Dobry Ksiądz

Kiedy poznałem  ks.  prałata. Władysława Stradzę,  niewiele wiedziałem o  jego  czasach kleryckich, potem wikariuszowskich czy nawet o jego proboszczowaniu w Wyszogrodzie.  Poznałem go w drugiej połowie lat osiemdziesiątych, ubiegłego wieku, kiedy  był proboszczem w parafii  św. Józefa Robotnika w Płocku i duszpasterzem ludzi pracy, sympatyzujących  wówczas z Solidarnością. Każdego  1 maja, we  wspomnienie św. Józefa,  setki ludzi płockiej Solidarności gromadziły się na  Mszy św. na Cholerce,   aby potem  demonstracyjnie przejść  do kościoła św. Stanisława. 

Udział w tych uroczystościach był dla mnie pierwszym  po powrocie ze studiów doświadczeniem  płockiej solidarności. Cieszyłem  się z możliwości udziału w tych  wydarzeniach nie tylko dlatego, że  wykładałem wtedy katolicką naukę społeczną i   doświadczenie polskiej solidarności były   zgodne z zasadami  katolickiej nauki społecznej, a nawet   tworzyły jej nowy rozdział. Zresztą Jan Paweł II w tamtym czasie nigdy nie spędzał 1 maja w Watykanie, ale jechał do  jakiegoś przemysłowego miasta we Włoszech, aby modlić się z robotnikami.

Niezmiernie ciekawa okazała się  postać płockiego duszpasterza ludzi pracy.. Była w nim jakaś kruchość,  połączona   tak samo z    determinacją w  realizacji   swoich zadań jak i  czułością  wobec Pana Boga i ludzi. Szybko dało się  zauważyć jak dobrze  czuje się ks. Stradza z  kolegami księżmi i jak dobrze oni się czują na jego  gościnnej plebani.  Odnosiło się to zwłaszcza do byłych wikariuszy Ks. Stradzy, którzy do końca byli mu wierni.

Jeden z nich,  ks. Krzysztof  Kozłowski, zapytany przeze mnie za co cenił swego proboszcza,  opowiedział o zdarzeniu z Wyszogrodu, gdzie  ks. Stradza był proboszczem i dziekanem..  Pewnego wieczoru,  już po 22, ks. Krzysztof zauważył światło w kościele. Poszedł, aby sprawdzić co się dzieje.  Otwierając drzwi kościoła,  zobaczył   swojego proboszcza jak na kolanach sprawdza świeżo położone kafelki na podłodze. Opukał wszystkie,  aby  odkryć, ze  trzy są niefachowo położone i trzeba je  poprawić.

Dzięki  takiej gospodarności, no i   braterskiemu podejściu do wiernych,  bez których współpracy   nic by nie powstało, płocka peryferyjna dzielnica, gdzie  w XIX w. chowano ofiary  panującej w mieście cholery, stała się  Wzgórzem Miłosierdzia, z  pięknym kościołem, funkcjonalnym  domem parafialnym oraz centrum młodzieżowym. I to w czasach, gdzie  materiały budowlane były z przydziału,  kiedy  nieznani sprawcy podpalali raz materiały  budowlane, innym razem kaplicę. 

Dobro  jest  jednak silniejsze i jest go więcej. Wzruszyłem się  w przeddzień pogrzebu, kiedy  na zakończenie Mszy św. nad  trumną Dobrego Księdza, w imieniu parafian pan Adam Wiśniewski, mówił: „Zapamiętamy Twoje nauki, Twoje rady, Twój przykład. Uczyłeś jak brać z wdzięcznością dary jak dzielić się nimi z innymi. Jak słuchać z troską i pamięcią, Jak chodzić twardo po ziemi i być jednocześnie blisko Boga. Jak być ojcem dla swoich wikarych, jak ich wychowywać, żeby wracali do  Ciebie jak swojego domu. Jak mieć przyjaciół na lata. Jak wycofać się w porę. Jak znosić cierpienie i nie być  ciężarem dla innych. Jak przyjąć swój krzyż. I na koniec  jak odejść  cicho z modlitwą (…)

Żegnaj, Księże Władysławie.”