Ireneusz Mroczkowski

Podczas wspominanego tydzień temu sympozjum w Kazimierzu Biskupim biskup pomocniczy diecezji poznańskiej, bp Damian Bryl, zaprezentował pięknie wydaną, niewielką broszurę, z którą do około 100 parafii diecezji poznańskiej trafili przedstawiciele tamtejszego Stowarzyszenia Rodzin Katolickich i Duszpasterstwa Rodzin. W ten sposób rozpoczęła się diecezjalna dyskusja o wychowaniu seksualnym. Twoje Dziecko wielka sprawa! Jego szczęście w Twoich rękach.

Kazimierz Biskupi to mała miejscowość koło Konina, w której od piętnastu lat Misjonarze Świętej Rodziny organizują dwudniowe sympozja poświęcone problematyce rodzinnej. Do Gminnego Ośrodka Kultury przyjeżdżają teologowie z Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie i Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Są także diecezjalni i krajowi duszpasterze rodzin, katecheci świeccy i zakonni. Miło mi było w tym roku spotkać znanego salezjanina i duszpasterza rodzin z Płocka, ks. Kazimierza Kurka, oraz ks. Łukasza Chruściela, duszpasterza Kościoła Domowego z Płońska.

Nie wiem, ilu moich kolegów księży, mówiących kazania w ostatnią niedzielę, wpadło na pomysł, aby powiedzieć kazanie o teściowej. Przypomnę, że Ewangelia z V niedzieli zwykłej (rok B) opowiada o tym, że „Jezus po wyjściu z synagogi poszedł z Jakubem I Janem do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. On zbliżył się do niej i ująwszy ją za rękę, podniósł. Gorączka ja opuściła i usługiwał a im.” (Mk 1, 29 – 30).

Żegnając śp. Annę Bąkowską, 94 - letnią Płocczankę, uczestniczkę Powstania Warszawskiego, aktywną do końca uczestniczkę życia religijno-społecznego w płockich środowiskach katolickich, myślałem o geniuszu kobiety, nowym feminizmie i tych wszystkich charyzmatach kobiecych, za które Jan Paweł II tak często dziękował Bogu.

Coraz bardziej zakłopotani bon motami papieża Franciszka okazują się być publicyści katoliccy, dla których papież jest Ojcem Świętym (T. Terlikowski) czy głową Kościoła, który pod kierunkiem Franciszka schodzi na dziady ( R. Ziemkiewicz). Dla pierwszego forma przepowiadania Papieża przesłania treść. Niepotrzebne są owe historyjki z życia wzięte, które nie tylko nie oddają całego kontekstu sytuacyjnego, to jeszcze wprowadzają w błąd, np. na temat słynnych już opłat za posługi księży.

Stanisława Barańczaka, zmarłego niedawno w Bostonie eseistę, literaturoznawcę, poetę i tłumacza, Pan Bóg obdarzył tak licznymi talentami, że nie ma sensu sprzeczać się, w jakiej dziedzinie twórczości był najlepszy.

To niemieckie słowo znalazłem w wywiadzie z teologiem moralistą, F. J. Bormannem, w nieocenionym tygodniku „Christ in der Gegenwart”. Redaktorzy tego skromnego w ilość stron (około 20), ale inteligentnie redagowanego czasopisma co jakiś czas przeprowadzają wywiad ze znanymi teologami.

Mija właśnie miesiąc, kiedy dwuletni Adaś z Racławic - w nocy z 29/30 listopada - wymknął się z domu dziadków, u których często nocował. Nie wiadomo czy tamtej nocy lunatykował, czy po prostu zatęsknił do rodziców. Wyszedł w piżamce w mroźną noc, przeszedł około 600 m, znaleziono go nad brzegiem wąskiej rzeczki, którą przebył w jakiś niewyjaśniony sposób.

W tym roku wielu moich kolegów, profesorów płockiego Seminarium, głosiło rekolekcje adwentowe. Siłą rzeczy w naszych rozmowach, najczęściej w refektarzu profesorskim, wymieniano konkretne parafie, opowiadano o blaskach i cieniach przepowiadania rekolekcyjnego, wspominano proboszczów i wikariuszy, którzy przecież wychowali się w naszym seminarium.

Informację o ukazaniu się ostatniego - dwudziestego - tomu Encyklopedii Katolickiej odebrałem ze wzruszeniem i wdzięcznością. Wdzięczność należy się ludziom, którzy na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, przed z górą czterdziestu laty, zaczęli wydawać encyklopedię specjalną,

Starość zaciąga jak jesień, czasami jak tegoroczna złota polska jesień, ale bywa przecież dżdżysta, pochmurna, szara. Chyba tak ją widzi 85 letni K. Kutz, który ostatnio wyznał:

Taką sugestię znalazłem w notatce prasowej o zakończeniu formacji ekip kerygmatycznych, które wyruszą niebawem z rekolekcjami do parafii w płockiej diecezji. Dwie parafie oczekują na takie rekolekcje już w najbliższym adwencie, w sumie przygotowuje się 14 ekip, które - według informacji – nie będą moralizować, lecz podawać czysty pokarm, bez wysokiej teologii; będą mówić nie do rozumu, ale do serca, nie tyle będą informować, co dawać świadectwo, że Jezus jest ich Panem (Gość Płocki, nr 48/2014, s. I).

Świeckim sacrum demokracji nazwał wybory jeden z lewicowych dziennikarzy. Zmartwiony tym, że w czasie ostatnich wyborów samorządowych w Polsce tak dużo było nieporozumień i kłótni, przywołuje religijne skojarzenia, pisząc:

Traf chciał, że krakowskie sympozjum teologów moralistów przypadło tuż przed wyborami samorządowymi. Jadąc z Płocka, przez pół Polski w piątek, z ciekawością spoglądałem na zdjęcia kandydatów na radnych, burmistrzów, wójtów. Widziałem znane postacie z pierwszych stron gazet czy ekranów telewizyjnych. Najbardziej wzruszały mnie zdjęcia ludzi kandydujących w małych miasteczkach, powieszone gdzieś na płotach, przy sklepach, na balkonach domów. Dobrze, że wielu zwyczajnym ludziom chce się nie tylko głosować, ale stają w szranki wyborcze. Pewnie nie wszyscy wygrali, ale wyrażam im mój szacunek.

Pewnie to nie przypadek, że kilka dni przed kolejnym Dniem Solidarności z Kościołem Prześladowanym (9. XI. 2014) na UKSW miałem okazję uczestniczyć w sympozjum na temat grzechu i pojednania w judaizmie, islamie i chrześcijaństwie. Z Lublina przyjechał imam Nidal Abu Tabaq, mufti Ligi Muzułmańskiej w RP, dyrektor Islamskiego Centrum Kultury w Lublinie.

Spotkania nad grobami bliskich w Uroczystość Wszystkich Świętych są niezwykłe zarówno w wymiarze eschatologicznym, jak i doczesnym. Jakże bowiem nie myśleć o naszych zmarłych w perspektywie szeregu świętych, których obrazy i figury z naszych kościołów i kaplic siłą rzeczy niesiemy między groby, włączamy w procesję, we wspomnienie rodzinne.