Homilia Inauguracja roku akademickiego WSD – 10 X 2017 r.

Ekscelencjo, drogi Księże Biskupie Dawidzie, pasterzu Kościoła Chrystusowego na dalekiej Islandii;

Ekscelencjo, drogi Księże Biskupie Mirosławie, wspierający mnie w posłudze apostolskiej w Kościele Płockim;

Magnificencjo Księże Rektorze;

Czcigodni Księża Moderatorzy i Profesorowie;

Drodzy Alumni, Wielebne Siostry Zakonne;

[Szanowni Państwo Parlamentarzyści] Szanowny Panie Prezydencie; Mili Goście, którzy zaszczyciliście swoją obecnością nasze Płockie Seminarium w dniu inauguracji kolejnego roku akademickiego;

Siostry i Bracia!

Trudno byłoby zapewne znaleźć wśród nas osobę, która nie słyszała historii Marii i Marty - dwóch sióstr Łazarza, do których domu zawitał Nauczyciel z Nazaretu. To spotkanie pokazuje, jak różne postawy wobec Jezusa mogą przyjmować ludzie.

Z jednej strony jest Marta, która "uwijała się wokół rozmaitych potrzeb". Św. Łukasz Ewangelista wyraża jej zachowanie słowem, które można przetłumaczyć następująco: "była rozproszona" (gr. periespato) - rozproszona wokół swoich zajęć, swoich spraw, swoich problemów. Akcent pada tutaj na jej całkowite pochłonięcie pracą, która stała się dla niej sprawą nadrzędną - najważniejszą.

Z drugiej strony pojawia się Maria, która "siadła u stóp Pana i wsłuchiwała się w Jego słowa". Taka postawa ma w Biblii symboliczne znaczenie i wyraża postawę ucznia. Jezus mówiąc o "najlepszej cząstce" (łac. unum necessarium), nie gani Marty za to, że przygotowywała posiłek, ale wzywa do tego, aby w chaosie codziennych spraw zawsze zachować umiejętność dostrzegania tego, co naprawdę jest w życiu ważne - słuchania spraw nieskończonych.

Nie chodzi więc o podkreślenie wyższości kontemplacji nad działaniem, ale o potrzebę przyjęcia pewnej zasadniczej postawy, która musi być obecna w każdym stanie życia i w każdej sytuacji: postawy wsłuchiwania się sercem w Boże słowo.

Umiłowani! Przyjąć wobec Jezusa i Jego słowa postawę ucznia - oto pierwsze zadanie, które staje przed każdym z nas. I nie ważne, czy ktoś jest klerykiem pierwszego roku, profesorem z wieloletnim stażem, czy biskupem - każdy z nas jest wezwany, aby być - a raczej stawać się nieustannie - uczniem Jezusa. Albo chrześcijanin jest uczniem, albo w ogóle nie jest chrześcijaninem.

Bez wątpienia do takiej właśnie postawy kształtowane są serca seminarzystów przygotowujących się do kapłaństwa.

Nie da się przecież nauczać innych i prowadzić ich drogą Ewangelii, jeśli samemu tą drogą się nie idzie, wsłuchując się jednocześnie w głos Zbawiciela, Boskiego Mistrza.

Po przyjęciu sakramentu święceń, w ramach permanentnej formacji kapłańskiej, każdy prezbiter winien nadal rozwijać w sobie postawę Chrystusowego ucznia "zasłuchanego w słowo Pana".

Moi drodzy! Pracując nad sobą i kształtując własne sumienia, nie zapominamy o tym, że - niczym prorok Jonasz do mieszkańców Niniwy - my także zostaliśmy posłani do świata, aby wzywać do nawrócenia i dzielić się darem Ewangelii. Jako posłani przez Pana, jako ludzie z misją - podejmujemy wiele zadań, które mają na celu przybliżać współczesnych ludzi do Jezusa i pozwolić im zasłuchać się w słowo Pana.

W naszej diecezji, jedną z najbardziej aktualnych form wyjścia do świata, jest decyzja o powrocie Szkół Katolickich do Płocka. Droga do realizacji tego projektu nie była prosta, ale zainteresowanie, jakim cieszą się nasze szkoły, dowodzi, że warto było podjąć ten wysiłek. Cieszymy się wszyscy, że dzięki Szkołom Katolickim mamy realny wpływ na wychowanie dzieci i młodzieży w duchu Dobrej Nowiny: miłości Boga i drugiego człowieka.

Zaledwie kilka miesięcy temu¹ Papież Franciszek, zwracając się do uczestników sesji plenarnej Kongregacji Wychowania Katolickiego mówił: „Katolickie szkoły i uczelnie dają wielki wkład w misję Kościoła, gdy przez dialog, z nadzieją służą wzrastaniu tego, co ludzkie”.

Ojciec Święty wskazał wówczas na potrzebę uczłowieczenia edukacji, tak bardzo aktualną w dobie skrajnego indywidualizmu, który zubaża nasze człowieczeństwo i wyjaławia kulturowo współczesny świat. Podkreślał także konieczność rozwijania kultury dialogu oraz patrzenia w przyszłość z nadzieją i dostrzegania tego, co wokół nas jest pozytywne, dobre i wartościowe.

W duchu tych słów chcemy realizować zadania edukacyjne i wychowawcze zarówno w Wyższym Seminarium Duchownym, jak i w Szkołach Katolickich, które sąsiadują z naszą płocką, prastarą Alma Mater.

Potrzeba elementu ludzkiego w edukacji, potrzeba kultura dialogu i potrzeba nadziei - czyż nie takich właśnie wartości uczy ta "szkoła", którą stał się w dzisiejszej Ewangelii dom dwóch sióstr: Marii i Marty w Betanii??

Jezus - prawdziwy Nauczyciel. Zasłuchanie w Jego słowo. Ponadczasowa nadzieja, którą to słowo zawsze niosło. Wreszcie: dialog, jaki Mistrz podejmuje z kobietami, ukazując to, co naprawdę jest wartościowe - "najlepszą cząstkę"...

Drodzy uczniowie Jezusa! Budowanie takiej właśnie szkoły - szkoły opartej na człowieczeństwie, dialogu i nadziei to zadanie, jakie staje przed nami w nowym roku akademickim.

Bóg, który zatroszczył się nawet o mieszkańców grzesznej Niniwy, także nas nie zostawia samych na drodze realizacji tego zadania. Pamiętamy wszyscy, że ten rok jest dla Kościoła rokiem szczególnym: 100-lecie objawień Fatimskich; 300-lecie koronacji Matki Bożej Częstochowskiej czy wreszcie 140-ta rocznica objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie.

Te wszystkie wydarzenia przypominają nam o opiekuńczej obecności Maryi w naszym życiu. Jej zatem zawierzajmy każde dobre dzieło podejmowane w Kościele: w Kościele na Islandii i Kościele Płockim. Niech Maryja otacza swą Matczyną troską:

- Ks. Biskupa Dawida i powierzoną mu Diecezję Reykjavik w której żyje i pracuje tak wielu naszych rodaków;

- Płockie Seminarium: Księdza Rektora wraz z moderatorami, profesorami i seminarzystami;

- Szkoły Katolickie, które powróciły do naszego miasta;

- i wszelkie inicjatywy ewangelizacyjne służące kształtowaniu Chrystusowych uczniów.

Maryjo - Wychowawczyni powołań kapłańskich, pomagaj nam wsłuchiwać się zawsze w głos Twego Syna i wiernie wypełniać Jego słowa. Amen

¹ Luty 2017 r.