Bp Piotr Libera przytoczył przysłowie łacińskie „Repentina mors sacerdotum sors” – „Nagła śmierć bywa losem kapłana”. Przypomniał, że ks. prof. Ireneusz Mroczkowski prowadził „ciekawe i inspirujące” spotkania Rady Społecznej przy Biskupie Płockim, był ofiarnym przewodnikiem nocnych pielgrzymek ze Skępego do Obór, gdzie znajdują się sanktuaria maryjne: „Niech Maryja będzie mu oparciem, uprosi oglądanie Bożego oblicza w niebie” – życzył śp. księdzu profesorowi bp Libera.
Zauważył także, że ludzie świeccy podkreślali, iż ks. Mroczkowski nie wahał się okazywać szacunku kobietom, choćby przez pocałunek dłoni, był otwarty na potrzeby ludzi potrzebujących, a gdy rozszalała się epidemia koronawirusa, zadzwonił do kapelana szpitala w Ciechanowie i zadeklarował posługę przy osobach zakażonych.
Kazanie podczas Mszy św. wygłosił ks. prał. dr Marek Jarosz, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku. Podkreślił, że ks. prof. Ireneusz Mroczkowski „opanował trudną sztukę odnajdywania Jezusa w drugim człowieku”. Był bardzo związany z domem rodzinnym we wsi Gardziołki w parafii Rzewnie (diecezja łomżyńska). To było jego Soplicowo, tam nauczył się miłości do przyrody i podziwu dla dzieła stworzenia.
„Jego młodość przypadła na trudne czasy. Widział jak ścierały się dwa światy: ideologia i wiara. Był nieustannym poszukiwaczem nowych, nie odkrytych dróg: liczne zainteresowania, zaangażowanie w wiele spraw na polu naukowym, duszpasterskim, społecznym; praca na kilku uczelniach, aktywna działalność w stowarzyszeniach, fundacjach, zaangażowanie na rzecz miasta. Był przy tym człowiekiem wrażliwym, czułym, zdolnym do głębokich wzruszeń” – powiedział psycholog.
Ks. Mroczkowski wielu osobom niósł pomoc duchową i materialną, był wrażliwy na biedę. Z przejęciem i oddaniem opiekował się chorymi i starszymi kapłanami. Z racji choroby nie było mu obce cierpienie i niepewność jutra. Co roku prowadził rekolekcje dla osób chorych onkologicznie, ludzi w depresji, samotnych. Mimo choroby zawsze był niezmiernie aktywny.
„Jego życie wyznaczało kilka miejsc na mapie Płocka: seminarium, kościół św. Jana, katedra, kaplica Miłosierdzia. Przez całe swe kapłańskie życie mieszkał w seminarium. On je kochał i nie umiał bez niego żyć. On je recenzował, ale i wspierał. W niektórych sprawach miał osobne zdanie, ale zawsze szukał kompromisu, podejmował dialog z tymi, których inni uznali za straconych i zbyt dalekich. Bronił tych, którzy dla wielu byli nie do obrony. Miał inne zdanie, bo ciągle wierzył w poprawę człowieka i liczył na jego zmianę. Chciał budować wspólnotę” – uważał kaznodzieja.
W czasie Mszy św. odczytano listy kondolencyjne, przesłane przez prymasa Polski abp. Wojciecha Polaka i ks. prof. dr hab. Stanisława Dziekońskiego, rektora UKSW w Warszawie. Świadectwo o Zmarłym wygłosił ks. prof. dr hab. Romuald Jaworski z UKSW, jego kolega kursowy z seminarium i były wieloletni współpracownik.
Po liturgii w bazylice katedralnej trumna z ciałem ks. prof. Mroczkowskiego została przewieziona na cmentarz zabytkowy w Alejach Kobylińskiego. Został pochowany w mogile księży.
W ostatnie drodze śp. ks. Mroczkowskiego uczestniczyło wielu wiernych z Płocka i okolic, około 200 księży, przedstawiciele uczelni, z którymi był związany, stowarzyszeń i organizacji, w których działał (w tym Polskiego Towarzystwa Familiologicznego), wierni z parafii Rzewnie w diecezji łomżyńskiej, z której pochodził.
Na Mszy św. byli też obecni duchowni płockich Kościołów chrześcijańskich: biskup naczelny Kościoła Starokatolickiego Mariawitów Marek M. Babi, proboszcz parafii ewangelickiej ks. Szymon Czembor i proboszcz parafii prawosławnej ks. Eliasz Tarasiewicz.
Uroczystą oprawą muzyczną Mszy św. zapewnił Chór Pueri et Puellae Cantores, pod dyrekcją Anny i Wiktora Bramskich.
Ks. prał. prof. dr hab. Ireneusz Mroczkowski urodził się 24 grudnia 1949 r. w Makowie Mazowieckim, pochodził z parafii Rzewnie (obecnie diecezja łomżyńska). Ukończył Niższe Seminarium Duchowne i Wyższe Seminarium Duchowne w Płocku (1974). W trakcie studiów seminaryjnych został wcielony do wojska w ramach 54. Batalionu Ratownictwa Terenowego w Bartoszycach, czyli tzw. jednostki kleryckiej. Święcenia kapłańskie przyjął 16 czerwca 1974 r. w Makowie Mazowieckim, z rąk bp. Bogdana Sikorskiego. Był wikariuszem w Rypinie i Płońsku.
