Blogi

Blisko źródeł Jordanu, u stóp Hermonu, w miejscu pełnym zieleni, oszałamiającym świeżością i śpiewem ptaków,  z dala od tłumów, aby uniknąć ryzyka agitacji mesjańskiej, zapytał Jezus uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” Pytał wyraźnie o swoją osobę. Odpowiedzieli, że opinia publiczna jest podzielona, lecz w sumie zgodna co do tego, że Jezus nie jest zwyczajnym człowiekiem. Jego słowa i czyny świadczą, że jest kimś wyjątkowym.

Przeszedł do historii jako ten, który ochrzcił Jezusa. Był od Niego starszym o pół roku krewnym. To o nim Jezus powiedział: „Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela”. Do swej misji proroka przygotowującego drogę Jezusowi, dojrzewał na pustyni. udzielał chrztu pokuty nad Jordanem. Został ścięty ponieważ wypomniał Herodowi jego kazirodczy związek z Herodiadą, żoną jego przyrodniego brata. Jest patronem kilkudziesięciu grup zawodowych, miast i prowincji.

Serce pełni niezastąpioną rolę w naszym codziennym życiu, w naszych uczuciach, w relacji z ludźmi. Mówi o tym Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu: Bóg pragnie dać swemu ludowi nowe serce: „I dam wam nowe serce i nowego ducha tchnę do waszego wnętrza, kamienne serce wam odbiorę, a dam wam serce z ciała” (Ez 36,26). Pierwszym i najważniejszym przykazaniem jest „miłować Boga całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoja mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego” (Mk 12,30). Liturgia mówi często o sercu człowieka. Długi jednak czas mówiła jedynie o sercu Jezusa. Ostatecznie kult Serca Jezusowego i pobożność z niego wyrosła, istotnie poszerzyły to pojęcie.

W tej Hostyi jest Bóg żywy” Przypomnijmy pierwsze słowa dzisiejszej Ewangelii: „W pierwszy dzień Przaśników, kiedy ofiarowano Paschę. zapytali Jezusa Jego uczniowie: „Gdzie chcesz, abyśmy poszli poczynić przygotowania, żebyś mógł spożyć Paschę?” Paschalna Wieczerza była wyjątkowym dniem dla religijnego życia Izraela. Była bowiem nie tylko wspomnieniem przeszłości, gdy Bóg ocalił swój lud od zagłady w Egipcie, ale kierowała także spojrzenie członków Narodu Wybranego ku przyszłości. Uczyła, że w każdych okolicznościach trzeba szukać oparcia w Bogu, który jest „mocą swojego ludu” i jego zbawieniem.

«Zapytaj dawnych czasów, które były przed tobą, zaczynając od dnia, w którym Bóg stworzył człowieka na ziemi, zapytaj od jednego krańca niebios do drugiego, czy nastąpiło tak wielkie wydarzenie jak to lub czy słyszano o czymś podobnym? Czy słyszał jakiś naród głos Boży z ognia, jak ty słyszałeś, i pozostał żywy? Czy usiłował Bóg przyjść i wybrać sobie jeden naród spośród innych narodów przez doświadczenia, znaki, cuda i wojny, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem, dziełami przerażającymi, jak to wszystko, co tobie uczynił Pan, Bóg twój, w Egipcie na twoich oczach? Poznaj dzisiaj i rozważ w swym sercu, że Pan jest Bogiem, a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego. Strzeż Jego praw i nakazów, które ja dziś polecam tobie wypełniać; by dobrze ci się wiodło i twym synom po tobie; byś przedłużył swe dni na ziemi, którą na zawsze daje ci Pan, Bóg twój».

Kolejna święta na trudne czasy. Dzisiaj wspominamy ją!

Na kanwie J 20,19-23 W Ewangelii dzisiaj czytanej, a spisanej przez św. Jana, w wieczór zmartwychwstania Jezus tchnął w apostołów swego Ducha. Wówczas także narodził się Kościół. W tej relacji, inaczej niż u Łukasza w Dziejach Apostolskich, Jezus zajmuje jakby więcej miejsca niż Duch Święty. Ale Jan przyzwyczaił nas już do tego, że jego relacja jest bardzo zagęszczona wątkami teologicznymi zawartymi w liturgicznych symbolach. W ów pierwszy dzień tygodnia, gdy zapadł wieczór, powstał nowy świat, zaczęło się nowe stworzenie, zaczęła się niejako pisać nowa Księga Rodzaju. Bóg na nowo „ulepił” człowieka z całkiem nowego prochu ziemi.

Z dziejów święta Wniebowstąpienia Panskiego

Zaszczepiłam się. Na razie pierwszą dawką Pfizera. Jakichś specjalnych objawów poszczepiennych nie było, poza bólem lewej ręki przez około dobę. Inni w rodzinie mieli gorzej, była gorączka, dreszcze i bóle mięśni przez kilka dni, ale mnie się jakoś udało. Podjęłam decyzję o zaszczepieniu się, bo moje osobiste ratio podpowiada mi, że nie ma innego wyjścia. To nie jest bynajmniej brak fides. To zdrowy rozsądek.

Rzeczownik „Pięćdziesiątnica” wskazuje na to, że obchodzone w tym dniu święto wypada w 50 dni po uroczystości Paschy. Treść tego święta podlegała rozwojowi: z początku było to święto rolników, potem nawiązywało do historycznego dnia zawarcia przemierza z Jahwe pod Górą Synaj, by stać się wreszcie w chrześcijaństwie Uroczystością Zesłania Ducha Świętego, która zapoczątkowała na ziemi czas Nowego Przymierza, czas Kościoła.

Życzenia wiejskiego proboszcza

Zgodnie z tradycyjną chronologią, kwestionowaną przez niektórych egzegetów, lecz przyjętą przez liturgię, Wielki piątek zawiera w sobie następujące elementy: stawienie Jezusa przed Piłatem i skazanie na śmierć, biczowanie i cierniem ukoronowanie, dźwiganie krzyża i ukrzyżowanie (ok. południa), śmierć na krzyżu (ok. godz.15), zdjęcie z krzyża i pochowanie w grobie. Te dramatyczne i poruszające do głębi wydarzenia były celebrowane w odimiennej formie w liturgiach Wschodu i Zachodu. Obrastały również wieloma zwyczajami w pobożności ludowej.

„Pan Bóg mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał pomóc strudzonemu krzepiącym słowem. Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem. Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem. Pan Bóg mnie wspomaga, dlatego jestem nieczuły na obelgi, dlatego uczyniłem twarz moją jak głaz i wiem, że wstydu nie doznam” (Iz 50, 4-7).

Święto Chrystusa i Maryi. Święto zbawienia Dzisiejszą uroczystość papież Paweł VI nazwał „świętem Chrystusa i Najświętszej Dziewicy, która zostaje Matką Boga” (Marialis Cultus 6).

Od 5 marca tego roku niemal codziennie myślę o raporcie „Kościół w Polsce” Katolickiej Agencji Informacyjnej, a dokładnie o tym, co napisano w nim o młodzieży. Młodzież chodzi mi po głowie także dlatego, że od kilku lat obserwowałam, jak systematycznie ubywało jej w kościołach. W pewnym momencie zniknęły Msze św. dla młodzieży, bo ona przestała na nie przychodzić. Pandemia jeszcze ten proces przyspieszyła. Już teraz wielu wieszczy, że równocześnie z powrotem klasycznej nauki do szkół nastąpi fala odejść z religii.