Ireneusz Mroczkowski

„Kocham ten sport z jego nieprzewidywalnością i emocjami. Mnie jeszcze przed rozpoczęciem mistrzostw<"zawieszono> na szyi wszystkie medale, Piotrka skreślono po skoczni normalnej. Z całego serca gratuluję mu tego sukcesu, bo wiem, jak smakuje i jaką drogę musiał przejść, aby znaleźć się w tym miejscu swojej kariery. Brawo chłopie! Dziękuję moim kibicom, którzy kochają skoki tak jak ja, z każdym scenariuszem, jaki trzeba odegrać. Oby w sobotę kino zakończyło się happy endem. Damy z siebie wszystko!” - napisał Kamil Stoch. Do wpisu dołączył wspólne zdjęcie z Żyłą z czasów, gdy ich przygoda ze skakaniem dopiero się zaczynała.

Najpierw miałem nadzieję, że „Gość Niedzielny” publikując artykuł „Religia własnego ja” [2017, nr 6], rozpoczyna jakże potrzebną dyskusję o roli psychologii w życiu człowieka wierzącego, szczególnie w duszpasterstwie dzieci i młodzieży, w sprawowaniu sakramentu pokuty, w wychowaniu seminaryjnym, w duszpasterstwie służby zdrowia, w traktowaniu odnowy charyzmatycznej i dziesiątku innych miejsc, gdzie faktycznie dochodzi do spotkania psychologa i psychiatry z duszpasterstwem. Spotkania te nie zawsze są bezproblemowe, a wszystko zależy od kompetencji spotykających się stron, szczególnie zaś od znajomości psychologii ze strony duszpasterzy i teologów.

Czwartkowe modlitwy o powołania kapłańskie i zakonne w kaplicy naszego seminarium cieszą się niemałą frekwencją, zaczynają żyć swoim rytmem i intensywnością. Omodlona pokoleniami kleryków kaplica budzi wspomnienia byłych kleryków i inspiruje świeckich do solidarności z Kościołem diecezjalnym. Świadczy o tym korespondencja, jaką otrzymałem po wzmiance na blogu o fresku z naszej kaplicy. Były alumn płocki, obecnie kapłan diecezji łomżyńskiej, ks. Michał Bieńkowski, pisze:

Dzień Islamu już od siedemnastu lat wpisany jest w kalendarz duszpasterskich działań Kościoła w Polsce. O ile poprzedzający go Tydzień Ekumeniczny znajduje tu i ówdzie jakieś echo, to Dzień Islamu mija raczej niepostrzeżenie. Sytuacja jest paradoksalna - z jednej strony mamy jedyny bodajże na świecie dzień islamu, z drugiej - nad Wisłą i Odrą nie ma prawie muzułmanów, cóż to jest 30 tys. wyznawców tej religii, w większości spolonizowanych Tatarów. Drugi paradoks polega na tym, że od 1997 r. działa w Polsce Rada Wspólna Katolików i Muzułmanów, o której przeciętny katolik, a podejrzewam i ksiądz, niewiele wie. Nic więc dziwnego, że Dzień Islamu w zdecydowanej większości polskich parafii mija bez echa.

Klerycy płockiego seminarium zapraszają wiernych świeckich w każdy trzeci czwartek miesiąca do kaplicy seminaryjnej na modlitwę o powołania kapłańskie. Na pierwsze styczniowe spotkanie przyszło niemało osób, głównie związanych z Wojskiem Gedeona, religijną wspólnotą młodzieżową, założoną przez ks. L. Piórkowskiego, ojca duchownego naszego Seminarium. Było trochę członków Klubu Inteligencji katolickiej, ogólnie osoby, które w taki czy inny sposób są związane z seminarium. Najmniej może było młodych ludzi, do których – jak się domyślam - kierowana jest inicjatywa.

Młodzi naukowcy z Wydziału Nauk Humanistycznych i Społecznych Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Płocku zaprosili mnie na dyskusję o uwarunkowaniach polskich sporów światopoglądowych po 1989 r.

Jedna z pań prowadzących niedzielny program w Radiu Maryja żegna się co tydzień ze słuchaczami właśnie takim powiedzeniem: Do usłyszenia za tydzień, jak Pan Bóg dozwoli.

„Nie mów swojemu Bogu że masz wielki problem, ale powiedz swojemu problemowi że masz wielkiego Boga”. Takim zdaniem rozpoczął rozmowę z dziennikarzami „Gazety Wyborczej” jeden ze znanych polskich biskupów Przeczytałem z uwagą ten wywiad. Bp G. Ryś jest nie tylko autorem znakomitych książek historycznych, ale przekonanym promotorem nowej ewangelizacji w Kościele w Polsce. Twierdzi, że nie trzeba dzisiaj walczyć z doświadczeniami ludzi; mają je jakie mają, ważne jest, aby zaprosić ludzi do Kościoła, w którym ewangelizacja jest autentyczna, gdzie spotka się wspólnotę ludzi, którzy wierzą w Chrystusa. Owa wiara – jak wynika z ostatnich słów wywiadu - nie powinna pozostać w przestrzeni marzeń, ale musi wcielić się w życie. Powiedz więc swojemu problemowi o swoim wielkim Bogu.

