Wieś Dąbrowa w XIV w. należała do rodu Dołęgów, potem od XVI do XVII w. w ręku Kowalewskich herbu Dołęga. Parafia powstała w XIII-XIV w., pierwsze wzmianki źródłowe o niej pochodzą z 1411 r. Kościół parafialny fundował zapewne właściciel Dąbrowy Stanisław Grad ze Szreńska ok. 1370 r. W 1598 r. drewniany, konsekrowany kościół pw. św. Stanisława posiadał cztery ołtarze. Ówczesny proboszcz ks. Mateusz Mdzewski, kanonik płocki i chełmiński, ofiarował kielich, do dziś zachowany. W 1699 r. wzniesiono nową świątynię z fundacji ks. Tomasza Trzpieleńskiego, proboszcza dąbrowskiego. Została ona rozebrana w końcu XIX w. W końcu XVIII w. nie było w parafii proboszcza.
Obecny kościół drewniany z lat 1796-1801 sprowadził w 1895 r. z Ostrowi Mazowieckiej ks. Jan Biliński. Do jego budowy w latach 1899-1900 użyto także elementów starego kościoła parafialnego. Jest to budowla drewniana, ozdobnie oszalowana, z pilastrami na narożach, na podmurówce z kamieni polnych. Nawa prostokątna, prezbiterium węższe, zamknięte trójbocznie. Wnętrze przykryte stropem z fasetą. O zachodu dwie wieże, zaś od południa i północy małe zakrystie. W ołtarzu głównym, zakupionym w Ciechanowie, obraz św. Stanisława biskupa, wskrzeszającego Piotrowina (mal. Buchbinder), w zwieńczeniu św. Michał Archanioł. Tabernakulum zakupione z kościoła parafialnego z Gorzkowic w ziemi piotrkowskiej. Ołtarze boczne z 1904 r., dedykowane: Ukrzyżowaniu (z krucyfiksem, wykonał artysta Tałaj), drugi Najświętszej Maryi Pannie, na zasłonach obrazy: św. Józefa i św. Franciszka z Asyżu. Ambona i chrzcielnica drewniane, w stylu ołtarzy. Polichromię wykonał T. Drapiewski w 1966 r. W 1969 r. sprawiono nowe stacje Drogi Krzyżowej. W 1904 r. zakupiono dziewięciogłosowe organy z trakturą mechaniczną z fabryki Dominika Biernackiego z Dobrzynia nad Wisłą. Obok kościoła drewniana dzwonnica z XIX w.
W po raz pierwszy wzmiankowanej w źródłach w 1431 r. miejscowości Bońkowo Kościelne, należącej w XIX w. do rodziny Rudowskich, już w XVII w. stała drewniana kaplica pw. św. Wojciecha, wzniesiona być może przez Wojciecha Mdzewskiego, sędziego zawkrzeńskiego. Zniszczona została na przełomie XVII-XVIII w. Obecny kościół zbudowano w 1819 r. kosztem Piotra Rudowskiego, właściciela Bądkowa. Ma on charakter późnobarokowy, jest orientowany, murowany z cegły i otynkowany, jednonawowy, z prezbiterium wydzielonym we wnętrzu oraz z chórem. Ołtarz główny z 1810 r. w stylu późnobarokowym, w polu głównym obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, namalowany przez Ignacego Wisińskiego w 1878 r. Ambona barokowo-klasycystyczna. We wnętrzu tablica epitafijna Piotra Rudowskiego i jego żony Marii z Sękowskich, wmurowana w 1836 r. W 1910 r. kościół został przekazany parafii. W czasie II wojny światowej Niemcy zamienili kościół na magazyn. W 1956 r. zbudowano kamienny parkan wokół kościoła.
Staraniem ks. Henryka Łowejki i parafian podejmowano remonty obydwu kościołów oraz w latach 1979-1980 wybudowano plebanię. W czasie duszpasterzowania ks. Sławomira Wądołka do kościoła zostały sprowadzone liczne relikwie świętych.
Proboszcz