6 VIII 2019 Przemienienie Pańskie

W pełni lata, gdy słońce często przypieka, a ludzie zakładają okulary przeciwsłoneczne, Kościół świętuje Przemienienie Pańskie, misterium, o którym piszą jedynie trzej ewangeliści: Mateusz, Marek i Łukasz. Jak wspomina pierwszy z nich (17,1-21), Jezus zabrał ich trzech na górę wysoką (najprawdopodobniej na górę Tabor licząca ok 500 i przemienił się przed nimi.) „Jego twarz zajaśniała jak słonce. Jego ubranie stało się białe jak światło”;

Z dziejów święta

Święto Przemienienia Pańskiego sięga bez wątpienia dedykacji świątyni na Górze Tabor (6 sierpnia). Celebrowane za Wschodzie juz w końcu VI w. , pojawiło się na Zachodzie w połowie IX w. niemal równocześnie: w Neapolu, Hiszpanii i w księstwach germańskich.
We Francji znane jest w X w. w klasztorze Cluny, a następnie we wszystkich kluniackich klasztorach Europy. One też stały się szerzycielami tego święta w europejskich diecezjach. Celebrowane w Katedrze św. Piotra w Rzymie (XII w.) Zostało wprowadzone do kalendarza Kościoła Rzymskiego przez papieża Kaliksta III w 1457 r., jako dziękczynienie za zwycięstwo nad Turkami pod Belgradem (6 VIII 1456).
W aktualnym Mszale Rzymskim jest dniem wspominającym Przemienienie Pańskie i jednocześnie jako święto obchodzone czterdzieści dni przed świętem Podwyższenia Krzyża świętego. Przez nie Chrystus pragnął wzmocnić serca apostołów przed skandalem krzyża, na którym miął umrzeć w Wieli Piątek (prefacja).
W związku z zainteresowaniem chrześcijan zachodnich liturgią i duchowością wschodnią, podniesiono rangę misterium Przemienienia nadano jej bardziej uroczysty charakter. Przed Jubileuszem 2000 r. patriarcha prawosławny Konstantynopola sugerował Janowi Pawłowi II wprowadzenie dnia postu przed tym obchodem.
Tak jak trzej wybrani apostołowie: Piotr Jakub i Jan byli kompletnie zaskoczeni tym zjawiskiem i nie wiedzieli co powiedzieć, podobnie jak teologowie i egzegeci. Przeważa jednak zdanie, że zgodnie komentarzami Ojców Kościoła i liturgią, należy przyjąć czas określony i jego znaczenie przez ewangelistów.
Marek (9,2-10) podkreśla charakter misterium tego wydarzenia i opisuje je jako epifanię Syna Bożego wobec uczniów. Mateusz (17.1-9) podkreśla charakter chrystologiczny, w którym Jezus mówi do uczniów przygnębionych I zaskoczonych: „Wstańcie!. Nie bójcie sie!”. Podczas gdy Łukasz (9,28-36) wiążę je zarówno z relacją z Ojcem i z męką, którą ma przejść, dlatego ukazuje postaci Mojżesza i Eliasza.
Podobnie jak Piotr, który nie wie co mówi wobec tego ukazanie się Pana, tak i dzisiejsi chrześcijanie czują sie zakłopotani.
Często Przemienienie się Pana wiąże się c chrztem Jezusa w Jordanie,. W tym wypadku, jak i dzisiejszym obchodzie, słyszymy głos Ojca: On jest moim Synem umiłowanym, którego sobie upodobałem. Jego słuchajcie”. Słusznie obchodzimy święto Przemienienia Pańskiego rozważając później Jego mękę i śmierć. Myślmy wówczas o sobie: my także będziemy przemienieni, bo na cierpieniu i śmierci ciała nie kończy się życie.