Karniewo, Parafia pw. Wszystkich Świętych

Karniewo położone jest nad rzeką Pełtą, dopływem Narwi. Wieś jest dawnym gniazdem rodowym Karniewskich herbu Dąbrowa, którzy jej właścicielami byli do XIX w. 

Parafię erygował 2 maja 1376 r. Dobiesław Sówka ze Szczawina, herbu Prawdzic, biskup płocki. Kościół parafialny pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa (pierwotnie od momentu konsekracji pw. św. Stanisława biskupa i męczennika, data zmiany wezwania nie jest znana) wybudowano z fundacji Stanisława z Karniewa, podsędka ciechanowskiego. Świątynię wznoszono od końca XVI w., zaś konsekrowano ok. 1620 r. Ok. 1630 r. dostawiono kaplicę św. Anny z fundacji A. Młodzianowskiego. Kościół został uszkodzony pożarem w 1760 r., odbudowany został staraniem W.T. Karniewskiego, pisarza różańskiego. Jest to budowla orientowana, w stylu gotycko-renesansowym (z elementami barokowymi), murowana z cegły, otynkowana. Od zachodu i przy nawie południowej później dobudowano kruchty. Zachodnie naroża korpusu, kaplicy i zakrystii opięte dostawionymi niskimi wielouskokowymi szkarpami. Wnętrze kościoła trzynawowe, pseudohalowe. Prezbiterium prostokątne, szerokości nawy głównej z kaplicą św. Anny od południa i zakrystią od północy. Chór muzyczny z II połowy XVIII w., wsparty na trzech arkadach filarowych. Ołtarze i ambona są w stylu neobarokowym. W ołtarzu głównym obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem z 1649 r., w ołtarzach bocznych: Matka Boska Częstochowska i Jezus Miłosierny (obrazy współczesne).

Gruntowną restaurację świątyni przeprowadzono w XIX w., dostawiając w miejsce drewnianej dzwonnicy – murowaną oraz mur ogradzający teren przykościelny z główną bramą wejściową oraz bramką prowadzącą do plebanii. 

Dachy kryte blachą, nad nawą główną i prezbiterium dwuspadowy o jednej kalenicy, na której ośmioboczna ażurowa wieżyczka na sygnaturkę, zwieńczona hełmem; nad kaplicą i zakrystią dwuspadowe; nad nawami bocznymi pulpitowe. Wewnątrz, wąskie nawy boczne połączone z główną trzema parami półkoliście zamkniętych arkad o kwadratowych, ogzymsowanych filarach. Sufity z wieku XIX. W kaplicy ze sklepieniem kolebkowo-krzyżowym. Trzy ołtarze (główny i dwa boczne) i ambona neobarokowe z II połowy XIX w. W ołtarzu głównym: obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus z połowy XVII w. Z wyposażenia warto wymienić zabytkowe: chrzcielnicę rokokową z II połowy XVIII w., starą kropielnicę granitową (prawdopodobnie z czasu budowy kościoła), krucyfiks z XVIII w., feretron z obrazami św. Izydora Oracza i Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej z I połowy XIX w., obrazy przedstawiające wizerunki czterech ewangelistów, świętych: Łukasza, Marka, Mateusza i Jana. Dziesięciogłosowe organy w 1883 r. wybudował Józef Szymański z Warszawy. W latach 1968-1978, z inicjatywy ks. Bronisława Piusińskiego, świątynia otrzymała malaturę i umeblowanie.

Na cmentarzu przykościelnym dzwonnica, wzniesiona w połowie XIX w., murowana z cegły, otynkowana, na podmurówce z kamieni polnych. Na terenie przykościelnym znajduje się także: murowane brama wejściowa na teren przykościelny i bramka boczna (obie z połowy XIX w.) oraz Dąb Papieski, zasadzony przez biskupa Romana Adama Marcinkowskiego, jako upamiętnienie roku beatyfikacji papieża Jana Pawła II. Na placu przed kościołem kapliczka z 1896 r. z figurami: Najświętszej Maryi Panny, Królowej Polski oraz św. Rozalii.

Staraniem ks. Sławomira Piotra Filipskiego, przy wydatnym wsparciu parafian, na początku XXI w. świątynia karniewska została gruntownie odnowiona. W 2008 r. została wymieniona posadzka z płyt marmurowych w kościele parafialnym. W 2012 r. wymieniono pokrycie dachu kościoła i dzwonnicy na nową blachę miedzianą.  W 2015 roku na dzwonnicy i kościele wykonano nowe renowacyjne zewnętrzne tynki i dokonano ich malowania. Ponadto odrestaurowano wiele obrazów, organy i zakupione zostały nowe szaty liturgiczne. W 2016 r., podczas obchodów 640. rocznicy erygowania parafii, biskup płocki Piotr Libera podpisał odnowiony akt fundacji kościoła w Karniewie przez biskupa płockiego Dobiesława oraz poświęcił odrestaurowany obraz Matki Bożej.

W latach 1984-1986 z inicjatywy parafian i ks. Janusza Sakowskiego zbudowano kościół filialny pw. NMP Królowej Polski w Łukowie, według projektu architekta Stanisława Marzyńskiego z Warszawy. Roboty budowlane prowadził master murarski Tadeusz Bryczek z Makowa Mazowieckiego, zaś działkę pod budowę kościoła ofiarowało małżeństwo Stanisławy i Tadeusza Tomczaków z Łukowa. Świątynię konsekrował biskup pomocniczy diecezji płockiej Roman Adam Marcinkowski 13 września 1987 r.