Blogi

Święta Rita – żona, matka, zakonnica. Patronka od spraw trudnych i beznadziejnych.

Każdorazowy Wielki Post rozpoczyna się w Środę Popielcową, od posypania głów popiołem. Ceremonia przypomina że z prochu powstaliśmy i w proch się obrócimy, ale jest też wezwaniem, od którego wg Ewangelii św. Marka, Jezus rozpoczynał działalność publiczną w Galilei: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15). Rzeczywiście, chodzi o odwrócenie się od samego siebie i zwrócenie ku Bogu. Nie bójmy się tego. Śmierć ciała prowadzi do ujrzenia Boga twarzą w twarz. Przeszedł przez nią także Chrystus.

Najpierw miałem nadzieję, że „Gość Niedzielny” publikując artykuł „Religia własnego ja” [2017, nr 6], rozpoczyna jakże potrzebną dyskusję o roli psychologii w życiu człowieka wierzącego, szczególnie w duszpasterstwie dzieci i młodzieży, w sprawowaniu sakramentu pokuty, w wychowaniu seminaryjnym, w duszpasterstwie służby zdrowia, w traktowaniu odnowy charyzmatycznej i dziesiątku innych miejsc, gdzie faktycznie dochodzi do spotkania psychologa i psychiatry z duszpasterstwem. Spotkania te nie zawsze są bezproblemowe, a wszystko zależy od kompetencji spotykających się stron, szczególnie zaś od znajomości psychologii ze strony duszpasterzy i teologów.

Wyodrębnienie Paschy, czyli świętowania Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa z cotygodniowej celebracji, nastąpiło w II wieku. Szybko też powstała wśród chrześcijan myśl o potrzebie godnego przygotowania się przez post do świętowania Paschy, czyli tej gruntownej przemiany ludzkiego losu dokonanej przez Chrystusa. Według relacji Tertuliana (+ ok. 220) niektórzy wierni Kościoła Afrykańskiego pościli przed Wielkanocą tylko dwa dni, w Wielki Piątek i Wielką Sobotę „gdy zabrano im Oblubieńca”. Post był w tym wypadku znakiem żałoby po śmierci Pana i jednocześnie oczekiwaniem na jutrzenkę Zmartwychwstania.

Czwartkowe modlitwy o powołania kapłańskie i zakonne w kaplicy naszego seminarium cieszą się niemałą frekwencją, zaczynają żyć swoim rytmem i intensywnością. Omodlona pokoleniami kleryków kaplica budzi wspomnienia byłych kleryków i inspiruje świeckich do solidarności z Kościołem diecezjalnym. Świadczy o tym korespondencja, jaką otrzymałem po wzmiance na blogu o fresku z naszej kaplicy. Były alumn płocki, obecnie kapłan diecezji łomżyńskiej, ks. Michał Bieńkowski, pisze:

Blog stał się jedną z najpopularniejszych form przekazu myśli. Blogi piszą intelektualiści i erudyci, posiadający duży zasób wiedzy, ale też osoby, które po prostu chcą się podzielić swoimi przemyśleniami. Dobrze, żeby z bloga coś wynikało, bo jednak nie zawsze ci, którzy dużo piszą, mają coś ważnego do przekazania. W Katolickiej Agencji Informacyjnej znalazłam ciekawe zaproszenie: na konferencję blogerów chrześcijańskich.

Tygodnik Newsweek kierowany przez dziennikarską hienę z roku 2015 - Tomasza Lisa, pyta Polaków jak żyć w czasach PiS. Ten sfrustrowany i przegrany dziennikarz nie może pogodzić się ze zmianami zachodzącymi w naszym kraju i ciągle utyskuje dzieląc polskie społeczeństwo. Kiedy KOD organizował pierwsze demonstracje, redaktor Lis aktywnie w nich uczestniczył i podjudzał do nienawiści. Moim zdaniem na punkcie PiS ma paranoje, a z obiektywnym dziennikarstwem ma poważny problem.

Między celebrowaniem misterium paschalnego i sprawowaniem go w taki sposób, by wierni mogli przyswoić jego treść, zawsze pojawia się trudność. Wiadomo, że każda celebracja liturgiczna jest zakorzeniona w misterium paschalnym, nawet jeśli jakieś konkretne święto (np. Przemienienie Pańskie) koncentruje nas przede wszystkim na jednym z elementów misterium zbawienia. Rok liturgiczny łączy wszystkie celebracje w całość z misterium, którego epicentrum stanowi Triduum Paschalne rozumiane jako szczytowy moment związany z przyjściem Syna Bożego na świat. Nadto wszystkie poszczególne obchody roku liturgicznego rozwijają się tak, aby wierni mogli do tego centrum dotrzeć i niejako zakorzenić się w nim. Czytamy na ten temat w Konstytucji o Liturgii w artykułach 102 - 104: „obchodząc misteria Odkupienia Kościół otwiera bogactwo zbawczych czynów i zasług swojego Pana tak, że one uobecniają się niejako w każdym czasie, aby wierni zetknęli się z nimi i dostąpili łaski zbawienia” (a. 102). W rocznym cyklu misteriów Chrystusa, „Kościół święty ze szczególną miłością oddaje cześć Najświętszej Matce Bożej, Maryi”, (a. 103) ale także „rozmieścił w ciągu roku wspomnienie męczenników oraz innych świętych ... W dniu ich narodzin dla nieba Kościół głosi misterium paschalne w świętych, którzy z Chrystusem współcierpieli i zostali z Nim współuwielbieni” (a. 104).

Dzień Islamu już od siedemnastu lat wpisany jest w kalendarz duszpasterskich działań Kościoła w Polsce. O ile poprzedzający go Tydzień Ekumeniczny znajduje tu i ówdzie jakieś echo, to Dzień Islamu mija raczej niepostrzeżenie. Sytuacja jest paradoksalna - z jednej strony mamy jedyny bodajże na świecie dzień islamu, z drugiej - nad Wisłą i Odrą nie ma prawie muzułmanów, cóż to jest 30 tys. wyznawców tej religii, w większości spolonizowanych Tatarów. Drugi paradoks polega na tym, że od 1997 r. działa w Polsce Rada Wspólna Katolików i Muzułmanów, o której przeciętny katolik, a podejrzewam i ksiądz, niewiele wie. Nic więc dziwnego, że Dzień Islamu w zdecydowanej większości polskich parafii mija bez echa.

Klerycy płockiego seminarium zapraszają wiernych świeckich w każdy trzeci czwartek miesiąca do kaplicy seminaryjnej na modlitwę o powołania kapłańskie. Na pierwsze styczniowe spotkanie przyszło niemało osób, głównie związanych z Wojskiem Gedeona, religijną wspólnotą młodzieżową, założoną przez ks. L. Piórkowskiego, ojca duchownego naszego Seminarium. Było trochę członków Klubu Inteligencji katolickiej, ogólnie osoby, które w taki czy inny sposób są związane z seminarium. Najmniej może było młodych ludzi, do których – jak się domyślam - kierowana jest inicjatywa.

Na zakończenie świętowania Bożego Narodzenia

Młodzi naukowcy z Wydziału Nauk Humanistycznych i Społecznych Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Płocku zaprosili mnie na dyskusję o uwarunkowaniach polskich sporów światopoglądowych po 1989 r.

San Ignacio de Pebas zostało założone 13 marca 1735 roku przez jezuitę, księdza Adama Witmana. Przez wiele lat istniała tutaj redukcja jezuicka. Miejscowość nad ujściem rzeki Ampiayacu do Amazonki jest o 130 lat starsza od Iquitos i 200 lat młodsza od Limy, stolicy Peru.