Blogi

Podczas obrzędów chrztu dziecko otrzymuje białą szatę. Czy jest ona znakiem jego niewinności, lub czystości? W naszej kulturze biała szata jest znakiem święta. Ubranie na pierwszą Komunię, na wyznanie wiary, podjęcie i pełnienie funkcji religijnej, jest tradycyjnie białe. Szata jest dla człowieka swego rodzaju „słowem”, które ukrywa bądź ukazuje jego prawdziwe oblicze. Taką funkcję spełniają np. ubrania używane do pracy, odzienia do wypoczynku, szaty żałobne, kostiumy folklorystyczne, mundury wojskowe itp. Odpowiadają one albo logice użyteczności albo konieczności. Inne z nich są owocem mody społeczności. Mają także wymiar symboliczny i tak są odczytywane.

Jutro bierzmowanie, czy pożegnanie młodych parafian?

Do Sandomierza jechałem z wykładem o duszpasterskim towarzyszeniu ludziom żyjącym w związkach niesakramentalnych. W czasie długiej podróży z Płocka podziwiałem kwitnące jabłonie pod Grójcem i dziękowałem Bogu za kawałek dobrej drogi między Grójcem i Radomiem. Trochę żałowałem, że tak rzadko oglądam serial z o. Mateuszem, w żaden sposób nie mogłem sobie przypomnieć wątków związanych z pomocą duszpasterską rozwiedzionym.

Przywykliśmy już do „czterdziestnicy” Wielkiego Postu, ale jeszcze niewystarczająco wpisał się w naszą pamięć czas Paschalny. Tymczasem: „Pięćdziesiąt dni od Niedzieli Zmartwychwstania do Niedzieli Zesłania Ducha Świętego obchodzi się z wielką radością jako jeden dzień świąteczny, co więcej jako „wielką niedzielę” (ONRLiK 22). Wielkosobotnie „Exultet” zwiastuje święto nad świętami. Ten śpiew wprowadza chrześcijan w jego radość.

Zaczęło się od rzuconej przez kogoś przy stole uwagi – lubię nasze dyskusje w seminaryjnym refektarzu - że niektóre katolickie pisma publikują za dużo wywiadów z ateistami. Pretekstem był – zdaje się – któryś z kolei wywiad z ojcem ks. J. Kaczkowskiego, który określa siebie niewierzącym.. Zaoponowałem na ten dyskurs nie tylko dlatego, że akurat ten wywiad czytałem z ogromnym zainteresowaniem, nawet podziwem dla jakości rodziny Państwa Kaczkowskich, mądrości i tolerancji rodziców, wreszcie łaski Boga, która sprawiła, że w takim domu rozwinęło się powołanie kapłańskie Księdza Jana.

Na Tydzień Biblijny

II Niedziela Wielkanocna, zwana niegdyś Niedzielą Białą, Niedzielą Przewodnią, Niedzielą Tomasza, czy też Niedzielą Quasimodo, obecnie znowu zmieniła nazwę w związku z wyznaczeniem na ten dzień przez Jana Pawła II obchodu ku czci Miłosierdzia Bożego. Liturgiczne święto Bożego Miłosierdzia zostało ustanowione przez polskiego Papieża w związku z wielkim Jubileuszem Trzeciego Tysiąclecia, w następstwie kanonizacji św. Faustyny Kowalskiej (2000) i przed zawierzeniem świata Bożemu Miłosierdziu (Bazylika w Łagiewnikach. 17 VIII 2002). Jest ono zdecydowanym przeciwstawieniem totalitaryzmom: komunistycznemu i nazistowskiemu. Pisze o tym Jan Paweł II w książce „Pamięć i tożsamość”: „Jedyną prawdą zdolną zrównoważyć zło tych ideologii jest fakt, że Bóg jest miłosierny”.

Na pogrzebie pani Marii Żurowskiej, przeszło dziewięćdziesięcioletniej Płocczanki, założycielki Klubu Inteligencji Katolickiej, długoletniej nauczycielki ogrodnictwa w płockich szkołach, odczytano Mateuszową wersję Kazania na Górze z ośmioma błogosławieństwami. Dwa z nich szczególnie dobrze charakteryzują Zmarłą: błogosławieni cisi oraz ci, którzy wprowadzają pokój. Była to w istocie Kobieta Błogosławieństw.

Życzenia

Niedawno wybitny polski filozof, T. Gadacz, wymienił 12 wad Polaków. Znalazły się wśród nich: melancholia rodząca się z porażki, myślenie w kategorii etniczności przeistaczającej się w prymitywny nacjonalizm, rewolucja bez reformacji, niezdolność przyznania się do winy, podejrzliwość, odwet, resentymentalna zawiść, polski instynkt antypaństwowy, przedkładanie sprytu nad prawdy oczywiste, brak uspołecznienia, niecierpliwość „w rzeczach narodowych, która jest rozdarciem historii”. Najcięższa wada według Profesora dotyczy zdrady solidarności, która kieruje człowieka do wszystkich, a nie przeciwko komukolwiek.

Kilka dni temu telewizja przypomniała spektakl o siostrze Wandzie Boniszewskiej z bezhabitowego Zgromadzenia Sióstr od Aniołów - stygmatyczce, żyjącej w latach 1907-2003. Kilka lat temu znalazłam gdzieś wiersz jej autorstwa, dedykowany Jezusowi. Zapisałam go, a dopiero potem sprawdziłam kim była ta kobieta. I dowiedziałam się, co w życiu przeszła.

Trwająca od kilku miesięcy dyskusja nad ograniczeniem wielokadencyjności wójtów, burmistrzów i prezydentów miast, tu i ówdzie owocuje szkoleniem etycznym pracowników administracji, czasem także propozycjami nowych kodeksów deontologicznych. Jest to chyba zdrowa reakcja na twierdzenia prawie połowy Polaków przekonanych o możliwości uzyskania korzystnej decyzji w urzędzie gminy za łapówkę. Jeszcze gorzej jest z nepotyzmem. Według socjologów kumoterstwo najbardziej kwitnie w sądownictwie, w służbach mundurowych i w samorządzie. Polacy twierdzą, że samorządowcy są też – po lekarzach, posłach i policjantach – najbardziej skorumpowaną grupą zawodową.

Miejsce, jakie zajmuje Pascha w Starym Testamencie jest, jak wiadomo, zupełnie wyjątkowe. Rytuał celebracji paschalnej jest przedstawiony w pierwszej części Księgi Wyjścia (Wj 12) i przerywa opis plag egipskich. Jest zatem wcześniejszy niż dar Prawa na Synaju. Jednak nie spotykamy Paschy w najstarszym kalendarzu liturgicznym Izraela (Wj 23,14-17). Charakterystycznym rysem starotestamentalnej Paschy jest jej sprawowanie wieczorem i ten wieczorny charakter zachowała Pascha aż do dziś. Dzisiejsza bowiem jest ściśle związana z jej początkiem. Czy jednak istnieje prosta kontynuacja jednej w drugiej? Między jedną a drugą były etapy, które zaważyły o ich istotnej inności.

Kilkanaście dni temu poproszono mnie o konferencję na temat Eucharystia – misterium ciszy. Coś jest na rzeczy – pomyślałem - skoro najpierw klerycy, teraz ludzie świeccy wyrażają tęsknotę za ciszą. Pewnie odgrywa tu rolę wszechobecny hałas, który przeszkadza współczesnemu człowiekowi w dialogu ze sobą, przeszkadza w rachunku sumienia, w głębszej rozmowie z drugim człowiekiem. .