Homilia Kucice - poświęcenie odnowionej świątyni parafialnej – 2 grudnia 2018 r.

Przybądź, Duchu Święty,

Spuść z niebiosów wzięty

Światła Twego strumień

Przyjdź, Ojcze ubogich,

Dawco darów mnogich,

Przyjdź Światłości sumień!

Czcigodny Księże Proboszczu Tadeuszu! Drodzy kapłani!

Kochani mieszkańcy parafii p.w.św. Michała Archanioła w Kucicach! Mili i szanowni Goście! Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!

Witam was serdecznie i pozdrawiam:

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

W tę dzisiejszą, pierwszą niedzielę Adwentu, rozpoczynamy nowy rok liturgiczny, którego hasłem są słowa: "W mocy Bożego Ducha". Wciąż trwamy w naszym zamyśleniu nad Trzecią Osobą Trójcy Przenajświętszej - Tym, który zesłany z niebiosówma nas prowadzić po ścieżkach naszego życia ku szczęśliwej wieczności. W to wędrowanie przez kolejny już rok z Parakletem, czyli Pocieszycielem - wchodzimy właśnie tutaj: w tym pięknie odnowionym kościele w Kucicach, który dzisiaj zostanie na nowo poświęcony.

Kochani moi!Musze przyznać, że z ogromnym podziwem patrzę na wielkie dzieło, jakiego udało się dokonać waszej wspólnocie parafialnej z księdzem proboszczem Tadeuszem na czele. Mój podziw jest tym większy, że jako Biskup tej diecezji jestem świadom, iż stanowicie stosunkowo niewielką wspólnotę parafialną, a wasz Proboszcz ma na głowie dwie świątynie. W takiej sytuacji tylko wielkie serca ludzi tej ziemi, wielkie zaangażowanie i ogromna ofiarność mogły sprawić, że udało się dokonać tak wspaniałego dzieła. W czasach, gdy w wielu krajach Zachodu zamyka się świątynie, sprzedaje, zamienia na kluby, siłownie czy kawiarnie - chrześcijanie z Kucic oddają Panu Bogu pięknie odnowiony zabytkowy kościół. To jest naprawdę coś niezwykłego.

Księże Tadeuszu!Pozwól, że już teraz na twoje ręce i tobie samemu i całej wspólnocie parafialnej szczerze pogratuluję i podziękuję za tę pięknie odrestaurowaną świątynię! Naprawdę dokonaliście wspólnie rzeczy wielkiej! I jestem przekonany, że cieszyć się tym kościołem będą nie tylko kolejne pokolenia mieszkańców tej parafii, ale przede wszystkim TEN, dla którego całe to dzieło zostało dokonane - Bóg w Trójcy Świętej Jedyny. Bo przecież kościół, świątynia to wyjątkowe miejsce, o które troszczymy się nie dla siebie samych, ale właśnie dla Niego - dla naszego Pana i Zbawiciela.

Siostry i Bracia!W tym miejscu może pojawić się w naszych sercach pytanie: jakże to możliwe, aby Wszechmocny i Potężny Pan - Ten, który jest Ojcem ubogich, Dawcą darów mnogich i Światłością sumień, dał się zamknąć w murach najpiękniejszej nawet świątyni?

Rzeczywiście, żadne miejsce na ziemi nie jest w stanie objąć Boga. Ale przecież do budowania świątyń i troski o nie zachęca nas świadomość, że ten nieskończenie wielki i nieogarniony Bóg zechciał związać się w sposób szczególny ze swoim ludem, z jego historią. To On w pełni czasu stać się ma „Emmanuelem” – „Bogiem z nami”i Bogiem pośród nas.

W pierwszą niedzielę Adwentu rozpoczynamy nasze wspólne oczekiwanie na tę najważniejszą w dziejach chwilę, kiedy Wszechmocny przyoblecze się w ludzkie ciało i zamieszka pośród swego ludu. Chcemy się na to wydarzenie dobrze przygotować, dlatego z taką uwagą wsłuchujemy się w słowa Jezusa, który woła dziś do nas z kart Ewangelii:

"Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi. Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym".

Siostry i Bracia! Wierzymy głęboko, że zanim nadejdzie to ostateczne spotkanie z Jezusem, juz dzisiaj możemy stawać przed Jego obliczem w murach tego pięknie odnowionego Bożego Domu. Odkąd bowiem Odwieczne„Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami”(J 1,14), mamy prawo i obowiązek troszczyć się o świątynie, jako szczególne miejsca spotkania z Przedwiecznym. Trzeba nam jednak pamiętać, że budynki, które wznoszą ludzie, nawet te najpiękniejsze, same w sobie są zimne i martwe, jeśli nie są wypełnione duchem i życiem. Aby stały się żywe, do budowy materialnej musi dojść duchowa konstrukcja. Obie muszą iść ze sobą w parze.

Zaledwie kilka dni temu wraz z całym polskim episkopatem dane mi było przeżywać rekolekcje na Jasnej Górze. Rekolekcjonista, franciszkanin, ojciec Ernest Siekierka podczas pierwszej konferencji, wprowadzającej w klimat rekolekcyjny – wzywał nas, abyśmy podjęli wysiłek remontu "domu naszej wiary". Tak! Domu naszej wiary!

Kochani moi!Myślę, że te słowa to zadanie dla każdego z nas. I dla mnie jako Biskupa i dla waszego Proboszcza i dla was, którzy w swoim życiu chcecie iść za Jezusem. Jak już powiedziałem dokonaliście wielkiej rzeczy odnawiając tę świątynie materialną, ale naszym zadaniem jest także troska o te świątynie, którymi jesteśmy my sami.

Niech zatem czas Adwentu, który rozpoczynamy będzie czasem troski o swoje serce: o dom naszej wiary. Niech będzie to czas pracy nad sobą, czas pojednania z Bogiem i z drugim człowiekiem!

Zgodnie z hasłem rozpoczynającego się roku liturgicznego i zgodnie ze słowami Apostoła Pawła, które dzisiaj słyszeliśmy: W Mocy Bożego Ducha w sprawie sposobu postępowania i podobania się Bogu stawajmy się coraz doskonalszymi!(por. 1 Tes 4,2)

Amen.