Słowo – na rozpoczęcie Eucharystii z okazji Jubileuszu 940- lecia Kościoła Płockiego i Zamknięcia 43 Synodu – Katedra 5 grudnia 2015 r.
Bądź pozdrowiona „Bogurodzico, Dziewico, Bogiem sławiena Maryjo!” na Płockim Wzgórzu Tumskim! Bądź pozdrowiona „z dawna Polski Królowo” w naszej, a właściwie Twojej Bazylice Katedralnej, bo przecież od początku, od Biskupa Aleksandra z Malonne i księcia Bolesława Krzywoustego, nosi ona szczytne imię Twojego Wniebowzięcia! Bądź pozdrowiona „Królowo równin Mazowsza” w tym wzniosłym Dniu Jubileuszu Dziewięćset-czterdziestolecia naszego Kościoła i zamknięcia 43. Synodu Diecezjalnego! Jakże nie cieszyć się, „Jasnogórska Pani, coś naszą Hetmanką i Najlepszą Matką”, że dokonujemy tego aktu pod Twoim czułym, matczynym spojrzeniem; że pod Twoim przewodem Hodegetrio – Wskazująca Drogę wyruszamy w drogę odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych w Roku Tysiąc Pięćdziesięciolecia Chrztu Polski! Bądź pozdrowiona, „Pełna łaski”!
Najdostojniejszy Księże Prymasie Wojciechu, Arcybiskupie Metropolito Gnieźnieński!
Pozdrowiwszy Niestrudzoną Pątniczkę, przemierzającą w tych dniach i miesiącach „równiny Mazowsza”, witam teraz bardzo serdecznie także Ciebie w naszej prastarej katedrze, pośród naszego Prezbiterium, w gronie Ojców i Matek 43. Synodu Płockiego. Opatrznościowo się składa, tak, opatrznościowo, że już za kilka miesięcy będziemy wspominać osiemsetlecie pierwszego udokumentowanego Synodu Płockiego, który w 1216 roku, zapewne wiosną, zwołał biskup płocki Gedko I. Nasi praojcowie odbywali ten synod niedługo po zamknięciu IV Soboru Laterańskiego, w obecności Twojego poprzednika na stolicy gnieźnieńskiej metropolity Henryka Kietlicza, ojca tamtego soboru i legata papieskiego.
Tak to historia, pisana palcem Bożej Opatrzności, zatacza dzisiaj w Płocku wymowne koło, a Twoja obecność, Najdostojniejszy Księże Prymasie, uwydatnia fakt wielorakich związków naszego Wzgórza Tumskiego z Wzgórzem Wojciechowym w Gnieźnie, które już niedługo będzie głównym miejscem kościelnych i państwowych obchodów Jubileuszu Chrztu Polski. Całym sercem podpisujemy się, Drogi Księże Prymasie, pod Twoimi słowami, że w obchodach tych chodzi głównie o to, „abyśmy [cytuję] sami nie podcinali nigdy tych korzeni, z których wyrastamy, abyśmy pamiętali – jak to obrazowo mówił święty Jan Paweł II w Gnieźnie – że choć historię Europy, a także i Polski, można porównać jakby do wielkiej rzeki, która posiada liczne dopływy, bo w ciągu wieków tworzyło ją wiele tradycji i kultur, to jednak ten najgłębszy nurt jedności przyniosło nam chrześcijaństwo ze swoim rozumieniem człowieka i wkładem w rozwój dziejów ludów i narodów”.
Ekscelencjo, Najdostojniejszy Księże Biskupie Romanie,
Czcigodni Księża, Osoby Konsekrowane, Katolicy Świeccy, w szczególności zaś Ojcowie i Matki 43. Synodu Płockiego,
[Wielce Szanowni Przedstawiciele Władz Państwowych, Samorządowych Oświatowych i placówek kulturalnych,]
Drodzy Radiosłuchacze Katolickiego Radia Diecezji Płockiej,
- zamykamy oto rok Jubileuszu 940-lecia, tak wspaniale naznaczony Nawiedzeniem naszej Diecezji przez Maryję w Jej Jasnogórskim Wizerunku. Obaj - Drogi Księże Biskupie - jesteśmy świadkami, jak dobre i obfite są owoce tego Nawiedzenia! Dziękuję Wam, Drodzy Kapłani, instytucje samorządowe, służby i redakcje za wielki trud, związany z ich zbieraniem i dokumentowaniem!
A jakże nie wspomnieć przy tej sposobności o dojrzałym skupieniu, z którym młodzi Mazowszanie przyjmowali znaki Światowych Dni Młodzieży?! O wyniesieniu na ołtarze pierwszej błogosławionej z naszej Diecezji – Błogosławionej Matki Klary Szczęsnej z lubowidzkich Cieszek. O restauracji Kapituły św. Michała, sięgającej czasów świętego średniowiecza?! O ustanowieniu Kolegiaty w Płocku?! O odzyskaniu bezcennego, dwunastowiecznego Pontyfikału?!
Nie chcemy jednak tylko nostalgicznie powracać do przeszłości. To właśnie dlatego, pięć lat temu, myśląc o naszym Jubileuszu, rozpoczynaliśmy przygotowania do 43. Synodu Diecezjalnego. Niech dzisiejsza promulgacja jego postanowień oraz dostojna i bogata w treści Księga Synodalna stanie się natchnieniem, aby na nowo odkrywać bogactwo wiary; aby osobiście i publicznie ją wyznawać; aby stawać się Kościołem miłosierdzia, wrażliwości i troski o ubogich; aby mieć odwagę bycia innymi w dzisiejszej Europie; innymi, tj. zakorzenionymi w wierze Chrystusowej nowoczesnymi przedsiębiorcami i gospodarzami, zdecydowanymi obrońcami rodziny, promotorami mądrej, głębokiej kultury.
Jeszcze raz serdecznie witając i pozdrawiając wszystkich, proszę Księdza Arcybiskupa o przewodniczenie tej Jubileuszowej Eucharystii i o zobowiązujące dla nas słowo – słowo Prymasa Polski.