Blogi

Niekoronowany władca Polski wraca na trudne czasy. Jest znak od Boga!

Prawdę mówiąc mniej się przejmuję liczbą ludzi, którzy przychodzą na takie czy inne celebrowanie rocznic, niechby i państwowych, niż tym, jak się je celebruje, co mówi, jak trafia do serc współczesnych Polaków. Pamięć historyczna jest zjawiskiem dynamicznym i powiedziałbym bardzo osobistym, od każdego z nas zależy jakie uczucia, myśli i modlitwy budzi, jaką miłość do Ojczyzny wyzwala, jakie społeczne zobowiązania ewokuje. Pod tym względem obserwuję własne dojrzewanie, związane zresztą z podwójnym źródłem; tym kościelno-religijnym, z Bogurodzicą, Nie rzucim ziemi, Boże coś Polskę, Ojczyzno ma i tym socjalistycznym, gdzie patriotyzm miał, niestety, fałszywą twarz pooraną bruzdami niepamięci i ohydnych kłamstw.

W niedzielę 1 września 2019 roku na Mszy św. w intencji Ojczyzny o godzinie 11.30, w 80. rocznicę wybuchu II wojny światowej, główna świątynia w diecezji niemal ziała pustką. Gdyby nie harcerze i poczty sztandarowe, byłoby jeszcze gorzej. Smutne, że 80 lat po tym, jak Niemcy zaatakowali nasz kraj, jak w straszliwej wojnie zginęło około 6 mln Polaków, a na całym świecie 60 mln ludzi różnych nacji, płocczanie nie czuli potrzeby podziękowania Panu Bogu za pokój.

To się właściwie powtarza tak często, że stało się rytuałem, do którego demokracja liberalna przyzwyczaiła nas tak bardzo, że nie tylko nie spostrzegamy sprzeczności w tej praktyce, ale wydaje nam się, że jedno bez drugiego nie może istnieć. Myślę o masowej i aktywnej roli policji w zabezpieczaniu najbardziej reprezentatywnych, dostojnych i koniecznych przejawów owej demokracji. Czy to będzie mecz piłki nożnej, czy marsz w obronie homoseksualistów, czy spotkanie przywódców najbogatszych państw świata; bez zmasowanej – jak to się pięknie mówi – obecności policji się nie obędzie. W czasie ostatniego szczytu G8 znowu kilkanaście tysięcy uzbrojonych po zęby policjantów broniło kilkunastu przywódców najbogatszych państw świata, którzy – jakżeby inaczej - szukali rozwiązań w duchu demokracji liberalnej.

Niektóre gazety przypominają 50 rocznicę zbrodni w Los Angeles, w której banda zwyrodniałych młodych ludzi na czele z Ch. Mansonem w sposób bestialski zamordowała pięcioro ludzi, w tym ciężarną aktorkę, Sharon Tate, żonę R. Polańskiego, która była w ósmym miesiącu ciąży. Kiedy czyta się opisy tamtej zbrodni, przed oczami przesuwa się obraz nie tylko kultury środowisk hippisowskich, ale i tragicznego w skutkach załamania cywilizacyjnego lat sześćdziesiątych zeszłego wieku. Rewolucja seksualna w parze z rewolucją hippisowską wypisując na swoich sztandarach takie hasła jak miłość, muzyka i pokój, miały być odpowiedzią na wojnę w Wietnamie, przemoc w wychowaniu, edukacji i kulturze.

Pan Kazimierz odmawiając dziesiątkę różańca w porannej audycji radia Maryja, w środę 31 lipca 2019 r., płakał. Często słuchacze podczas tej audycji nie mogą ukryć swoich emocji. Czasami dlatego, że się dodzwonili do Radia, częściej dlatego, że są chorzy lub wspominają kogoś bliskiego. Wzruszają mnie śpiewno-płaczliwe głosy kobiet z Białorusi, w których słychać tak samo żarliwą pobożność jak i wielką tęsknotę za Polską i Kościołem.

