Anna z języka hebrajskiego oznacza „łaska”. Św. Anna jest patronką Bretanii, matek, kobiet rodzących, wdów i żeglarzy. Według protoewangelii Jakuba, Anna była matką Marii, a tym samym babcią Jezusa. Pochodziła z królewskiego rodu Dawida, tak jak jej mąż Joachim. Ich małżeństwo było przykładne, byli bardzo pobożnymi ludźmi, jednak długo nie mogli doczekać się potomka.
Po 20 latach małżeństwa i gorących modlitwach na świat przyszła ich córka - Maria (wspomnienie tego wydarzenia przypada 8 września), której narodzenie przepowiedział małżonkom anioł posłany przez Boga. Do końca życia Anna mieszkała wraz z mężem i córką w Nazarecie. Po śmierci została pochowana w dolinie Jozafata, w VIII wieku ciało św. Anny zostało przeniesione do Konstantynopola, a następnie do Francji.
Kult św. Anny rozpowszechnił się początkowo w Kościele wschodnim, od X wieku kult św. Anny oraz św. Joachima rozpowszechniono także w Kościele katolickim. W Kościele prawosławnym św. Anna wspominana jest trzykrotnie, w Kościele katolickim raz - 26 lipca.
Najstarsze przedstawienia św. Anny pochodzą z Faras (freski), z tego samego okresu - VIII wiek, pochodzi wizerunek św. Anny w jednym z rzymskich kościołów. W ikonografii przedstawiana jest najczęściej z Maryją jako małą dziewczynką lub jako św. Anna Samotrzeć, z Maryją i małym Jezusem.
W naszych zbiorach muzealnych posiadamy kilka takich przedstawień, najstarsze pochodzą z XVI wieku i są wytworem naszych rodzimych świątkarzy. Są to rzeźby z Dobrzykowa i z Miszewa Murowanego. W zbiorach znajduje się także z tego samego okresu kapliczka z Dzierzgowa, przedstawiająca św. Annę, Maryję i małego Jezusa. Na eskpozycji znajdziemy również przedstawienie św. Anny w malarstwie. Z XVI wieku pochodzi obraz szkoły florenckiej Madonna z Dzieciątkiem i św. Anną, a także obraz św. Anny Samotrzeciej z Różana.
Przy okazji święta naszych babć warto wspomnieć również tę najważniejszą dla chrześcijan babcię - św. Annę.
