościół został wystawiony ok. połowy XVI w. staraniem ks. Mikołaja Kobylnickiego, kanclerza płockiego, dziekana kamienieckiego, pochowanego w kościele (†1558). W XVII w. rozebrano skarbczyk przy zakrystii. Kościół remontowano w latach 1725-1728, ok. 1764 r., po 1775 r. Przed 1853 r. rozebrano kaplicę św. Krzyża, a nagrobki Kobylnickich przeniesiono do kościoła. Pomimo tego świątynia nie prezentowała się najlepiej, skoro w 1847 r. została zamknięta z powodu zniszczeń. Przed II wojną światowaą prace renowacyjne prowadził w kościele artysta Władysław Drapiewski. Dalsze prace remontowe prowadzono w II połowie XIX w. oraz po II wojnie światowej w latach 1945-1951. 

Kościół znajduje się na wzniesieniu, otoczony jest murem ceglano-kamiennym. Jest to budowla orientowana, późnogotycka, częściowo otynkowana, na planie prostokąta. Przy prezbiterium od północy zakrystia, wnętrze nakryte stropem z fasetą. Drewniany chór muzyczny z II połowy XIX w. Elewacje zewnątrz wsparte szkarpami w XIX w. Ołtarz główny barokowy z XVIII w., z rzeźbami św. Apostołów Piotra i Pawła, w zwieńczeniu rzeźba Trójcy Świętej, w polu głównym wypukłorzeźbiona grupa Świętej Rodziny Większej, gotycko-renesansowa z ok. 1530-1540 (postać św. Józef wzmiankowana jeszcze w 1610 r.). Ołtarz boczny z XVII w., przerobiony w XIX w., z obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem z XVII w. Drugi ołtarz boczny z Ukrzyżowaniem i sceną Ostatniej Wieczerzy. Ambona neobarokowa z połowy XIX w. Chrzcielnica barokowa z XVIII w. Ośmiogłosowe organy z fundacji Franciszki i Kazimierza Śmigielskich wykonane w pracowni Leopolda Hartmana z Warszawy. 

Dzwonnica ceglana, częściowo otynkowana, dwuarkadowa, wystawiona ok. 1877 r. według projektu Józefa Kossakowskiego z Warszawy z datą 1880. Figura maryjna przed kościołem z 1955 r.

Staraniem proboszczów: ks. Dariusza Zbigniewa Pergóła, ks. Marka Jędrzejewskiego i parafian podjęto renowację świątyni: remont więźby dachowej, położono nową dachówkę, odrestaurowano zabytkową płaskorzeźbę, zakupiono rzutnik elektroniczny, usunięto drzewa zagrażające świątyni. Gruntownie wyremontowano plebanię, a także wykonano dwa chodniki z polbruku na cmentarzu.