W pełni lata, gdy słońce często przypieka, a ludzie zakładają okulary przeciwsłoneczne, Kościół świętuje Przemienienie Pańskie, misterium, o którym piszą jedynie trzej ewangeliści: Mateusz, Marek i Łukasz. Jak wspomina pierwszy z nich (17,1-21), Jezus zabrał ich trzech na górę wysoką (najprawdopodobniej na górę Tabor licząca ok 500 i przemienił się przed nimi.) „Jego twarz zajaśniała jak słonce. Jego ubranie stało się białe jak światło”;

Z lipcem 2019 r. będą mi się kojarzyć dwa symbole, których nie chcę i nie mogę zapomnieć. Są to dwie twarze ludzi, którzy w lipcu 2019 r. zostali uśmierceni przez bliźnich, ośmielę się powiedzieć przez najbliższych. Pierwsza twarz jest twarzą Vincenta Lamberta, 42-letniego niepełnosprawnego mężczyzny, który dziewięć dni przed śmiercią został odłączony od sztucznego nawodnienia i odżywiania.

...bo po co komu droga, która nie prowadzi do świątyni?

Jaki ten mój Kościół jest mądry – pomyślałem - czytając o kolejnym przygotowaniu do pieszej pielgrzymki częstochowskiej oraz o otwarciu ponad stukilometrowego odcinka Szlaku św. Jakuba, między Dobrzyniem nad Wisłą w diecezji płockiej a Kruszwicą. Nowo otwarty odcinek polskiego camino, tradycyjnie oznaczonego charakterystyczną muszlą, wchodzi w skład liczącego około 6 tysięcy km polskiego odcinka międzynarodowego szlaku.

Świadomie napisałem, że odszedł. Nie chcę upiększać tamtego odchodzenia żadną metaforą, przenośnią czy pobożnym przymiotnikiem. Piotr odchodził w pełni czerwca, w 25 roku życia, po sześciu miesiącach posługi kapłańskiej i kilkunastu miesiącach potwornego cierpienia. Przytomnie żegnał się z tym, co naprawdę mogło być piękne w takim okresie życia; z drugiej strony dostrzegał wszystkie szczegóły pozaziemskiej perspektywy. Ks. J. Kwiatkowski, duchowo towarzyszący ks. Piotrowi w czasie choroby, wspomina, że w przeddzień śmierci w szpitalu w Płocku Piotr poczynił jeszcze drobne zmiany w testamencie, pytał, czy nie będzie problemem, żeby być pochowanym w białym ornacie.

Historia nauczyła nas, że kryzys w Kościele, spowodowany grzechami wiernych i kapłanów, skrzętnie jest wykorzystywany do podważania samej misji Kościoła, przypominania najstarszych zarzutów przeciwko istocie chrześcijaństwa. Staje się też okazją do odradzania różnych herezji. Zresztą każdy kryzys w Kościele inspiruje naszych przeciwników do snucia marzeń o alternatywnym biegu historii, o budowaniu cywilizacji bez Boga i społeczeństwa bez Kościoła.

Rozważania Drogi Krzyżowej wg nauczania bł. Abpa Nowowiejskiego

Miastem, w którym powstała myśl i pragnienie utworzenia Tego obchodu było XIII-wieczne Liege. Młoda zakonnica Julianna z Cornillon z zakonu beginek (żyjących wg reguły św. Augustyna) około 1210 r. otrzymała wizję tarczy księżyca, której brakowało jednej skrytej mrokiem części. Powoli zaczynała rozumieć, że chodziło w tym widzeniu o Kościół, który nie obchodzi święta ku czci sakramentu Ciała i Krwi Chrystusa. O swej wizji zwierzyła się 20 lat później (1230 r.) Jakubowi Pantaleonowi, archidiakonowi z Troyes, a także prowincjałowi dominikanów - Hugonowi.

Podczas sympozjum poświęconego seksualizacji społeczeństw polscy teologowie moraliści świadomie zmierzyli się z problemem pedofilii w Kościele w Polsce [10-11.06]. Było to rzetelne i – ośmielę się powiedzieć – uczciwe podejście tej grupy polskich teologów, która ostatecznie odpowiada za stan nauczania moralnego w Kościele, formację sumień, w dużej części sprawowanie sakramentu pokuty, a nawet jakość zadośćuczynienia indywidualnego i wspólnotowego, które powinno przecież towarzyszyć każdemu nawróceniu.