Studiował w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1977-1980), a potem w Akademii Alfonsjańskiej Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego w Rzymie (1980-1984), które to studia zwieńczył doktoratem, praca doktorska nosiła tytuł „La dimensione etico-teologica dei diritti dell’uomo”. Habilitował się w KUL-u w roku 1994 na podstawie rozprawy „Osoba i cielesność. Moralne aspekty teologii ciała”. W 2001 r. uzyskał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych, książka profesorska pt. „Zło i grzech. Studium filozoficzno-teologiczne”.
Po powrocie z Rzymu ks. Mroczkowski rozpoczął pracę w Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku, był m.in. wykładowcą teologii moralnej, katolickiej nauki społecznej i etyki. Wykładał także w Soborowym Studium Teologiczno-Pastoralnym Diecezji Płockiej (sekcja katolików świeckich) oraz Kolegium Teologicznym Diecezji Płockiej. W roku 1985 został zaangażowany jako asystent w Sekcji Teologii Moralnej KUL w Lublinie, gdzie pracował 17 lat. W latach 1997-2002 pełnił na KUL funkcję kierownika Katedry Teologii Moralnej Ogólnej.
Od roku 1984 prowadził wykłady kursoryczne w filii Akademii Teologii Katolickiej w Płocku, która w roku 1999 została przemianowana na filę UKSW. Od 1 października 2002 r. pracował w USKW w Warszawie na Wydziale Teologicznym. Podejmowana przez niego problematyka badawcza, to: teologia rodziny, gender, nowy feminizm, biologiczne, psychiczne i duchowe wymiary macierzyństwa i ojcostwa, sumienie i prawo natury. W 2010 r. został przeniesiony do Katedry Antropologii i Bioetyki na Wydziale Nauk o Rodzinie, który miał wówczas siedzibę w Łomiankach. Pracował w UKSW do 30 września 2018 r. Był także wykładowcą w Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku (1995-2000), Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku (1999-2005), Państwowej Uczelni Zawodowej im. Ignacego Mościckiego w Ciechanowie (od 2018).
Ks. Mroczkowski jest autorem około 300 publikacji w polskich i zagranicznych czasopismach filozoficzno-teologicznych, w tym 13 monografii i 5 książek pod redakcją. Wypromował 4 doktorów i 156 magistrów. Był recenzentem w wielu przewodach profesorskich, habilitacyjnych i doktorskich na różnych uczelniach w Polsce.
W ramach posługi w diecezji płockiej był asystentem kościelnym Klubu Inteligencji Katolickiej w Płocku (1987-1999). Pełnił funkcję redaktora naczelnego „Studiów Płockich” (1997-2012), rektora WSD w Płocku przez dwie 3-letnie kadencje (1999-2005), członka Rady ds. Ekonomicznych Diecezji Płockiej (1999). Pełnił także funkcję opiekuna duchowego wdów i dziewic konsekrowanych (2007-2018), przewodniczącego Komisji ds. małżeństwa i rodziny 43. Synodu Diecezji Płockiej (2012-2015), przewodniczącego Rady Społecznej przy Biskupie Płockim (2015). Przez kilka lat prowadził nocne pielgrzymki z sanktuarium maryjnego w Skępem do sanktuarium w Oborach. Był autorem bloga na stronie internetowej diecezji płockiej.
Był członkiem Komisji Głównej II Synodu Plenarnego w Polsce (1991-1999), członkiem Komisji do Spraw Dialogu między Kościołem Rzymskokatolickim i Kościołem Starokatolickim Mariawitów (1997-2011), a także członkiem Konferencji Rektorów Seminariów Duchownych w Polsce (1999-2005). W roku 2006 został pierwszym przewodniczącym Stowarzyszenia Teologów Moralistów w Polsce, pełnił tę funkcję przez kilka kadencji. Aktywnie działał w wielu stowarzyszeniach świeckich i kościelnych. Od roku 2013 przewodniczył Sekcji Dialogu Towarzystwa Naukowego Płockiego, był też członkiem zarządu Stowarzyszenia „Synagoga Płocka” (od 2006).
Ks. Mroczkowski był kanonikiem honorowym Kapituły Katedralnej Płockiej (1996) i kapelanem Ojca Świętego (prałatem -1997). W 2007 r. został odznaczony Wielkim Orderem św. Zygmunta. Otrzymał też Złoty Krzyż Zasługi (2004) i Medal Komisji Edukacji Narodowej (2009). W 2017 r. otrzymał od studentów tytuł Belfra Roku dla najlepszego wykładowcy na Wydziale Studiów nad Rodziną UKSW. W tym samym roku przyznano mu też tytuł „Super Płocczanina” za całokształt działalności.
Od kilkunastu lat zmagał się z chorobą nowotworową. Zmarł nagle 17 sierpnia 2020 r. w domu rodzinnym w Gardziołkach (Borutach). Miał niespełna 71 lat.
