Ojcze nasz. Zamyślenia nad 7 prośbami

Wprowadzenie

            Modlitwa „Ojcze nasz” jest sama w sobie wyznaniem wiary, dziękczynieniem, modlitwą uwielbienia, aktem posłuszeństwa wobec Boga, wyrazem dziecięcego zaufania, modlitwą błagalną, zaangażowanym naśladowaniem Chrystusa oraz współpracą z Nim w dziele, które Ojciec Mu zlecił. Ta modlitwa znajduje się w centrum relacji między Bogiem i ludzkością, dla odnowienia której Chrystus przyszedł na świat.

            Spotkanie Boga z człowiekiem wypływa z inicjatywy Stwórcy i Ojca. Jak czytamy w prologu Listu do Hebrajczyków: „Bóg wielokrotnie i na wiele sposobów” przemawiał do ludzi. Na koniec „przemówił do nas przez Syna”. Pragnął wejść w dialog z nami i pojednać nas ze sobą przez Jezusa Chrystusa i przez Niego  przekazać nam swe własne życie. Przez słowa i czyny, a przede wszystkim przez swoją śmierć i zmartwychwstanie Jezus uczynił z tych, którzy  w Niego uwierzyli, adoptowanych synów i córki Boga, Jego i w Nim naszego Ojca. Jezus jest tym, który prowadzi nas do Ojca.

            Wypowiadać w Duchu Świętym i prawdzie słowa modlitwy, której nauczył Boży Syn, zakłada całą drogę wiary, która w Chrystusie prowadzi nas do stania się dziećmi Bożymi. Odmawiając tę modlitwę poznajemy Boży plan zbawienia, podejmujemy Bożą inicjatywę dialogu, wierzymy mocniej w zbawcze dzieło Chrystusa przez które zbawił świat a nas wyniósł do godności Bożych synów i córek.

            Modlić się z pełną świadomością tymi słowami znaczy także odwracać się od grzechu i stawać się uczniami słuchającymi Bożych słów i jednającymi się z Bogiem dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Jego Syna, mieć udział w Jego śmierci, aby zmartwychwstać z Nim w nowym życiu dzieci Bożych. Idziemy zawsze tą drogą, gdy w sprawowaniu Eucharystii uczestniczymy w życiu Bożym karmiąc się Ciałem i Krwią Chrystusa.

cdn.