29 VIII Świętych Marty, Marii i Łazarza

O Marcie, Marii i Łazarzu mieszkających w Betanii nieopodal Jerozolimy informują przede wszystkim Ewangelie  św. Łukasza i św. Jana. Dają one jednoznacznie do zrozumienia, że Pan Jezus był z tym rodzeństwem wyjątkowo zaprzyjaźniony i niejednokrotnie przyjmowany w ich domu.

Marta (w języku aramejskim „pani domu”) ukazana jest jako ta, która stara się jak najlepiej ugościć Pana. Dlatego też patronuje m.in.: gospodyniom domowym, właścicielom hoteli czy osobom zajmującym się sprzątaniem. Sztuka często prezentuje ją np. z kluczami od domostwa.

Maria („piękna kobieta”) przedstawiona jest w Nowym Testamencie jako ta, która „wybrała najlepszą cząstkę” wsłuchując się w słowa Chrystusa, chłonąc je. Ikonografia ukazuje ją zazwyczaj siedzącą u stóp Chrystusa.

Łazarz („ten, któremu Bóg pomaga”) jest najbardziej znaną postacią spośród tego grona. To właśnie jemu Jezus przywraca życie, wskrzeszając go z martwych. Sztuka przedstawia go m.in. jako wychodzącego z grobu. Jest patronem m.in. żebraków, grabarzy oraz rzeźników. Od jego zlatynizowanego imienia (Lasarus)wywodzi się rzadko dziś używane słowo „lazaret”, oznaczające szpital wojskowy na froncie.

Wokół tych postaci powstało wiele legend, podań i tradycji. Jedna z nich głosi, że Marta i Maria znalazły się w gronie kobiet, które niosły wonności do grobu Pańskiego. Wraz z bratem miały zostać wygnane z Ziemi Świętej, a potem razem głosić Dobrą Nowinę w wielu miejscach poza jej granicami. Według innego przekazu Łazarz miał być biskupem na Cyprze. Istnieje również podanie, że rodzeństwo to umieszczono na statku bez steru. Przemierzając wody Morza Śródziemnego, miał on dopłynąć do Marsylii, gdzie Łazarz został później biskupem.

Liturgia podkreśla przyjaźń łączącą rodzeństwo z Betanii z Jezusem. Ewangelia potwierdza, że Jezus bardzo kochał Martę, Marię i Łazarza. Od Łukasza i Jana dowiadujemy się, że temperamenty rodzeństwa były różne. Natomiast przyjmowali Jezusa z radością w ich domu. Byli wdzięczni za miłość, którą ich Jezus darzył. Obchód ku czci tych postaci jest okazją do docenienia roli przyjaźni, gościnności, serdeczności, oraz relacji rodzinnych, które pomagają w przylgnięciu do Jezusa.