Nie można sobie wyobrazić szczęśliwszego ukonkretnienia nowego kościelnego programu duszpasterskiego niż stało się to w Diecezji Płockiej. O ile Kościół w Polsce rozpoczyna Rok Liturgiczny pod hasłem Idźcie i głoście, to bp P. Libera zakorzenia owo głoszenie w rodzinie i poprzez rodzinę. W liście na adwent Ksiądz Biskup przypomina, że ponad 90 % członków Kościoła to małżonkowie, rodzice i dzieci, babcie i dziadkowie. Wszyscy są wezwani do świadectwa o Jezusie, do przenikania świata Ewangelią, do świadectwa, że małżeństwo i rodzina jest powołaniem, a decyzja o zawarciu małżeństwa i założenia rodziny powinna być owocem rozeznania małżeńskiego powołania.

Czekając na wskazówki polskich biskupów w sprawie Komunii osób żyjących w nowych związkach, po rozpadzie ich pierwszego małżeństwa, trzeba bardziej aktywnie rozwijać duszpasterstwo tych osób. W pierwszym rzędzie należy zastanowić się nad sposobami towarzyszenia, rozpoznawania i włączenia ich w życie Kościoła. Papież mówi o ich kruchości, zranieniu i zagubieniu. Chociaż straciły kurs czy wprost są w samym środku burzy (por. Amoris laetitia, nr 291), to jednak nie przestają być członkami Kościoła.

Mam nadzieję, że gdzieś w zaciszach gabinetów poważnych analityków szuka się przyczyn, które dezintegrują Unię Europejskiej. Wierzę, że dostrzega się tam istotniejsze przyczyny niż te, które serwują nam dyżurni wyznawcy tzw. demokracji liberalnej. Wyjście Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej, przegrana Hilary Clinton w Stanach Zjednoczonych, perspektywa dojścia do władzy radykalnej prawicy, przeciwnej Unii, w kilku państwach europejskich, choć wywołuje panikę, to – jak na razie - nie pobudza do samokrytycyzmu. „Wyborców Trumpa, Brexitu, ale także PIS zbliża podobne postrzeganie polityki i rządzących nią mechanizmów.

Najczęściej spotykałem ks. prof. Jana Decyka w czytelni biblioteki UKSW oraz na stołówce w głównym gmachu przy Dewajtis. Po przejściu Księdza Profesora na emeryturę jego szczupła sylwetka nie zniknęła z uniwersyteckiej przestrzeni. Miałem nawet wrażenie, że emerycki los Księdza mieszkającego poza własną diecezją jakby wrósł w pejzaż Lasku Bielańskiego, gdzie usadowiła się Akademia Teologii Katolickiej, a potem Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Coś musi być na rzeczy, skoro z różnych stron dochodzą głosy wołające o dobrych kapłanów. Owszem, zawsze w Kościele żywa była tęsknota za prawdziwymi ludźmi Boga, ale wydaje mi się że ostatnio symptomy kryzysu kapłańskiego jakby się mnożą. Z niektórych diecezji dochodzą głosy o odejściach z kapłaństwa młodych księży, coraz częściej słychać o bezradności kapłańskiej wobec wyzwań w szkole i w pracy z młodzieżą. Środki przekazu podchwytują każdy upadek czy błąd kapłański, oceniając je na ogół bez litości, z przekonaniem, że od księdza trzeba wymagać więcej.

Symbolem niszczycielskich skutków potężnego trzęsienia ziemi, które 30 października nawiedziło środkowe Włochy, stała się Nursja, położona niemal w epicentrum trzęsienia. Nie mogę zapomnieć fasadowej ściany bazyliki św. Benedykta, wzniesionej nad rodzinnym domem patrona Europy. Wystaje z ruin jak wyciągnięta w geście rozpaczy ręka okaleczonego człowieka. Bezsilność walczy tu z rozpaczą i buntem. Rozpacz i bunt przeciwko Bogu były i są niebezpiecznymi pokusami ludzi bezradnych wobec ogromu nieszczęścia, które ich dotyka.

Jestem pod wrażeniem osobowości nowego generała jezuitów, który na pierwszej konferencji prasowej stwierdził, że misją chrześcijańską jest pojednanie. Szukam niemożliwego - powiedział dziennikarzom pytającym go o wyzwania dla wiary i możliwość jej współistnienia w tak pesymistycznej rzeczywistości wojen i ludzkiego cierpienia. Jezuici są wezwani do ufności w Jezusie. Mają szukać niemożliwych i nieprawdopodobnych rozwiązań, ponieważ tego uczy Bóg, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych - przypomniał słowa swojej homilii wygłoszonej tuż po wyborze.

Ks. Saturnina Wierzbickiego spotkałem po raz pierwszy w parafii św. Jana Chrzciciela w Płocku, po powrocie ze studiów. Była połowa lat osiemdziesiątych zeszłego wieku, św. Jan – jak wszyscy nazywali przyseminaryjny kościół i utworzoną przy nim parafię – żył pamięcią duszpasterskich dokonań ks. M. Paciuszkiewicza, M. Grzybowskiego, T. Króla, T. Łebkowskiego. Jednocześnie życie niosło nowe wyzwania, które akurat w tej parafii koncentrowały się wokół powstałych wtedy dwu instytucji: Instytutu Wyższej Kultury Religijnej / ks. T. Król, R. Jaworski/ oraz Klubu Inteligencji Katolickiej.