26 VII Świętej Babci Anny
O świętej Annie, matce Najświętszej Maryi Panny, mówią apokryfy: Protoewangelia Jakuba, Ewangelia Pseudo – Mateusza i inne. Według nich Anna miała urodzić się w Betlejem w rodzinie kapłańskiej. Rodzina przeniosła się do Jerozolimy. Mężem Anny był św. Joachim.
Kult Anny, matki Maryi powstał w Jerozolimie. W starożytności pisano ku jej czci hymny, ojcowie Kościoła głosili homilie. Na Wschodzie czczono ją szczególnie na dworze cesarskim. Justynian Wielki wzniósł w Konstantynopolu kościół pod jej wezwaniem (550 r.)
Na Zachodzie ślady kultu św. Anny spotyka się na przełomie VIII i IX wieku. Kult rozpowszechnia się w XIII i XIV w. (zwłaszcza w zakonie bernardynów i dzięki niemu), w połączeniu z kultem niepokalanego poczęcia NMP. W tym też okresie umieszczono jej święto w Mszale Rzymskim (1474). Usunięte przez Piusa V (1570), zostało przywrócone w 1584 r. (Grzegorz XIII). Od 1969 r. czci się ją łącznie ze św. Joachimem.
W Polsce znaki szybko rozwijającego się kultu św. Anny wystepują pod koniec XIV w. W diecezji płockiej w XV w. notuje się już 12 kościołów pod jej wezwaniem. Podobnie jest w innych diecezjach.
Imię Anna nosiły córki rodów królewskich i magnackich (Anna Jagiellonka, księżne mazowieckie: Anna i Anna Danuta, Anna Radziwiłłówna). Szczególnym miejscem czci św. Patronki dnia jest Góra Świętej Anny k. Opola.
Znane w zachodniej Europie Bractwa św. Anny rozwijały się w Polsce przede wszystkim w XVI w. za panowania Stefana Batorego i Anny Jagiellonki. Miały one cel religijno-społeczny.
(Korzystałem z Enc. Kat. I, col. 624-626).
W tradycji czczona ją jako matkę Maryi i Babcię Chrystusa Pana. Pod tymi tytułami Kościół ukazuje Annę jako opiekunkę i możną orędowniczkę u swego Wnuka. Święta Anna dyskretnie i pokornie pełni swoją posługę wobec Kościoła, ponieważ jest matką Matki Kościoła. Uczy go otwartości na świat, dla którego ma On być znakiem miłości Boga zapraszającego każdego człowieka i każdy naród do wejścia w Boży plan zbawienia, plan zjednoczenia w Chrystusie wszystkich ludzi. Ewangelia jest zarówno dla Żydów, jak i pogan: „Dlatego przyjmujcie siebie nawzajem, jak i Chrystus przyjął was na chwałę Boga” (Rz 15,7). Wierni, uczy Apostoł, powinni z cierpliwością uczyć się otwartości i wzajemnego przyjmowania, choć każdy z członków Kościoła ma inną osobowość i jest człowiekiem z inną wrażliwością. Podobnie jak w rodzinie, tak i we wspólnocie Kościoła, różnice nie powinny być postrzegane jako źródła podziałów lecz jako duchowe bogactwo i uzupełnianie się. Kościół powinien stać się szkołą pokory, spolegliwości i jedności: „ Proszę Cię nie tylko za nimi (apostołami), lecz także za tymi, którzy uwierzą we Mnie dzięki ich nauczaniu, aby wszyscy byli jedno” (J 17,20).
Św. Anna wzywa wierzących do modlitwy nie tylko w dzień poświęcony jej czci. Wzywa do trwania w celebracji Przymierza zawartego we Krwi Chrystusa i sprawowanego nieustannie w każdej Mszy świętej.
Modlić się, to wejść w osobistą relację z Bogiem: słuchać i odpowiadać Bogu, wejść w intymną wymianę miłości, odnaleźć siebie samego w milczeniu przed Bogiem. Modlitwa jest pokarmem dającym wzrost wiary.
Jezus jest Panem, którego winniśmy wyznać w sercach jako jedynie Świętego i Najwyższego (por. Modl. Pańska).
Kościół ma obowiązek głosić Ewangelię Pana całemu światu. Misyjność należy do jego natury. Szczególny związek św. Anny z Synem Maryi niech będzie dla każdego z nas i całego Kościoła wsparciem w wierze i umocnieniem w dawaniu świadectwa bezwarunkowej miłości Boga.
