Biała, Parafia pw. św. Jadwigi Śląskiej

Parafia powstała już prawdopodobnie w XII w. Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1383 r. W 1488 r. wzmiankowany jest proboszcz parafii ks. Stanisław Faliborski, podskarbi księcia mazowieckiego Janusza II. W 1596 r. miała miejsce renowacja erekcji parafii przez Zacheusza Piekarskiego, administratora katedry płockiej. Kościół był jednonawowy, drewniany, z pięcioma oknami, dobrze zbudowany, nieco podniszczony, pod wezwaniem św. Maternego, biskupa i wyznawcy. W ołtarzu głównym znajdowała się rzeźba Matki Boskiej trzymającej Dziecię Jezus, po bokach były dwa ołtarze poświęcone św. Annie i św. Maternowi. Tabernakulum było drewniane, starożytne i rzeźbione. Dzwonnica przylegająca do kościoła miała dwa dzwony. W skład parafii wchodziło sześć wsi.

Konsekrował go biskup płocki Henryk Firlej. Kilka lat później w 1643 r. dobudowano murowaną kaplicę i zakrystię. Okres wojen szwedzkich, a później wojny północnej przyniósł zniszczenie i znaczne spustoszenie tych terenów. W latach 1670-1686 nie było w Białej księdza. Opiekę duszpasterską sprawowali księża z Płocka. W XVIII i XIX w. świątynia była remontowana.

Prace przygotowawcze do budowy nowej świątyni według projektu technika Piotra Marty de Guare pod kierunkiem architekta Józefa Gosławskiego rozpoczęto od 1870 r., staraniem ks. Feliksa Motylińskiego, z fundacji Stanisława Piwnickiego, właściciela Srebrnej. 21 maja 1877 r. administrator diecezji płockiej biskup Aleksander Gintowt-Dziewałtowski położył kamień węgielny pod nowy kościół pod wezwaniem św. Jadwigi Śląskiej. 24 października 1880 r. odbyło się poświęcenie wybudowanego kościoła. Konsekrował go zaś 9 czerwca 1889 r. biskup sufragan płocki Henryk Piotr Dołęga Kossowski.

Kościół zbudowany został w stylu neogotyckim na planie krzyża, z dwiema wieżami, pokryty dachówką. Ołtarz główny był wykonany z drewna koloru czarnego, pozłacany z obrazem Serca Pana Jezusa jako zasłoną, pod którą znajdował się krzyż z wizerunkiem Pana Jezusa. W ołtarzu bocznym po prawej stronie, znajdował się obraz Matki Boskiej Bolesnej, będący kopią obrazu z kościoła franciszkanów w Kaliszu, zaś w drugim ołtarzu obraz św. Jadwigi, patronki parafii. Na ścianach umieszczone były stacje Męki Pańskiej, artystycznie wykonane z majoliki w Nieborowie. Pożar, który wybuchł 8 września 1929 r., strawił ołtarz główny, zniszczył prezbiterium oraz organy. Malowidła ścienne wykonano w latach 1929-1932 r. według projektu Władysława Drapiewskiego. W latach 1937-1939 zamontowano w świątyni dziewięć witraży, wykonanych w krakowskiej pracowni Stanisława Żeleńskiego.

7 marca 1941 r. został aresztowany proboszcz ks. Jan Krogulecki oraz ks. Piotr Trojańczyk, kapelan sióstr. Obaj kapłani zginęli w obozie śmierci w Działdowie.

W latach 1969-1972 staraniem ks. Antoniego Podlesia przeprowadzono prace remontowe w prezbiterium, którego wystrój został całkowicie zmieniony. W kolejnych latach zamontowano 30 nowych ławek (1974 r.), położono marmurową posadzkę w całej świątyni, wykonano marmurową ambonę oraz chrzcielnicę (1975 r.), zrobiono nowe konfesjonały oraz meble do zakrystii (1978 r.), przeprowadzono gruntowny remont organów (1980 r.). Kolejny gruntowny remont przeprowadzono staraniem ks. Edmunda Makowskiego i parafian w 1994 r. Organy 10-głosowe o trakturze mechanicznej z ok. 1880 r. z pracowni Blomberga w Warszawie zostały wyremontowane w 2006 r.